Mgs1504p24 28 bammoeder
- 1. Liever kreeg ik in mijn eentje een kind dan misschien nooit een kind. Want wat als ik de juiste man pas zou tegenkomen op mijn 45e? I n de huiskamer van Annemarie hangen gekleurde vlaggetjes en ballonnen aan de muur, als stille ge- tuigen van een feestje. Yannick is pas jarig ge- weest, legt ze glimlachend uit. Hij is twee geworden. Een heel goede reden voor een feest, toch? We hebben genoten van deze dag, en Yannick nog wel het meest! Met we bedoelt ze vrienden en familie. Een vader is er niet, Annemarie is een bewust alleenstaande moe- der. Ze heeft lang gedacht dat er wel een leuke man op haar weg zou komen, met wie ze samen een gezin zou kunnen stich- ten, maar dat is niet gebeurd. Ondertussen verstreken wel de jaren en toen ze halverwege de dertig was, besloot Annemarie er alleen voor te gaan. Voordat ik Yannick kreeg, was ik lekker druk met mijn werk. Ook reisde ik veel. Met daarbij ook nog een grote vrienden- kring en een mooi huis, had ik mijn zaakjes prima op orde. Alleen een partner ontbrak. Ik heb in het ver- leden wel relaties gehad, maar de ware zat daar toch niet tussen. Jammer, ook omdat ik w辿l een kinderwens had. Van jongs af aan wist ik al dat ik moeder wilde worden. Ik ben altijd dol op kinderen geweest. NADENKEN Zon zeven jaar geleden ging ze serieuzer nadenken over het moederschap. Ik werd 35 en dan ben je al veel minder vruchtbaar dan op je 28ste. En die biolo- gische klok tikte onverbiddelijk verder. Wachten op een relatie wilde ik niet meer. Ik moest zelf actie gaan ondernemen. Niet dat ik ineens de kroeg indook of mannen in de supermarkt ging aanspreken, hoor. Na een paar mislukte relaties was ik wel wat voorzichtiger geworden in de liefde. Nee, ik ging voor plan B: all辿辿n een kind krijgen. Annemarie lacht. Als ik het zo zeg, klinkt het een stuk eenvoudiger dan het in werkelijk- heid was. Het was best een moeilijke stap om te zet- ten. De beslissing om in mijn eentje een kind te krijgen en op te voeden was er wel een die bepalend zou zijn voor de rest van mijn leven. Ik wilde zeker weten of dit inderdaad 辿cht was wat ik wilde, voordat ik de knoop zou doorhakken. In mijn eentje moederen is niet het beeld waarvan ik ooit droomde. Integendeel. Het bete- kende definitief afscheid nemen van het ideale plaatje waarin ik m辿t een leuke partner een gezin zou stichten. Ook wilde ik bewust stilstaan bij de vraag of ik het moeder- schap alleen wel zou aankun- nen. Kon ik het combineren met mijn werk? En last but not least was ik ook wel een beetje bang voor wat de bui- tenwereld ervan zou vinden. Zouden mensen er vreemd tegenaan kijken als ik als al- leenstaande vrouw moeder wilde worden? Zouden ze me ego誰stisch vinden, omdat ik zon kindje dan toch een vader onthoud dat idee. En ik kon dan wel graag een kind willen, maar dat kind zelf kon ik natuurlijk niet vragen of het bij mij gebo- ren wilde worden. Maar gold deze vraag niet voor alle mensen met een kinderwens? Wat ik in ieder geval wel wist, was dat ik er al jarenlang alleen voor stond in het leven en dat dit me goed af ging. Bovendien zijn er zo- veel moeders die het alleen moeten doen, bijvoorbeeld na een scheiding. Ja, er spookten heel wat vragen en gedachtespinsels door mijn hoofd en die zorgden al- lemaal voor gemengde gevoelens. BESLISSEN Omdat Annemarie beslist niet over 辿辿n nacht ijs wilde gaan, verdiepte zich verder in haar aanvankelijk nog voorzichtige plannen. Om te beginnen zocht ze naar meer informatie op internet. Ik wilde eerst uitzoe- ken hoe het nou allemaal praktisch in zijn werk ging, moeder worden in je eentje. Daarna heb ik workshops gevolgd bij een coach 辿n ervaringsdeskundige, die zich E Als je een man hebt en allebei een kinderwens, is proberen zwanger te worden een logisch vervolg. Maar als je alleen bent en graag kinderen wilt, is die vanzelfsprekendheid er niet. Dan moeten er andere afwegingen worden gemaakt. Is het alleenstaand moederschap voor mij een goed alternatief, vroeg Annemarie (41) zich af. En het antwoord is Yannick! Tekst: Vivianne van Bijsterveld - Fotografie: Bionda Heeringa bam-moeder HEERLIJK, zo met zn tweetjes! 25 Annemarie is single & mama
- 2. heeft gespecialiseerd in de begeleiding van vrouwen zoals ik: single vrouwen met een kinderwens. Ik heb al rondkijkend veel over mezelf geleerd. Ook dat niet op alle vragen een antwoord is te geven, bijvoorbeeld op de vraag waarom ik niet de juiste man ben tegengekomen. Soms overkomen de dingen in het leven je nu eenmaal en niet al je doelen worden gerealiseerd. Dat moest ik eerst leren accepteren. Dat ik dit gegeven kon aanvaar- den heeft me geholpen om n坦g steviger in het leven te staan en dat zorgde er weer voor dat ik er uiteindelijk klaar voor was om alleen voor een kind te gaan. Ik was tot de conclusie gekomen dat ik liever alleen een kind kreeg dan misschien nooit een kind. Want wat als ik de juiste man pas tegen zou komen als ik 45 was? DONOR GEZOCHT Even heeft Annemarie de mogelijkheid van adoptie overwogen, maar daarmee zou ze voorbijgegaan zijn aan haar verlangen naar een biologisch eigen kind en de wens om een zwangerschap en bevalling mee te maken. Dat wilde ze niet. De volgende stap was dus op zoek gaan naar de juiste donor. Die kon ik via allerlei wegen vinden. Rondvragen in mijn kennissen- en vriendenkring of iemand interesse had om zaaddonor te zijn vond ik geen optie. Dat leek me te ingewikkeld en ik was bang voor onuitgesproken ver- wachtingen, van mij 辿n van de donor. Een andere mogelijkheid was een donor zoeken via inter- net. Er zijn verschillende sites waar zaaddonors zich aanbieden of waar je zelf een oproep kunt plaatsen. Deze weg sprak mij ook niet aan, want wat weet je nu eigenlijk over iemand die je op internet treft? Ik vond dat toch een beetje eng. Bovendien gingen er allerlei verhalen de ronde over mannen die een erfelijke ziekte verzwegen of te vaak zaad doneerden. Er schijnen zelfs mannen te zijn die op die manier meer dan honderd kinderen hebben, terwijl de grens bij de spermabanken in Nederland bij 25 ligt. Annemarie koos voor een donor via de spermabank. Om verschillende redenen, legt ze uit. Ten eerste wordt bij de spermabank het zaad op kwaliteit gecon- troleerd. En iedere donor die zijn sperma via een sper- mabank beschikbaar stelt, wordt zorgvuldig onder- zocht op ziekten en erfelijke aandoeningen. Er worden ook bloedonderzoeken gedaan om uit te sluiten dat de donor overdraagbare infecties heeft. Ook in de familie van de donor mogen geen aangeboren of erfelijke aan- doeningen voorkomen. Er wordt zelfs gekeken naar zijn leefgewoontes. GESCHIKT Nadat ze zich had ingeschreven op de wachtlijst van een kliniek waarbij een spermabank was aangeslo- ten, werd ze uitgenodigd voor een intakegesprek. In het vervolgtraject onderging ze een psychologisch en lichamelijk onderzoek. Daaruit kwam naar voren dat ik op elk vlak het alleenstaand moederschap aan zou kunnen. Ik kreeg groen licht om door te gaan met de hele procedure. De kliniek selecteerde voor mij een do- nor die qua uiterlijk op mij leek, zodat mijn kindje ook zoveel mogelijk op mij zou lijken. Dit was tevens h辿t moment om mensen in haar omge- ving in te lichten over haar beslissing, vond Annemarie. Een paar vriendinnen waren al een beetje op de hoogte van mijn plannen. Ze vonden het moedig van me en leuk voor me. Mijn moeder en mijn zussen wisten nog van niets, maar ook zij reageerden gelukkig positief. Mijn jongste zus heeft zelf kinderen en begreep mijn kinderwens als geen ander. Mijn moeder, toch van een andere generatie, vond het vooral heel fijn voor me. Het is je zo gegund, zei ze. Mijn oudere zus is juist bewust kinderloos en zij vond het een hele onderneming. Of ik me wel voldoende realiseerde dat ik met een kind een groot deel van mijn vrijheid zou moeten opgeven? Ik kon haar gerust- stellen, want natuurlijk was ik me daar goed van bewust. Maar ik had al voldoende van mijn vrijheid genoten, vond ik. Ik was toe aan een nieuwe fase in mijn leven. ZWANGER WORDEN In 2011 startte Annemarie met kunstmatige insemi- natie. Weer een stap verder richting het moederschap. De eerste keer was ik vol hoop, maar die hoop ver- anderde gaandeweg in spanning, verdriet en teleur- stelling. Ik heb zes keer een inseminatie gehad, maar alle zes de keren leidde die niet tot een zwangerschap. De teleurstelling werd iedere keer groter en groter... Had ik eindelijk zo bewust en vol overtuiging de be- slissing genomen om er alleen voor te gaan, lukte het niet om zwanger te worden. Vreselijk! Gelukkig kon Annemarie in deze fase van plan B met haar verdriet terecht bij haar zusje en haar vriendin- nen. Ik had voor mezelf wel een grens gesteld, en die E bam-moeder Had ik eindelijk heel bewust en vol overtuiging de beslissing genomen om er alleen voor te gaan, lukte het niet om zwanger te worden 26 27 lag bij ivf. Dat traject zou ik, vanwege de hormonen die je daarbij moet spuiten, lichamelijk en emotioneel te belastend hebben gevonden. Maar zover was het nog niet. De behandelend arts stelde voor om over te stappen naar een andere me- thode: iui. Hierbij wordt het zaad van een donor rechtstreeks in de baarmoederholte ingebracht. Al na de eerste iui-behandeling bleef Annemaries men- struatie uit. Zou het dan echt de eerste keer op deze manier raak zijn? Dat leek haast te mooi om waar te zijn. Maar toch was het zo! Dolgelukkig met dit goede nieuws belde ik meteen naar mijn familie en mijn vrien- dinnen. Het was heerlijk om ook dit met ze te kunnen delen. En iedereen was z坦 blij voor me. De zwangerschap verliep helemaal volgens het boekje, met weinig klachten. Annemarie kon er volop van ge- nieten, ging met veel plezier shoppen voor leuke babys- pulletjes en richtte de babykamer in. Toen ik wist dat ik een jongetje zou krijgen, moest er wel even een knop om, lacht Annemarie. Niet dat ik het geslacht zo be- langrijk vond, maar ik was ervan overtuigd dat ik een meisje zou krijgen. Het was echt even omschakelen. GEMIS Gedurende de zwangerschap zijn er wel een paar mo- menten geweest waarop ze het toch moeilijk vond om geen partner te hebben. De eerste keer naar de verlos- kundige bijvoorbeeld. Heel de wachtkamer zat vol met zwangere vrouwen 辿n hun partner. Ik had het gevoel dat ik de enige was die dit in haar eentje deed, en dat was wel confronterend. Bij de eerste echo nam Annemarie haar zusje mee. Dat was fijn, ook omdat we daarna samen konden vieren dat alles er goed uitzag. De tweede keer ging ik naar het ziekenhuis voor een vlokkentest. Dat be- tekende dat er een kleine kans was op een miskraam, maar ik wilde heel graag zekerheid en volgens de gy- naecoloog bood een combinatietest (risicovrij bloedon- derzoek en een echo om verhoogde kans op down- syndroom op te sporen, red.) deze niet voor 100 pro- cent. Daarom dus toch maar die vlokkentest. Omdat dit net in de vakantieperiode viel, kon niemand met me meegaan. Dit moest ik dus wel alleen doen. Dat was best zwaar achteraf, want zon test is fysiek en emotioneel heftig. Gelukkig had ik wel een chauffeur geregeld voor de terugweg. En bij de twintigweken- echo had ik mijn zusje weer op sleeptouw genomen. Voelde ik me tenminste niet zo alleen. YANNICK Na een probleemloze zwangerschap volgde een zware bevalling die eindigde in een spoedkeizersnede. Op 1 maart 2013 werd haar zoontje Yannick geboren. Een wolk van een baby, ik was zo gelukkig! Ik weet nog precies hoe hij rook en hoe hij eruit zag, mij- mert Annemarie. Hij leek sprekend op een neefje van hem. Het neusje, zijn ogen ik zag veel van mezelf en mijn familie in hem terug. Zo bijzonder! En met de geboorte van Yannick werd er ook een moeder geboren, zegt ze, niet zonder trots. Ze laat het geboortekaartje van Yannick zien, met daarop een tekening van De kleine prins, het bekende boek van Antoine de Saint-Exup辿ry. Ook heb ik hem in het kaartje geciteerd: Fais de ta vie un r棚ve, et dun r棚ve, une realit辿. Ofwel: maak van je leven een droom en van een droom werkelijkheid. Die uitspraak is zo waar! Ik heb in elk geval mijn droom wer- kelijkheid laten worden: mijn kleine prins is geboren! Na de geboorte van Yannick is Annema- rie minder gaan werken, zoals ze zich al had voorgenomen. Als zelfstandig on- dernemer was er ook de mogelijkheid om dit te doen. Het eerste jaar kon ze grotendeels zelf voor Yannick zorgen.
- 3. Dat betekende wel een financieel stapje terug, maar dat deed ik met alle liefde en plezier. Het afgelopen jaar is ze geleidelijk aan weer meer gaan werken. Als enige kostwinner kunnen de financi谷le zorgen groter zijn, geeft Annemarie toe. Er moet toch brood op de plank komen en ik ben wel degene die daar ver- antwoordelijk voor is. Daar staat tegenover dat ik als zelfstandige natuurlijk wel weer de ruimte heb om mijn eigen werktijden te bepalen. Het eerste jaar werkte ik bijvoorbeeld als Yannick sliep. Soms bracht ik hem naar het kinderdagverblijf, waar ze flexibele opvangmogelijkheden hebben. Daar gaat hij nu ook heen. En natuurlijk kan ik mijn moeder, vriendin- nen of zussen bellen. Ze helpen me fantastisch! Mijn jongste zus bijvoorbeeld, neemt hem regelmatig een dagje mee op sleeptouw. Het is zo leuk om te zien hoe dol haar drie kinderen zijn op mijn mannetje. Ze spe- len h辿辿rlijk samen. Yannick draait moeiteloos mee in dat gezin. Vorig jaar ging ik een weekendje weg en mocht hij daar ook logeren. Yannick kan hier wel blijven wonen, hadden de kinderen gezegd, hij is zo lief! Binnenkort ga ik weer een weekend weg, maar ik hoop wel dat ik mijn zoon daarna nog terugkrijg! lacht Annemarie. Yannick is een lief en open kind dat stralend in het leven staat. Hij is altijd heel makkelijk geweest. Al vanaf twee谷nhalve week sliep hij goed door, om maar een voorbeeld te noemen. Ik had natuurlijk een bepaald idee bij het moederschap en het is pre- cies zoals ik me had voorgesteld, zelfs nog fijner dan dat. Ik geniet elke dag, je zult mij niet horen klagen. Daar- voor ben ik gewoonweg te dankbaar. Al zijn er natuur- lijk ook minder leuke kanten aan het alleen moederen. Zo vond ik het jammer dat ik de mooie momenten, zoals zijn eerste lachje, zijn eerste fruit- hapje, zijn eerste stapje niet meteen met iemand kon delen. Maar ook als Yannick ziek is, sta ik er alleen voor. Toen hij de waterpokken had bijvoorbeeld, vond ik de doorwaakte nachten alleen wel zwaar. Natuur- lijk kan ik mijn moeder bellen of iemand anders als ik hulp nodig heb, maar dat is toch niet hetzelfde als een partner naast je hebben. Maar goed, ik weet niet beter en meestal heb ik wel voldoende energie om alles hier draaiende te houden. Bovendien krijg ik veel liefde en steun van mijn familie en vrienden. Ik heb dan ook alle vertrouwen in de toekomst. Yannick weet nu niet beter dan dat hij alleen een moeder heeft, maar over een jaar of twee zal dat mis- schien veranderen, beseft Annemarie. Zodra hij naar de basisschool gaat en met vriendjes zal afspreken, zal hij steeds meer zien dat klasgenootjes een mama 辿n een papa hebben. Ik zal hem dan gewoon de waarheid ver- tellen. Niet meer en niet minder. LATER Na zijn geboorte heeft Annemarie een donorpaspoort aangevraagd bij de Stichting Donorgegevens Kunst- matige Bevruchting. Daarin staat informatie over de donor, zoals de opleiding die hij heeft gehad, het werk dat hij doet Ook staat erin dat hij een gezin heeft. De donor had aangegeven dat hij het een ander gunde om ouder te zijn, omdat hij zelf zo gelukkig is met zijn kin- deren. Zijn motto is: pluk de dag. Ik vind dat mooi en hartverwarmend. Dankzij hem staat hier namelijk een heel gelukkige moeder. De donor opsporen behoort echter niet tot de mogelijk- heden. Maar dat is ook nooit mijn bedoeling geweest, legt Annemarie uit. Yannick heeft die keuze wel. Vanaf zijn zestiende worden de gegevens van de donor vrijgege- ven en heeft hij de mogelijkheid om zijn biologische va- der op te zoeken. Daar zal ik hem helemaal vrij in laten, heb ik me voorgenomen. Ik denk dat het niet meer dan normaal is dat een kind op zoek gaat naar zijn wortels. Het zou niet in me opkomen hem daarin tegen te hou- den. Als Yannick de donor wil ontmoeten, dan moet hij dat zeker doen. Maar zover is het nog lang niet, hij is pas twee En mocht hij zijn biolo- gische vader niet willen leren kennen, dan is dat ook goed. Het is helemaal aan hem. Annemarie heeft ook nage- dacht over een eventueel twee- de kind. Mijn hart zegt met- een ja, maar mijn verstand zegt nee. Ik ben inmiddels 41 en de risicos rondom een zwanger- schap worden steeds groter. Bovendien loopt alles nu per- fect. Yannick en ik hebben ons ritme gevonden en we zijn met zijn tweetjes lekker flexi- bel. Hij groeit op in een liefdevolle, warme en veilige om- geving en er zijn veel mensen om hem heen die zielsveel van hem houden. Daar draait het toch om? Wellicht kom ik de juiste man nog een keer tegen, dat kan. Maar ook zoals het nu is, ben ik z坦 gelukkig en meer dan tevreden met mijn leven. Als ik zie hoe Yannick geniet als hij met zijn autootjes aan het spelen is, dan smelt ik. Ik ben uit- eindelijk toch moeder geworden. We hebben het goed zo met zijn tweetjes. Mooier kan het niet worden. Yannick groeit op in een liefdevolle en veilige omgeving met veel mensen die zielsveel van hem houden. En daar draait het toch om! 28