ºÝºÝߣ

ºÝºÝߣShare a Scribd company logo

3 bijkomend document 898

•
•
UPoliteia
UPoliteia

Als de stoppen doorslaan, presentatie bijkomend document 898

1 of 3
Download to read offline
Reconstructie Wat ging er mis in de zaak-Tristan van der V. De wapenvergunning die er niet had mogen komen Onderzoek aan de Mercedes van Tristan van der V. op het parkeerterrein van winkelcentrum de Ridderhof in Alphen aan den Rijn, na de schietpartij op 9 april 2011. Rechts de wapens die Van der V. gebruikte. Foto Koen van Weel / ANP Tristan van der V. kampt al vanaf zijn 14de met psychische problemen. Die zijn bekend, ook bij de politie. Maar de man die zijn aanvraag voor een wapenvergunning moet beoordelen, ziet die cruciale informatie over het hoofd. Een fout met dodelijke gevolgen. ELSBETH STOKER; WIL THIJSSEN Het is november 2008 als politiemedewerker Jan een verzoek van Tristan van der V. op zijn bureau krijgt. De twintiger uit Alphen aan den Rijn wil een wapenvergunning. Jan werkt op de afdeling Bijzondere Wetten, hij en zijn collega zijn verantwoordelijk voor het verstrekken van deze verloven. Een wapenvergunning krijg je niet zomaar: het is een gunst voor wapenhobbyisten, geen recht. Zo moet worden gekeken of de aanvrager geen misdrijven op zijn naam heeft staan, of er een kans is dat hij misbruik van het wapen zal maken en of er gegevens bekend zijn over eventuele psychische problemen, drugs- of alcoholmisbruik. Het is een drukke periode, zal Jan later over die tijd verklaren. Kort daarvoor was de afdeling gekrompen van vijf naar twee medewerkers. Ze hadden geen uniforme werkwijze en er lag 'een bulk aan werk'. Bovendien was hij destijds vaak ziek. Jan vraagt aan zijn collega van de Dienst Informatie om een dossier samen te stellen over Tristan van der V.. Het is een lijvig pak - zo blijkt uit een reconstructie achteraf - van zeventig pagina's. Er staat bijvoorbeeld informatie in over een snelheidsovertreding. Over jeugdzondes van Tristan, zoals het afsteken van vuurwerk terwijl het geen Oud en Nieuw was. En ook incidenten uit 2003 met een luchtbuks worden genoemd. Het zijn geen redenen om het verzoek af te wijzen, oordeelt ambtenaar Jan. De incidenten met de luchtbuks zijn geseponeerd, en al weer lang geleden bovendien. En dus, vindt hij, kan Tristan best een wapenvergunning krijgen. Want, zo stelt de politie later, de politieambtenaar had onmogelijk kunnen weten wat Tristan van der V. met Jans vergunning in de hand zou gaan doen, dat hij drie wapens zou aanschaffen om daarmee op 9 april 2011 een bloedbad aan te richten in het plaatselijke winkelcentrum. Is dat zo? Ruim vijftig nabestaanden en slachtoffers denken daar anders over. Hadden hij, en de politiemedewerkers die in 2009 en 2010 het wapenverlof hebben verlengd, hun werk goed gedaan, dan zou de vergunning nooit zijn verstrekt en dan zou het drama in Alphen aan den Rijn nooit zijn gebeurd, stellen zij. Jan betrok immers cruciale informatie over Van der V.'s psychische problemen niet bij zijn besluit. Als Jan die informatie wel had gezien, verklaarde hij achteraf bij de Rijksrecherche, 'dan had ik anders gehandeld'. Twee jaar geleden begonnen de nabestaanden en slachtoffers van Nederlands eerste spree shooting daarom een langlopende bodemprocedure. Dinsdag is de eerste openbare zitting. Met een touringcar zullen ze naar het gerechtsgebouw in Den Haag afreizen in de hoop dat de rechter in hun redenering meegaat. Wat hen betreft is de politie aansprakelijk voor het drama waarbij zeventien gewonden vielen en zeven mensen, inclusief de schutter, stierven. *** Het is iets voor twaalf uur 's middags op 9 april 2011 als de moeder van Tristan van der V. hoort dat haar zoon de buitendeur stilletjes dichtdoet. Hij draagt een © De Morgen maandag 08 december 2014 Pagina 7 (1)
camouflagebroek en een donkere jas, en stapt in zijn zwarte Mercedes. De inmiddels 24-jarige Tristan heeft een Colt-pistool, een Taurus-revolver en een Smith&Wesson-geweer bij zich. Zijn ouders zijn verbaasd als hij in 2008 de wapenvergunning van de politie krijgt. Maar na een zoektocht op internet concluderen ze dat het waarschijnlijk legaal is. Bovendien hadden ze de ggz, waar Tristan onder behandeling was, al op de hoogte gesteld. 'Zij kunnen hem peilen. Als zij hem daarover vragen zouden stellen, zouden zij bepalen of het gevaarlijk was. We hadden de afspraak met hem dat hij zijn wapens moest inleveren als hij depressief zou worden. Daar vertrouwden we hem in', zal zijn moeder in 2013 bij de rechter verklaren. Haar zoon kampt al vanaf zijn 14de met psychische problemen. De christelijk opgevoede jongen haat God. Hij hoort bovendien stemmen van geesten en van God. Wat Tristan betreft is God verantwoordelijk voor al het leed in de wereld. Om te bewijzen dat God slecht is, schrijft hij zelfs een boek: Het Tegenwoord - Het woord tegen God en Godsdienst. Mensen zijn in zijn optiek slechts 'willoze wezens die gestuurd worden door God'. Veel vrienden heeft hij niet. En degenen die hij wel heeft, behandelen hem niet altijd goed. Zo wordt in 2006 de politie gebeld om de ggz te assisteren bij een gedwongen opname. Aanleiding is een verontruste melding van Tristans ouders: zij hebben brieven en een schrift gevonden waarin staat dat hun zoon zelfmoord wil plegen. Hij heeft de code van zijn bankpas opgeschreven en hun geschreven hoe hij zijn begrafenis wil hebben. Zijn vader is bang dat hij aanstaande dinsdag zelfmoord zal plegen, noteert de betrokken agent later in het politiesysteem BPS. Want op die dag zou Tristan meegaan naar de schietvereniging als introducé. Uit het gesprek met de ouders leidt de agent bovendien af dat twee vrienden Tristan onder druk zetten. Hij moet wiet voor hen halen en hun geld lenen. Zo'n twee weken verblijft Tristan gedwongen in een psychiatrische kliniek en ook in de jaren erna blijft de 'matige gemotiveerde' jongen onder behandeling. Hij kan het combineren met zijn werk bij een distributiecentrum voor een supermarkt. Daar begint hij aanvankelijk als orderpikker, maar dat loopt mis als er een systeem wordt geïntroduceerd waarbij Tristan via een koptelefoon opdrachten krijgt. Dit botst met de stemmen die hij hoort in zijn hoofd. Van zijn werkgever mag hij gaan schoonmaken. Uiteindelijk verliest hij in augustus 2009 toch zijn baan: nadat hij een collega met een aardappelschilmes had bedreigd, zijn broek liet zakken voor de camera, tegen de stellingen praatte en met zeeppakken gooide, was de maat vol, vertelde zijn leidinggevende begin dit jaar in de Haagse rechtbank. Op de dag dat Tristan stilletjes zijn ouderlijk huis uit sluipt, zit hij in de ziektewet. Over hoe het op dat moment met hem gaat, lopen de verklaringen achteraf uiteen. Uit het post-mortemonderzoek van het Nederlands Instituut voor Forensische Psychiatrie (NIFP) blijkt dat hij lijdt aan schizofrenie van het paranoïde type. Zijn ouders stellen later juist dat hun zoon in die jaren in rustiger vaarwater is terechtgekomen. Om iets na het middaguur parkeert Tristan zijn zwarte Mercedes bij de nooduitgang van drogisterij Kruidvat. Hij heeft afgelopen tijd veel gezocht op internet naar spree shootings, vooral het bloedbad op Columbine High School uit 1999 heeft zijn aandacht. Als hij uit de auto stapt, loopt hij direct naar zijn kofferbak. Daar ligt zijn geweer. Hij richt op een voorbijganger en haalt de trekker over. Het slachtoffer zakt ineen. Al schietend vervolgt Tristan zijn weg naar het winkelcentrum. Kogels vliegen richting kledingwinkel Hans Textiel, een echtpaar overlijdt. Bij de viswinkel kan een man in een scootmobiel niet meer wegvluchten. Een vrouw die wegrent wordt in haar rug geschoten, ze wordt de AKO- boekhandel ingetrokken door omstanders. In nog geen vier minuten tijd vliegen de kogels in het rond, mensen rennen in paniek weg of proberen zich te verstoppen. Om 12:11:11 klinkt het laatste schot, bij de kassa van Albert Heijn. Daar schiet Tristan zichzelf door het hoofd. Thuis vinden zijn ouders een afscheidsbrief, en een apparaatje. Dit zogenoemde EVP-apparaat had hij in september 2010 gekocht, om te praten met overleden personen. Dat deed hij vaak 's nachts, maar soms verstoorde de stem van God zijn gesprekken met 'entiteiten'. Hij hoopte, schreef hij aan zijn ouders, dat ze na zijn dood via het apparaatje contact konden houden. *** 'Het spijt me, dit had nooit mogen gebeuren', zegt Jan Stikvoort, de toenmalige hoofdcommissaris van het regiokorps Hollands-Midden. Het is drie maanden na de schietpartij, 11 juli 2011. De onderzoeksresultaten van het bloedbad in Alphen aan den Rijn worden gepresenteerd. De politie heeft onderzoek gedaan naar het leven van Tristan, psychiaters van het NIFP hebben zich in zijn psyche verdiept en de Rijksrecherche heeft het werk van Jan en zijn collega's onder de loep genomen. Justitie deelt de samenvattingen met het publiek. Tot onvrede van de slachtoffers en de nabestaanden: zij hebben het gevoel dat cruciale informatie over de schuldvraag onder de pet wordt gehouden. Want de vraag: hoe kan het dat iemand met duidelijke psychische problemen, die bij de politie bekend waren, een wapenvergunning heeft gekregen?, wordt in hun ogen niet beantwoord. Zo blijkt uit het onderzoek van de Rijksrecherche dat áls de medewerkster van de Dienst Informatie een volledige zoekopdracht heeft uitgevoerd op het moment dat Tristan van der V. © De Morgen maandag 08 december 2014 Pagina 7 (2)
een wapenvergunning aanvroeg, de informatie over de gedwongen opname uit 2006 gewoon in het dossier had gezeten. Onder het kopje 'Hulpverlening overige instanties'. En áls Jan die informatie had gezien, was de kans groot geweest dan Tristan nooit zijn vergunning had gekregen. De betrokken medewerkster heeft verklaard dat ze ervan uit gaat dat ze alle informatie naar Jan heeft gestuurd. Of de medewerkster gelijk heeft, is niet meer te bewijzen: het bewuste pdf-bestand is verdwenen. Zowel op haar computer als op die van Jan. Jan zegt niet meer precies te weten of de informatie is aangeleverd. Zeker is wel dat hij het niet heeft gezien, vertelde hij tegen de Rijksrecherche: 'Ik moet erkennen', zei hij tijdens een van de verhoren, 'dat ik nu denk dat ik toen niet een mutatie met dergelijk opschrift 'Hulpverlening overige instanties' zal hebben geopend. (...) Er was een bulk aan werk en dat had zijn weerslag op de werkzaamheden.' Jan is een gefingeerde naam. PARTIJEN DIE ZICH MOETEN VERANTWOORDEN De politiebeambten die de wapenvergunning van Tristan van der V. verstrekten en verlengden. De politie is partij in een civiele zaak waarin slachtoffers en nabestaanden financiële genoegdoening eisen. De hoogte van hun claim is nog onbekend. Tristan van der V.'s behandelend artsen en hulpverleners. De Inspectie voor de Gezondheidszorg oordeelde in 2011 dat zij verwijtbaar gedrag vertoonden door niet alert te reageren op Tristans belangstelling voor vuurwapens. Dit leidde niet tot een tuchtzaak omdat er geen rechtstreeks verband zou bestaan tussen de behandeling en de schietpartij. De ouders van de schutter. Zij moesten beiden afzonderlijk in openbare getuigenverhoren vragen beantwoorden van slachtoffers en nabestaanden over Tristans psychische gesteldheid, zijn liefde voor wapens en of ze op de hoogte waren van zijn plannen voor de schietpartij. Er zijn verschillende mensen uit zijn omgeving gehoord in deze procedure. Een vriend van Tristan, die zou hebben geweten van de moordplannen. Na twee jaar zag het Openbaar Ministerie af van vervolging omdat deze kennis niet aantoonbaar was. MAATREGELEN ALS GEVOLG VAN HET ALPHENSE DRAMA Minister Opstelten (Justitie en Veiligheid) ging na de Alphense schietpartij de bewijslast voor een schietvergunning omdraaien: aanvragers moeten voortaan zelf aantonen dat ze lid zijn van een schietvereniging en dat ze geschikt zijn om een wapen te beheren. De politie heeft na het incident alle 70 duizend Nederlandse wapenvergunningen opnieuw beoordeeld en er 25 ingetrokken. De Koninklijke Nederlandse Schutters Associatie (KNSA) ontwikkelde een speciale opleiding voor bestuurders van schietverenigingen, om afwijkend, mogelijk problematisch gedrag van leden te herkennen. De Geestelijke Gezondheids Zorg (GGZ) heeft in de meldcode voor huiselijk geweld en kindermishandeling drie passages opgenomen wanneer het doorbreken van de geheimhoudingsplicht ten aanzien van een patiënt is gerechtvaardigd, ook als daarvoor geen toestemming van de patiënt is verkregen. Dat geldt onder meer wanneer de patiënt een gevaar vormt voor zichzelf of zijn omgeving. © De Morgen maandag 08 december 2014 Pagina 7 (3)

More Related Content

3 bijkomend document 898

  • 1. Reconstructie Wat ging er mis in de zaak-Tristan van der V. De wapenvergunning die er niet had mogen komen Onderzoek aan de Mercedes van Tristan van der V. op het parkeerterrein van winkelcentrum de Ridderhof in Alphen aan den Rijn, na de schietpartij op 9 april 2011. Rechts de wapens die Van der V. gebruikte. Foto Koen van Weel / ANP Tristan van der V. kampt al vanaf zijn 14de met psychische problemen. Die zijn bekend, ook bij de politie. Maar de man die zijn aanvraag voor een wapenvergunning moet beoordelen, ziet die cruciale informatie over het hoofd. Een fout met dodelijke gevolgen. ELSBETH STOKER; WIL THIJSSEN Het is november 2008 als politiemedewerker Jan een verzoek van Tristan van der V. op zijn bureau krijgt. De twintiger uit Alphen aan den Rijn wil een wapenvergunning. Jan werkt op de afdeling Bijzondere Wetten, hij en zijn collega zijn verantwoordelijk voor het verstrekken van deze verloven. Een wapenvergunning krijg je niet zomaar: het is een gunst voor wapenhobbyisten, geen recht. Zo moet worden gekeken of de aanvrager geen misdrijven op zijn naam heeft staan, of er een kans is dat hij misbruik van het wapen zal maken en of er gegevens bekend zijn over eventuele psychische problemen, drugs- of alcoholmisbruik. Het is een drukke periode, zal Jan later over die tijd verklaren. Kort daarvoor was de afdeling gekrompen van vijf naar twee medewerkers. Ze hadden geen uniforme werkwijze en er lag 'een bulk aan werk'. Bovendien was hij destijds vaak ziek. Jan vraagt aan zijn collega van de Dienst Informatie om een dossier samen te stellen over Tristan van der V.. Het is een lijvig pak - zo blijkt uit een reconstructie achteraf - van zeventig pagina's. Er staat bijvoorbeeld informatie in over een snelheidsovertreding. Over jeugdzondes van Tristan, zoals het afsteken van vuurwerk terwijl het geen Oud en Nieuw was. En ook incidenten uit 2003 met een luchtbuks worden genoemd. Het zijn geen redenen om het verzoek af te wijzen, oordeelt ambtenaar Jan. De incidenten met de luchtbuks zijn geseponeerd, en al weer lang geleden bovendien. En dus, vindt hij, kan Tristan best een wapenvergunning krijgen. Want, zo stelt de politie later, de politieambtenaar had onmogelijk kunnen weten wat Tristan van der V. met Jans vergunning in de hand zou gaan doen, dat hij drie wapens zou aanschaffen om daarmee op 9 april 2011 een bloedbad aan te richten in het plaatselijke winkelcentrum. Is dat zo? Ruim vijftig nabestaanden en slachtoffers denken daar anders over. Hadden hij, en de politiemedewerkers die in 2009 en 2010 het wapenverlof hebben verlengd, hun werk goed gedaan, dan zou de vergunning nooit zijn verstrekt en dan zou het drama in Alphen aan den Rijn nooit zijn gebeurd, stellen zij. Jan betrok immers cruciale informatie over Van der V.'s psychische problemen niet bij zijn besluit. Als Jan die informatie wel had gezien, verklaarde hij achteraf bij de Rijksrecherche, 'dan had ik anders gehandeld'. Twee jaar geleden begonnen de nabestaanden en slachtoffers van Nederlands eerste spree shooting daarom een langlopende bodemprocedure. Dinsdag is de eerste openbare zitting. Met een touringcar zullen ze naar het gerechtsgebouw in Den Haag afreizen in de hoop dat de rechter in hun redenering meegaat. Wat hen betreft is de politie aansprakelijk voor het drama waarbij zeventien gewonden vielen en zeven mensen, inclusief de schutter, stierven. *** Het is iets voor twaalf uur 's middags op 9 april 2011 als de moeder van Tristan van der V. hoort dat haar zoon de buitendeur stilletjes dichtdoet. Hij draagt een © De Morgen maandag 08 december 2014 Pagina 7 (1)
  • 2. camouflagebroek en een donkere jas, en stapt in zijn zwarte Mercedes. De inmiddels 24-jarige Tristan heeft een Colt-pistool, een Taurus-revolver en een Smith&Wesson-geweer bij zich. Zijn ouders zijn verbaasd als hij in 2008 de wapenvergunning van de politie krijgt. Maar na een zoektocht op internet concluderen ze dat het waarschijnlijk legaal is. Bovendien hadden ze de ggz, waar Tristan onder behandeling was, al op de hoogte gesteld. 'Zij kunnen hem peilen. Als zij hem daarover vragen zouden stellen, zouden zij bepalen of het gevaarlijk was. We hadden de afspraak met hem dat hij zijn wapens moest inleveren als hij depressief zou worden. Daar vertrouwden we hem in', zal zijn moeder in 2013 bij de rechter verklaren. Haar zoon kampt al vanaf zijn 14de met psychische problemen. De christelijk opgevoede jongen haat God. Hij hoort bovendien stemmen van geesten en van God. Wat Tristan betreft is God verantwoordelijk voor al het leed in de wereld. Om te bewijzen dat God slecht is, schrijft hij zelfs een boek: Het Tegenwoord - Het woord tegen God en Godsdienst. Mensen zijn in zijn optiek slechts 'willoze wezens die gestuurd worden door God'. Veel vrienden heeft hij niet. En degenen die hij wel heeft, behandelen hem niet altijd goed. Zo wordt in 2006 de politie gebeld om de ggz te assisteren bij een gedwongen opname. Aanleiding is een verontruste melding van Tristans ouders: zij hebben brieven en een schrift gevonden waarin staat dat hun zoon zelfmoord wil plegen. Hij heeft de code van zijn bankpas opgeschreven en hun geschreven hoe hij zijn begrafenis wil hebben. Zijn vader is bang dat hij aanstaande dinsdag zelfmoord zal plegen, noteert de betrokken agent later in het politiesysteem BPS. Want op die dag zou Tristan meegaan naar de schietvereniging als introducé. Uit het gesprek met de ouders leidt de agent bovendien af dat twee vrienden Tristan onder druk zetten. Hij moet wiet voor hen halen en hun geld lenen. Zo'n twee weken verblijft Tristan gedwongen in een psychiatrische kliniek en ook in de jaren erna blijft de 'matige gemotiveerde' jongen onder behandeling. Hij kan het combineren met zijn werk bij een distributiecentrum voor een supermarkt. Daar begint hij aanvankelijk als orderpikker, maar dat loopt mis als er een systeem wordt geïntroduceerd waarbij Tristan via een koptelefoon opdrachten krijgt. Dit botst met de stemmen die hij hoort in zijn hoofd. Van zijn werkgever mag hij gaan schoonmaken. Uiteindelijk verliest hij in augustus 2009 toch zijn baan: nadat hij een collega met een aardappelschilmes had bedreigd, zijn broek liet zakken voor de camera, tegen de stellingen praatte en met zeeppakken gooide, was de maat vol, vertelde zijn leidinggevende begin dit jaar in de Haagse rechtbank. Op de dag dat Tristan stilletjes zijn ouderlijk huis uit sluipt, zit hij in de ziektewet. Over hoe het op dat moment met hem gaat, lopen de verklaringen achteraf uiteen. Uit het post-mortemonderzoek van het Nederlands Instituut voor Forensische Psychiatrie (NIFP) blijkt dat hij lijdt aan schizofrenie van het paranoïde type. Zijn ouders stellen later juist dat hun zoon in die jaren in rustiger vaarwater is terechtgekomen. Om iets na het middaguur parkeert Tristan zijn zwarte Mercedes bij de nooduitgang van drogisterij Kruidvat. Hij heeft afgelopen tijd veel gezocht op internet naar spree shootings, vooral het bloedbad op Columbine High School uit 1999 heeft zijn aandacht. Als hij uit de auto stapt, loopt hij direct naar zijn kofferbak. Daar ligt zijn geweer. Hij richt op een voorbijganger en haalt de trekker over. Het slachtoffer zakt ineen. Al schietend vervolgt Tristan zijn weg naar het winkelcentrum. Kogels vliegen richting kledingwinkel Hans Textiel, een echtpaar overlijdt. Bij de viswinkel kan een man in een scootmobiel niet meer wegvluchten. Een vrouw die wegrent wordt in haar rug geschoten, ze wordt de AKO- boekhandel ingetrokken door omstanders. In nog geen vier minuten tijd vliegen de kogels in het rond, mensen rennen in paniek weg of proberen zich te verstoppen. Om 12:11:11 klinkt het laatste schot, bij de kassa van Albert Heijn. Daar schiet Tristan zichzelf door het hoofd. Thuis vinden zijn ouders een afscheidsbrief, en een apparaatje. Dit zogenoemde EVP-apparaat had hij in september 2010 gekocht, om te praten met overleden personen. Dat deed hij vaak 's nachts, maar soms verstoorde de stem van God zijn gesprekken met 'entiteiten'. Hij hoopte, schreef hij aan zijn ouders, dat ze na zijn dood via het apparaatje contact konden houden. *** 'Het spijt me, dit had nooit mogen gebeuren', zegt Jan Stikvoort, de toenmalige hoofdcommissaris van het regiokorps Hollands-Midden. Het is drie maanden na de schietpartij, 11 juli 2011. De onderzoeksresultaten van het bloedbad in Alphen aan den Rijn worden gepresenteerd. De politie heeft onderzoek gedaan naar het leven van Tristan, psychiaters van het NIFP hebben zich in zijn psyche verdiept en de Rijksrecherche heeft het werk van Jan en zijn collega's onder de loep genomen. Justitie deelt de samenvattingen met het publiek. Tot onvrede van de slachtoffers en de nabestaanden: zij hebben het gevoel dat cruciale informatie over de schuldvraag onder de pet wordt gehouden. Want de vraag: hoe kan het dat iemand met duidelijke psychische problemen, die bij de politie bekend waren, een wapenvergunning heeft gekregen?, wordt in hun ogen niet beantwoord. Zo blijkt uit het onderzoek van de Rijksrecherche dat áls de medewerkster van de Dienst Informatie een volledige zoekopdracht heeft uitgevoerd op het moment dat Tristan van der V. © De Morgen maandag 08 december 2014 Pagina 7 (2)
  • 3. een wapenvergunning aanvroeg, de informatie over de gedwongen opname uit 2006 gewoon in het dossier had gezeten. Onder het kopje 'Hulpverlening overige instanties'. En áls Jan die informatie had gezien, was de kans groot geweest dan Tristan nooit zijn vergunning had gekregen. De betrokken medewerkster heeft verklaard dat ze ervan uit gaat dat ze alle informatie naar Jan heeft gestuurd. Of de medewerkster gelijk heeft, is niet meer te bewijzen: het bewuste pdf-bestand is verdwenen. Zowel op haar computer als op die van Jan. Jan zegt niet meer precies te weten of de informatie is aangeleverd. Zeker is wel dat hij het niet heeft gezien, vertelde hij tegen de Rijksrecherche: 'Ik moet erkennen', zei hij tijdens een van de verhoren, 'dat ik nu denk dat ik toen niet een mutatie met dergelijk opschrift 'Hulpverlening overige instanties' zal hebben geopend. (...) Er was een bulk aan werk en dat had zijn weerslag op de werkzaamheden.' Jan is een gefingeerde naam. PARTIJEN DIE ZICH MOETEN VERANTWOORDEN De politiebeambten die de wapenvergunning van Tristan van der V. verstrekten en verlengden. De politie is partij in een civiele zaak waarin slachtoffers en nabestaanden financiële genoegdoening eisen. De hoogte van hun claim is nog onbekend. Tristan van der V.'s behandelend artsen en hulpverleners. De Inspectie voor de Gezondheidszorg oordeelde in 2011 dat zij verwijtbaar gedrag vertoonden door niet alert te reageren op Tristans belangstelling voor vuurwapens. Dit leidde niet tot een tuchtzaak omdat er geen rechtstreeks verband zou bestaan tussen de behandeling en de schietpartij. De ouders van de schutter. Zij moesten beiden afzonderlijk in openbare getuigenverhoren vragen beantwoorden van slachtoffers en nabestaanden over Tristans psychische gesteldheid, zijn liefde voor wapens en of ze op de hoogte waren van zijn plannen voor de schietpartij. Er zijn verschillende mensen uit zijn omgeving gehoord in deze procedure. Een vriend van Tristan, die zou hebben geweten van de moordplannen. Na twee jaar zag het Openbaar Ministerie af van vervolging omdat deze kennis niet aantoonbaar was. MAATREGELEN ALS GEVOLG VAN HET ALPHENSE DRAMA Minister Opstelten (Justitie en Veiligheid) ging na de Alphense schietpartij de bewijslast voor een schietvergunning omdraaien: aanvragers moeten voortaan zelf aantonen dat ze lid zijn van een schietvereniging en dat ze geschikt zijn om een wapen te beheren. De politie heeft na het incident alle 70 duizend Nederlandse wapenvergunningen opnieuw beoordeeld en er 25 ingetrokken. De Koninklijke Nederlandse Schutters Associatie (KNSA) ontwikkelde een speciale opleiding voor bestuurders van schietverenigingen, om afwijkend, mogelijk problematisch gedrag van leden te herkennen. De Geestelijke Gezondheids Zorg (GGZ) heeft in de meldcode voor huiselijk geweld en kindermishandeling drie passages opgenomen wanneer het doorbreken van de geheimhoudingsplicht ten aanzien van een patiënt is gerechtvaardigd, ook als daarvoor geen toestemming van de patiënt is verkregen. Dat geldt onder meer wanneer de patiënt een gevaar vormt voor zichzelf of zijn omgeving. © De Morgen maandag 08 december 2014 Pagina 7 (3)