�ݺ�ߣ

माझे वडील १९९९ साली वारले. तयाांना क्रिके टची आवड नव्हती. अजजबातच नव्हती. ते
एक लेखक आजण एक कवी होते. ते मराठी, माझी मायबोली जतथल्याच एका कॉलेजात
जिकवत. पण माझ्यातल्या सुप्त गुणाांना तयाांनी ओळखलां. तयाांनी मला प्रोतसाहन क्रदलां आजण
आईला म्हणाले की “माझा याच्यावर पूणण जवश्वास आहे”. कदाजचत हा उलट्या
मानसिास्त्राचा भाग असेल, पण मोठा होता होता मलाही तयाांच्या जवश्वासाला पात्र ठरणां हे

महत्त्वाचां वाटू लागलां. मी िॉटणकट्स घेऊ नयेत हे एक आजण जीवनात चढ उतार येतच
रहाणार हे दुसरे तत्त्व तयाांनी माझ्यावर मनावर बबबवलां. सदा खेळत रहाण्याचा सल्ला
क्रदला. माझ्या आईवडलाांनी मला आयुष्याचा प्रतयेक क्रदवस जवश्वास आजण सन्मानाने

जगाअयला जिकवलां. जेव्हा क्रिके ट आजण पुढचां जिक्षण याांत जनवड करण्याची वेळ आली

तेव्हा ते म्हणाले “ तुला क्रिके ट चाांगलां जमतां. ते तुझां पजहलां प्रेम आहे. जा बेटा, क्रिके ट खेळ”.

मी जेव्हा सोळाव्या वर्षी भारतीय टीमच्या वतीने खेळायला लागलो तेव्हा अथाणतच
सवाणजधक आनांद माझ्या आईवडलाांना झाला.

माझ्या मोठ्या बजहणीने काश्मीरहून येताना माझ्यासाठी एक जवलो लाकडाची छान बॅट
आणली होती. नांतरच्या माझ्या आयुष्यात खुप भारी बॅट्स आल्या, पण माझ्यासाठी ती
पजहली बॅट म्हणजे सुवणण भेट होती. मला तेव्हा भास व्हायचे की मी भारतासाठी खेळतोय,

जसक्सर आजण फ़ोर मारतोय आजण लोक मैदान दणाणून सोडताहेत.

ती बॅट मोडेपयंत मी वापरली.

जॉन मॅकेन्रोचा मी एकटाच सपोटणर होतो. सगळे मला मॅक म्हणत कारण मी तिाच
स्टाईलमध्ये वावरायचो. वडलाांकडे हट्ट करून मी तयाच्यासारखे हेडबॅड आजण स्वेटबॅंड
आणवले आजण तयाच्यासारखे के सही वाढवले. माझे तया काळचे फ़ोटो बघाल तर जवश्वास

ठे वणार नाही. खूप खोडकर होतो मी. अजतिय त्रासदायक. मला साांभाळायला एक दाई

होती आजण जतला मी चौवीस तास पळवत असे कारण मला घरात जायला आवडतच नसे.

जनदान माझ्याबद्दल तर मी साांगेन, खरी मॅच सुरू होण्याच्या खूप पुवीच ती सुरू झालेली

असते.

हा जवजय फ़ार मोठा आहे कारण वेगवेगळ्या खेळाडू चां यात योगदान आहे.
ां

पाक्रकस्तानला हरवण्यात एक जविेर्ष आनांद आहे कारण एकतर ती एक टफ़ टीम आहे, आजण

दुसरां आमचा पाक्रकस्तानबरोबरचा जुना जहिोब आहे.

िेवटी हा क्रिके टचा गेम आहे.

अकरा जणाांच्या टीम मधल्या फ़क्त एकावरच टीका करणां योग्य नाही

भारतीय टीम मध्ये खेळणां हे माझां स्वप्न होतां पण तयाचां मी कधी दडपण येऊ क्रदलां नाही.

मी कधी फ़ार पुढचा जवचार करत नाही. एकावेळी एकाच गोष्टीवर लक्ष कें क्रित करतो.

कोणीही व्यक्ती जेव्हा
बराच काळ क्रिके ट खेळते
तेव्हा ती एक स्वतःची

ओळख जनमाणण करत

असते.

प्रतयेकच काळाचां काही स्वतांत्र महत्त्व असतां आजण प्रतयेक खेळाडू आजण कोचबद्दलही तसांच

म्हणता येईल.

मला कधी काही जसद्ध करण्यात स्वारस्य नव्हतां. बॉलर एक स्टेटमेंट करतो आजण माझां काम

असतां पुढे व्हायचां आजण भारतासाठी जास्तीत जास्त रन्स काढायचे.

मला हरायला आवडत नाही. क्रिके ट हे माझां पजहलां प्रेम आहे आजण एकदा मैदानात उतरलो

की मी माझा रहात नाही. माझी जवजयाची भूक सतत पेटलेली असते.

मी कधी तुलना करत नाही. ना काळाांची, ना खेळाडू ची ना कोचेसची.
ां

मी पुढे काय होणार याची ना बचता करत, ना स्वतःवर एखाद्या टागेटचां दडपण येऊ देत.

मी स्वतःची तुलना कधीच कोणािी करत नाही.

मी इतकी वर्षं खेळतो आहे आजण हे स्वप्नासारखां आहे.

मी खूप साधा जवचार करतो. आला बॉल की बघायचां, ठरवायचां आजण खेळायचां.

मी ग्राउां डवरचे सहा तास अतयांत गांभीरपणे देतो आजण पररणाम जो होईल तो जस्वकारतो.

जर एक माणूसच भारताचां क्रिके टमध्ये प्रजतजनजधतव करत असेल तर तयाला दोर्ष द्या.

क्रिके ट हा साांजघक खेळ आहे ना? आधी हे स्पष्ट
करा की क्रिके ट हा टीमचा खेळ आहे की एके का

खेळाडू चा.

इम्रान खान एका रात्रीत इम्रान खान झाला नाही. एक इजतहास बनायला खूप मेहनत

करावी लागते.

माझां काम आहे देिासाठी रन्स जमळवणां. मी ते करणारच.

बॅट आजण बॉलच्या

स्पिणक्षणाला तुम्हाला

आतून कळतां की ही
बसगल आहे की इतर

काही. तो छोटासा

स्पिणक्षण मह्ततवाचा

असतो.

माझ्या अख्खख्खया आयुष्यात मी रनर घेतला नाही, अगदी िाळे पासून ते आजवर. कारण बॉल

कु ठे आजण क्रकती जाणार ते फ़क्त मलाच माजहत असतां, ते रनरला कसां कळणार?

माझां पजहलां धोरण असतां पजहल्या पाच सहा ओव्हरमध्ये जवके ट न पडू देणां. पजहल्या दहा

ओव्हसण खूप महतवाच्या असतात.

साहजजकच आहे, खुप क्रदवसाांनांतर मैदानात उतरल्यावर खेळायची आजण खूप रन्स करायची

खाज जनमाणण होतेच.

असे फ़ार कमी खेळाडू असतील जे खेळाचा जवचार करत नसतील.

मला जवचाराल तर मी म्हणेन की मी क्रिके ट खेळतो आजण हा खेळ इतर कोणतयाही खेळाहून

न लहान आहे ना मोठा.

मला एकदा जगटार जिकायची आहे. मला सांगीत आवडतां आजण एकतरी वाद्य चाांगलां

वाजवायला जिकायचांय.

कॉलेजच्या कायणिमात साडी

नेसलेला सजचन

आम्ही इांग्लांडला नाटवेस्ट आजण श्री लांकेत हरवलां खरां पण तो एक मानजसक खेळ होता.

तयाांनी आम्हाला वानखेडवर क्रदलेल्या पराभवाचां उट्टां मला काढायचां होतां.
ॆ

तुम्ही प्लान के ल्याप्रमाणेच सगळां घडत जात नाही हे खरां . पण प्लान जर सवण बाबी लक्षात

घेऊन व्यवजस्थत के लेला असेल तर प्रतयक्ष मैदानात मदत होतेच.

आज इतक्या वर्षांनांतरही मी िाांत झोपू िकत नाही कारण माझा मेंद ू चौवीस काम करत

असतो आजण माझी तयारी मी अिीच करतो.

मी पांधरा वर्षांचा असताना फ़स्टण क्लास क्रिके टमध्ये उतरलो. सतत टेस्ट क्रिके टर बनायचां
स्वप्न पाजहलां. देिासाठी काहीतरी करायची इच्छा बाळगली. १९९५ साली लग्न के लां, दोन

मुलां झाली. खूप छान चाललांय सगळां .

मी जेव्हा खेळाच्या जवचारात असतो तेव्हा खेळाचाच जवचार करतो. पण जेव्हा

कु टुांबाबरोबर असतो तेव्हा जीवनाच्या तया भागालाही जततकां च महत्त्व देतो.

क्रिके ट हे मला खूप खूप स्पेिल आहे. आताच्या माझ्या जीवनात येणार्या कासण आजण घरां
आजण सांपत्ती पेक्षाही मला क्रिके ट ची ती कॅ प आणी भारताचा तो युजनफ़ॉमण जास्त ककमतीचा

आहे. या बाबतीत माझां बालस्वप्न खरां झालां आहे.

आपल्याला मुलां झाली की आपण पुन्हा आपल्या तया सुांदर बालपणात जातो. माझी आताची
जमजनट अन जमजनट महत्त्वाची असतात. पण मी स्वप्नां बघतो. स्वप्नाांजिवायचां आयुष्य म्हणजे
सपक, साचलेलां पाणी. मी रोज देवळात जातो असां नाही. पण प्राथणना रोज करतो. मी

देवाचे आभार मानतो. तयाने क्रदलेल्या प्रतयेक गोष्टीसाठी. आयुष्याने मला खरां च भरभरून

क्रदलांय.

नवज्योत बसग जसद्धू याांनी साांजगतलेली १९९८९-९० च्या पाक्रकस्तान

दौर्याची गोष्ट.

(या दौर्यातच सजचन तेंडुलकरने आांतरराष्ट्रीय क्रिके टमध्ये पाऊल टाकलां)

१९८९ चा पाक्रकस्तान दौरा.

पजहल्या तीन मॅचेस ड्रॉ झालेल्या.

चौथी मॅच जसयालकोट. महांमद अली जीना स्टेजडयम. ग्राऊडवर गवताचां साम्राज्य.
ां
इम्रानखानने धमकीच क्रदली होती. जो गवत कापील तयाचा गळा कापीन. हेच िब्द. गळा

कापीन! फ़ास्ट बॉलसणसाठी पूणण इांतजाम करून ठे वलेला.

पजहल्या चार जवके ट बाजवस रन्सवर आटोपलेल्या. एके क फ़ास्ट बॉल खाांदा , कान, छाती

असा वेध घेणारा. कु ठू न कसा यायचा आजण जायचा याचा पत्ताच लागत नव्हता. अांग,

छाती माराने लाल झालेल. चार चार फ़ास्ट बॉलसण. मॅचचा पाचवा क्रदवस. भारत बाजवस
ां

रन्स वर चार जवके ट. सतयानाि.

माझां नुकतांच लग्न झालेल. देवा. मी घरी हातीपायी धड जाईन ना? या जन्मी बायकोची भेट
ां

होईल ना? वाचव रे देवा. आउटच कर. यातून बाहेर पडायचा एकच मागण. आऊट होणां.

समोर रवी िास्त्री. मी बॅटटग करतोय. वकारचा एक फ़ास्ट बॉल. मी वाकलो आजण वाचलो.

रवी िास्त्री म्हणाला : “मस्त चुकवलास बॉल. छान खेळलास.”

मी म्हटलां : “अरे कसला छान! मला तर बॉल क्रदसलाच नाही.”

तो चडफ़डत आपल्या जागी गेला.

पुढची ओव्हर तयाला आली . बाउां सर. सपाक् . तयाच्या ग्लोव्हला लागून कॅ च. गली अध्ये

कॅ च. आउट.

तो बडबडत बाहेर जनघाला. : चचणमध्ये जायला हवां होतां. यांव, तयांव. मी मनात म्हटलां,: बेटा

वाचलास. आउट झालास ते निीब. मी स्वतः कधी आउट होतो याच्या आिेवर होतो.
सांकटातून कधी सुटेन.

आजण बघतो तर सजचन तेंडुलकर नाांवाचा एक कोवळा पोरगा मैदानात येतोय. अर्र्ण. हे

पोरगां तर बळीचा बकरा क्रदसतांय. जबचारा रे ! हा लगेचच जाईल. मग कोण ? कुां बळे वगैरे
तर नाांवालाच. सायकल स्टॅंडवर एक सायकलला धक्का क्रदला की सगळ्या धपाधप पडतात

तसे हे सगळे गळणार. चला. रामनाम सतय है म्हणायचां.

सजचन आला. सजचनला पजहला बॉल
झूमकन आतून गेला. मी म्हटलां सांपलां

जबचार्याचां. अरे रे.

दुसरा बॉल ऐजतहाजसक होता. प्रचांड वेगाने
आलेला सीझनचा बॉल सजचन हुक

करायला गेला. बॅटची आतली कडा लागून
बॉल आपटला तो थेट तयाच्या नाकावर. आजण बटाट्याची गोणी कोसळावी तसा सजचन

धपाक् कन जजमनीवर कोसळला. थेट जजमनीवर. जनपजचत.

मी मनातल्या मनात म्हटलां : “मेलां जबचारां पोरगां. खलास”.

मी धावलो.

जवळ जाऊन बघतो तर नाक पुरतां फ़ु टलेल. रक्ताच्या जचळकाांड्यानी िटण जभजलेला.
ां

मी ओरडलो : “स्टेचर! स्रेचर!!”

मला हा वाचेल की नाही याचीच जभती. आजण समोर बघतो तर ढोल्या डॉ अली इराणी

येत होता. तयाला बघून मी म्हटलां आता तर नक्की सांपलांच. कारण अलीला फ़क्त दोनच

और्षधां माजहती. एक साररडॉन आजण दुसरां बफ़ाणची जपिवी. खरां च अली बफ़ाणची जपिवी
घेऊन येत होता.आता या जबचार्या पोराचां काही खरां नाही.

हळहळत मी परत नॉन स्रायकर एांडला जनघालो. मनात म्हटलां : “चला आता हा तर
सांपलाच. आता तीन चार बॉलर येतील. मग खेळ खल्लास.”

तेवढ्यात मागून सजचनचा रटजपकल हलकासा आवाज आला. : “मै खेलेगा. मै खेलेगा.”

मी झरण कन मागे वळलो. मी जे बजघतलां ते आठवलां की आजही काटा उभा रहातो.
नाकावरचा कापूस रक्ताने भरून खाली टपकत होता. िटण रक्ताळलेला. आजण अिा
अवस्थेतला सजचन तेंडुलकर डॉ अली इराणीला हाताने ढकलत होता. “मै खेलेगा. मै खेलेगा.

मै खेलेगा!!”

“अरे मै खेलेगा!”

मला जर इतकां लागलां असतां तर मी सांध्याकाळी साडेपाच पयंत उठलोच नसतो.

तेव्हा मला धन्नकन जाणीव झाली. साला आपण अठ्ठावीस वर्षाणचे सरदारजी पुरुर्ष घाबरतो.
आजण हा पांधरा सोळा वर्षाणचा कोवळा पोरगा जीवाची बाजी लावून देिाचा जवचार करतो.
म्हणतो मै खेलेगा. याला म्हणतात देिप्रेम. मला लाज वाटली. मी बायकोला भेटण्याचा

आजण स्वतःच्या जीवाचा जवचार करतोय? झरण कन मनात रठणगीसारखा जवचार आला

वो भरा नहीं है भाव , बहती जजसमें रसधार नहीं

वो हृदय नहीं वह पत्त्थर है, जजसमें स्वदेिका प्यार नहीं.

मी माझ्या झोपेतून खडबडू न जागा झालो. भानावर आलो. माझ्यातला लढाऊ खेळाडू जागा

झाला.

मला माजहत होतां पुढचा यॉकण र सजचनवर येऊन आदळणार. मी ते आधी भोगलां होतां. एक

तर टाळकां फ़ु टणार ककवा ढोपर. आम्ही सगळ्याांनी ते भोगलां होतां. गेल्या मॅचमध्ये मी,
कजपल, कुां बळे सवांनाच हा प्रसाद या आधी जमळाला होता. आजण आता हे सोळा वर्षाणचां

पोरगां.

पुढचा बॉल. यॉकण र. सजचन आधीच दोन पावलां मागे होऊन तयारीत उभा. १५० क्रकजम च्या
वेगाने बॉल आला. आजण सपाक् . सजचनच्या बॅटला लागून १८० क्रकजम च्या स्पीडने माझ्या

दोन ढेंगाांच्या मधून सुसाट जाऊन समोरच्या बोडाणवर ठाण्णकन आदळला.

िाांत !

सगळीकडे जचजडचूप.

अख्खखा स्टेजडयम अवाक.

जपन ड्रॉप सायलेंस.

फ़ोर.

खवळलेला वकार युनुस सजचनच्या

क्रदिेने गेला.

तयाची खुनिी नजर. तया भयांकर

नजरे ने माझ्यासारख्खयाच्या काळजाचां

पाणी पाणी झालां असतां.

मी तयाच्या तया तिा नजरे ला नजर जभडवूच िकलो नसतो.

पण सजचन ने तिाही पररजस्थतीत तयाच्या नजरे ला नजर जभडवली.

आजण बोलला. काहीतरी बोलला.

जे बोलला ते मराठीत. मला मराठी येत नाही. तो काय बोलला तयाचा अथण मला आजही

माजहत नाही. मी कोणाला जवचारलांही नाही. कारण तयाचा अथण क्रकती भयांकर असेल याचा

जवचार करूनच मी घाबरतो. पण मराठी लोकाांना ते कळे ल म्हणून मी साांगतो.

सजचन बोलला. “बटर! बटर!! तुझ्या आयचा घो!!!”

काय झालां माजहत नाही. किामुळे झालां माजहत नाही. सजचनच्या नजरे चा प्रताप असेल.

पण वकार मागे वळला. आजण सांपला. ढेपाळला.

नांतर घडलां तो इजतहास.

सगळे फ़ास्ट बॉलर ढेपाळले. तया चौघाांनाही आम्ही दोघाांनी सपासप चोपले. ठोकले.

हाणले.

तया वेळी सजचन ने नाबाद सत्तावन्न रन्स ठोकले. नाबाद सत्तावन्न.

आजण सांगतीचा पररणाम म्हणा ककवा काही म्हणा. मी सत्त्याण्णव रन्स दणादण ठोकले.
नाबाद. माझ्या आयुष्यातली ती सवाणत मोठी भागीदारी. सातव्या जवके टसाठीचा जागजतक

जविम. आजवर कोणीही न मोडलेला.

हा सजचनच्या िब्दाांचा पररणाम होता. एखादा परािम करण्यासाठी आधी तो मनातून

ठरवावा लागतो. तयावर जवश्वास ठे वावा लागतो. स्वतःवर जवश्वास ठे वावा लागतो.

स्वतःच्या स्वप्नावर , कु वतीवर जवश्वास ठे वावा लागतो.

धाडसाचा हा पररणाम असतो. एकाचां धाडस दुसर्याला िक्ती देत.
ां

या पुस्तकात घेतलेली जचत्रे गुगलवरून घेतली आहेत. तयाांचे अजधकार तया तया फ़ोटोग्राफ़रकडे अबाजधत आहेत.

जनवेदन

हे पुस्तक म्हणजे ना सजचन तेंडुलकर याांचे चररत्र ना तयाांच्या कामजगरीचा आढावा. तसां एक ई पुस्तक,

“ितकाधीि” हे लवकरच ई साजहतय प्रजतष्ठान आपल्यासमोर आणणार आहे.
कृ पया आपली मागणी नोंदवा.

esahity@gmail.com

सजचन तेंडुलकर याांची अवतरणे अजधकृ त वेबसाईटवरून घेतली आहेत.

http://tendulkar.co.in/index.php/sachin-tendulkar-quotes/

नवजोतबसग जसद्धू याांचा मूळ जव्हजडओ एकदा तरी पहाच.

http://www.youtube.com/watch?v=-3w4YOw5jKw

सांकलन आजण भार्षाांतर: श्री. सुजनल सामांत

प्रकािक :
ई साजहतय प्रजतष्ठान

G1102, Eternity

Thane
9869674820

ई साजहतय प्रजतष्ठान

जगभर पसरलेल्या बारा कोटी मराठी भाजर्षकाांना इांटरनेटवर जोडण्याचां एक स्वप्न. आज ना

उद्या मराठी भार्षा आजण मराठी भाजर्षक जगावर राज्य करतील हे स्वप्न. आजण मराठी
माणसासारखा जजद्दी माणूस जगाच्या पाठीवर नाही हे वास्तव. मराठी भार्षेसारखी गोड

भार्षा जगाच्या पाठीवर नाही हे वास्तव. सह्यािीच्या खडकाांतून आजण कृ ष्णा कोयना

गोदावरीच्या पाण्यातून आलेले हे गुण. या भार्षेच्या साजहतयाला उज्ज्वल भजवष्यकाळ आहे
या जवश्वासाने काम करणारी सांस्था म्हणजे ई साजहतय प्रजतष्ठान.
२००८ पासून मराठी ई पुस्तकाांची जनर्ममती करणार्या ई साजहतय प्रजतष्ठानने आजवर सुमारे
दोनिे ई पुस्तकाांची जनर्ममती के ली. प्रतयेक अमूल्य पुस्तक सव्वा लाखभर लोकाांपयंत
जवनामूल्य पोचवले. मराठी बाणा जपणार्या उद्याच्या साजहजतयकाांची ओळख सांपूणण जगाला
व्हावी म्हणून प्रयत्न के ले. जिवाजी महाराजाांपासून ते सांत ज्ञानेश्वराांपयंत आजण
कु सुमाग्रजाांपासून ते महानोराांपयंत महान मराठी बाण्याचा जागर चालवला.
ई साजहतयाची पुस्तके जवनामूल्य जमळवण्यासाठी के वळ एक ई मेल पाठवा. आजण स्वतःचा

आजण आपल्या जमत्र आप्ताांचा ई मेल आय डी रजजस्टर करा.

�ݺ�ߣ

Vikramadity

Recommended

More Related Content

More from marathivaachak (20)

Vikramadity