Herman
- 2. 2 Winter. Je ziet weer de bomen door het bos, en dit licht is geen licht, maar inzicht: er is niets nieuws zonder de zon. En toch is ook de nacht niet uitzichtloos, zolang er sneeuw ligt is het nooit volledig duister, nee, er is de klaarte van een soort geloof dat het nooit helemaal donker wordt. Zolang er sneeuw is, is er hoop.
- 3. 3
- 4. 4 Met het eind voor ogen (jouw eind, mijn eind, het eind van t’ jaar) vat ik weer moed: niets is veranderd, maar je vastklampen aan iets wat niet blijft schenkt eeuwigheid.
- 5. 5
- 6. 6 Afscheid is nog even niet weggaan voor een nieuw begin zoals voor hen die blijven Want blijven zonder iemand is opnieuw ontdekken Er is steeds een weg een kort gemis, een nieuw begin.
- 7. 7 Sneeuwen is overvloed van hemel stilte, maar bovenaards. De wereld ligt hemelwaarts. De warme vogels wonen vergeten, de stad verliest het gelaat waarop wij lopen, verbaasd, gespleten; er waait nog kerstmis door de straat, geen sneeuw dekt het geweten. Maar de aarde wordt een barmhartigheid, nooit lag de hemel nader: Sneeuwen is dwarreling van geluk, dwarreling van de Vader.
- 8. 8 Weggaan is iets anders dan het huis uitsluipen zacht de deur dicht trekken achter je bestaan en niet terugkomen, want je blijft iemand op wie wordt gewacht. Weggaan is eigenlijk ook een soort van blijven, niemand wacht dan want je bent er nog, niemand neemt afscheid want je gaat niet weg.
- 9. 9 Je wandelt, weet ik, in een milder licht dat voor je uitschijnt en je stappen richt een vrede tegemoet die wij niet kennen naar een gezegend eeuwig vergezicht