1. Ο
ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ
ΣΤΗ ΔΥΤΙΚΗ
ΕΥΡΩΠΗ
• ΕΊΝΑΙ ΜΙΑ ΧΡΟΝΙΚΉ ΠΕΡΊΟΔΟΣ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΆ ΑΠΌ ΤΗΝ ΚΑΤΆΛΥΣΗ ΤΟΥ
ΔΥΤΙΚΟΎ ΤΜΉΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΡΩΜΑΪΚΉΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΊΑΣ (476 Μ.Χ.) ΈΩΣ
ΤΗΝ ΠΤΏΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΎΠΟΛΗΣ (1453 Μ.Χ.). ΔΙΉΡΚΗΣΕ ΠΕΡΊΠΟΥ
10 ΑΙΏΝΕΣ.
• ΑΥΤΉ Η ΠΕΡΊΟΔΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΊΖΕΤΑΙ ΑΠΌ:
• Α) ΕΠΙΔΡΟΜΈΣ ΒΑΡΒΑΡΙΚΏΝ ΦΎΛΩΝ
• Β) ΑΣΘΈΝΕΙΕΣ ΚΑΙ ΜΕΊΩΣΗ ΠΛΗΘΥΣΜΟΎ ΤΗΣ ΕΥΡΏΠΗΣ (ΠΑΝΟΎΚΛΑ)
• Γ) ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΆ ΚΡΆΤΗ/ ΕΠΈΜΒΑΣΗ ΕΚΚΛΗΣΊΑΣ ΣΤΟ ΚΡΆΤΟΣ
• Δ) ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΌ/ ΠΡΟΚΑΤΑΛΉΨΕΙΣ
5. Φέουδο: (στο δυτικοευρωπαϊκό μεσαίωνα) το τμήμα γης που
παραχωρούσε ο κυρίαρχος ηγεμόνας σε υποτελείς του ευγενείς
με αντάλλαγμα την αφοσίωση και την υποταγή τους προς το
πρόσωπό του.
Φεουδάρχης: ο ιδιοκτήτης του φέουδου. (Συν.: άρχοντας)
Φεουδαρχία: πολιτικό και κοινωνικό σύστημα, το οποίο
στηριζόταν στον θεσμό του φέουδου και αντικατέστησε το
σύστημα της δουλείας.
Γ. Μπαμπινιώτης, Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας,
εκδ. «Κέντρο Λεξικολογίας ΕΠΕ», Αθήνα 2005, σ. 1875.