ºÝºÝߣ

ºÝºÝߣShare a Scribd company logo

15º domingo toc 2016 bene pagola

•Download as PPS, PDF•
•
N
Nuria M Núñez Elissetche

Domingo ordinario C

1 of 12
Download to read offline
Ria ºÝºÝߣs 10 de xullo de 201610 de xullo de 2016 15º Tempo ordinario – C15º Tempo ordinario – C (Lucas 10, 25-37(Lucas 10, 25-37 )) José Antonio PagolaJosé Antonio Pagola Presentación:B.Areskurrinaga HCPresentación:B.Areskurrinaga HC Euskaraz: D. AmundarainEuskaraz: D. Amundarain Música: Daes of innocenceMúsica: Daes of innocence Fai ti o mesmo
Ria ºÝºÝߣs Para non saír malparado dunha conversaciónPara non saír malparado dunha conversación con Xesús, un mestre da lei terminacon Xesús, un mestre da lei termina preguntándolle:preguntándolle: «e quen é o meu próximo?».«e quen é o meu próximo?».
É a pregunta de quen só se preocupa de cumprir a lei. Interésalle saber a quen debe amar e a quen pode excluír do seu amor. Non pensa nos sufrimentos da xente.
Xesús, que vive aliviando o sufrimento dos que encontra no seu camiño, rompendo se fai falta a lei do sábado ou as normas de pureza, respóndelle cun relato que denuncia de maneira provocativa todo legalismo relixioso que ignore o amor ao necesitado.
Ria ºÝºÝߣs No camiño que baixa de Xerusalén a Xericó, un home foi asaltado por uns bandidos. Agredido e despoxado de todo, queda na beira medio morto, abandonado á súa sorte. Non sabemos quen é, só que é un «home». Podería ser calquera de nós. Calquera ser humano abatido pola violencia, a enfermidade, a desgraza ou a desesperanza.
Ria ºÝºÝߣs «Por casualidade»«Por casualidade» aparece polo camiño un sacerdote.aparece polo camiño un sacerdote. O texto indica que é por azar, como se nada tiveseO texto indica que é por azar, como se nada tivese que ver alí un home dedicado ao culto.que ver alí un home dedicado ao culto. O seu non é abaixarse ata os feridos que estánO seu non é abaixarse ata os feridos que están nas beiras. O seu lugar é o templo.nas beiras. O seu lugar é o templo. A súa ocupación, as celebracións sagradas.A súa ocupación, as celebracións sagradas. Cando chega á altura do ferido,Cando chega á altura do ferido, «veo, dá un rodeo e pasa de largo».«veo, dá un rodeo e pasa de largo».
A súa falta de compaixón non é só unhaA súa falta de compaixón non é só unha reacción persoal, pois tamén un levita doreacción persoal, pois tamén un levita do templo que pasa xunto ao feridotemplo que pasa xunto ao ferido «fai o mesmo».«fai o mesmo». É máis ben unha actitude e un perigo queÉ máis ben unha actitude e un perigo que axexa aos que se dedican ao mundo doaxexa aos que se dedican ao mundo do sagrado: vivir lonxe do mundo real onde asagrado: vivir lonxe do mundo real onde a xente loita, traballa e sofre.xente loita, traballa e sofre.
Ria ºÝºÝߣs Cando a relixión non está centrada nun Deus, Amigo da vida e Pai dos que sofren, o culto sagrado pode converterse nunha experiencia que distancia da vida profana, preserva do contacto directo co sufrimento das xentes e fainos camiñar sen reaccionar ante os feridos que vemos nas beiras dos camiños.
Ria ºÝºÝߣs Segundo Xesús, non son os homes do culto os que mellor nos poden indicar como temos que tratar os que sofren, senón as persoas que teñen corazón.
Ria ºÝºÝߣs Polo camiño chega unPolo camiño chega un samaritano.samaritano. Non vén do templo. NonNon vén do templo. Non pertence sequera aopertence sequera ao pobo elixido de Israel.pobo elixido de Israel. Vive dedicado a algoVive dedicado a algo tan pouco sagradotan pouco sagrado como o seu pequenocomo o seu pequeno negocio denegocio de comerciante.comerciante. Pero, cando ve oPero, cando ve o ferido, non se preguntaferido, non se pregunta se é próximo ou non.se é próximo ou non. Conmóvese e fai por elConmóvese e fai por el todo o que pode.todo o que pode. É a este a quen temosÉ a este a quen temos que imitar.que imitar.
Ria ºÝºÝߣs Así lle di Xesús ao lexista: «Vai e fai ti o mesmo». A quen imitaremos ao encontrarnos no noso camiño coas vítimas máis golpeadas pola crise económica dos nosos días?
Ria ºÝºÝߣs FAI TI O MESMO   Para non saír mal parado dunha conversación con Xesús, un mestre da lei termina preguntándolle: «e quen é o meu próximo?». É a pregunta de quen só se preocupa de cumprir a lei. Interésalle saber a quen debe amar e a quen pode excluír do seu amor. Non pensa nos sufrimentos da xente. Xesús, que vive aliviando o sufrimento dos que encontra no seu camiño, rompendo se fai falta a lei do sábado ou as normas de pureza, responde cun relato que denuncia de maneira provocativa todo legalismo relixioso que ignore o amor ao necesitado. No camiño que baixa de Xerusalén a Xericó, un home foi asaltado por uns bandidos. Agredido e despoxado de todo, queda na beira medio morto, abandonado á súa sorte. Non sabemos quen é, só que é un «home». Podería ser calquera de nós. Calquera ser humano abatido pola violencia, a enfermidade, a desgraza ou a desesperanza. «Por casualidade» aparece polo camiño un sacerdote. O texto indica que é por azar, como se nada tivese que ver alí un home dedicado ao culto. O seu non é baixar ata os feridos que están nas beiras. O se lugar é o templo. A súa ocupación, as celebracións sagradas. Cando chega á altura do ferido, «veo, dá un rodeo e pasa de largo». A súa falta de compaixón non é só unha reacción persoal, pois tamén un levita do templo que pasa a carón do ferido «fai o mesmo». É máis ben unha actitude e un perigo que axexa aos que se dedican ao mundo do sagrado: vivir lonxe do mundo real onde a xente loita, traballa e sofre. Cando a relixión non está centrada nun Deus, Amigo da vida e Pai dos que sofren, o culto sagrado pode converterse nunha experiencia que distancia da vida profana, preserva do contacto directo co sufrimento das xentes e fainos camiñar sen reaccionar ante os feridos que vemos nas beiras dos camiños. Segundo Xesús, non son os homes do culto os que mellor nos poden indicar como temos que tratar os que sofren, senón as personas que teñen corazón. Polo camiño chega un samaritano. Non vén do templo. Non pertence sequera ao pobo elixido de Israel. Vive dedicado a algo tan pouco sagrado como o seu pequeno negocio de comerciante. Pero, cando ve o ferido, non se pregunta se é próximo ou non. Conmóvese e fai por el todo o que pode. É a este a quen temos que imitar. Así lle di Xesús ao lexista: «Vai e fai ti o mesmo». A quen imitaremos ao encontrarnos no noso camiño coas vítimas máis golpeadas pola crise económica dos nosos días? José Antonio Pagola

More Related Content

15º domingo toc 2016 bene pagola

  • 1. Ria ºÝºÝߣs 10 de xullo de 201610 de xullo de 2016 15º Tempo ordinario – C15º Tempo ordinario – C (Lucas 10, 25-37(Lucas 10, 25-37 )) José Antonio PagolaJosé Antonio Pagola Presentación:B.Areskurrinaga HCPresentación:B.Areskurrinaga HC Euskaraz: D. AmundarainEuskaraz: D. Amundarain Música: Daes of innocenceMúsica: Daes of innocence Fai ti o mesmo
  • 2. Ria ºÝºÝߣs Para non saír malparado dunha conversaciónPara non saír malparado dunha conversación con Xesús, un mestre da lei terminacon Xesús, un mestre da lei termina preguntándolle:preguntándolle: «e quen é o meu próximo?».«e quen é o meu próximo?».
  • 3. É a pregunta de quen só se preocupa de cumprir a lei. Interésalle saber a quen debe amar e a quen pode excluír do seu amor. Non pensa nos sufrimentos da xente.
  • 4. Xesús, que vive aliviando o sufrimento dos que encontra no seu camiño, rompendo se fai falta a lei do sábado ou as normas de pureza, respóndelle cun relato que denuncia de maneira provocativa todo legalismo relixioso que ignore o amor ao necesitado.
  • 5. Ria ºÝºÝߣs No camiño que baixa de Xerusalén a Xericó, un home foi asaltado por uns bandidos. Agredido e despoxado de todo, queda na beira medio morto, abandonado á súa sorte. Non sabemos quen é, só que é un «home». Podería ser calquera de nós. Calquera ser humano abatido pola violencia, a enfermidade, a desgraza ou a desesperanza.
  • 6. Ria ºÝºÝߣs «Por casualidade»«Por casualidade» aparece polo camiño un sacerdote.aparece polo camiño un sacerdote. O texto indica que é por azar, como se nada tiveseO texto indica que é por azar, como se nada tivese que ver alí un home dedicado ao culto.que ver alí un home dedicado ao culto. O seu non é abaixarse ata os feridos que estánO seu non é abaixarse ata os feridos que están nas beiras. O seu lugar é o templo.nas beiras. O seu lugar é o templo. A súa ocupación, as celebracións sagradas.A súa ocupación, as celebracións sagradas. Cando chega á altura do ferido,Cando chega á altura do ferido, «veo, dá un rodeo e pasa de largo».«veo, dá un rodeo e pasa de largo».
  • 7. A súa falta de compaixón non é só unhaA súa falta de compaixón non é só unha reacción persoal, pois tamén un levita doreacción persoal, pois tamén un levita do templo que pasa xunto ao feridotemplo que pasa xunto ao ferido «fai o mesmo».«fai o mesmo». É máis ben unha actitude e un perigo queÉ máis ben unha actitude e un perigo que axexa aos que se dedican ao mundo doaxexa aos que se dedican ao mundo do sagrado: vivir lonxe do mundo real onde asagrado: vivir lonxe do mundo real onde a xente loita, traballa e sofre.xente loita, traballa e sofre.
  • 8. Ria ºÝºÝߣs Cando a relixión non está centrada nun Deus, Amigo da vida e Pai dos que sofren, o culto sagrado pode converterse nunha experiencia que distancia da vida profana, preserva do contacto directo co sufrimento das xentes e fainos camiñar sen reaccionar ante os feridos que vemos nas beiras dos camiños.
  • 9. Ria ºÝºÝߣs Segundo Xesús, non son os homes do culto os que mellor nos poden indicar como temos que tratar os que sofren, senón as persoas que teñen corazón.
  • 10. Ria ºÝºÝߣs Polo camiño chega unPolo camiño chega un samaritano.samaritano. Non vén do templo. NonNon vén do templo. Non pertence sequera aopertence sequera ao pobo elixido de Israel.pobo elixido de Israel. Vive dedicado a algoVive dedicado a algo tan pouco sagradotan pouco sagrado como o seu pequenocomo o seu pequeno negocio denegocio de comerciante.comerciante. Pero, cando ve oPero, cando ve o ferido, non se preguntaferido, non se pregunta se é próximo ou non.se é próximo ou non. Conmóvese e fai por elConmóvese e fai por el todo o que pode.todo o que pode. É a este a quen temosÉ a este a quen temos que imitar.que imitar.
  • 11. Ria ºÝºÝߣs Así lle di Xesús ao lexista: «Vai e fai ti o mesmo». A quen imitaremos ao encontrarnos no noso camiño coas vítimas máis golpeadas pola crise económica dos nosos días?
  • 12. Ria ºÝºÝߣs FAI TI O MESMO   Para non saír mal parado dunha conversación con Xesús, un mestre da lei termina preguntándolle: «e quen é o meu próximo?». É a pregunta de quen só se preocupa de cumprir a lei. Interésalle saber a quen debe amar e a quen pode excluír do seu amor. Non pensa nos sufrimentos da xente. Xesús, que vive aliviando o sufrimento dos que encontra no seu camiño, rompendo se fai falta a lei do sábado ou as normas de pureza, responde cun relato que denuncia de maneira provocativa todo legalismo relixioso que ignore o amor ao necesitado. No camiño que baixa de Xerusalén a Xericó, un home foi asaltado por uns bandidos. Agredido e despoxado de todo, queda na beira medio morto, abandonado á súa sorte. Non sabemos quen é, só que é un «home». Podería ser calquera de nós. Calquera ser humano abatido pola violencia, a enfermidade, a desgraza ou a desesperanza. «Por casualidade» aparece polo camiño un sacerdote. O texto indica que é por azar, como se nada tivese que ver alí un home dedicado ao culto. O seu non é baixar ata os feridos que están nas beiras. O se lugar é o templo. A súa ocupación, as celebracións sagradas. Cando chega á altura do ferido, «veo, dá un rodeo e pasa de largo». A súa falta de compaixón non é só unha reacción persoal, pois tamén un levita do templo que pasa a carón do ferido «fai o mesmo». É máis ben unha actitude e un perigo que axexa aos que se dedican ao mundo do sagrado: vivir lonxe do mundo real onde a xente loita, traballa e sofre. Cando a relixión non está centrada nun Deus, Amigo da vida e Pai dos que sofren, o culto sagrado pode converterse nunha experiencia que distancia da vida profana, preserva do contacto directo co sufrimento das xentes e fainos camiñar sen reaccionar ante os feridos que vemos nas beiras dos camiños. Segundo Xesús, non son os homes do culto os que mellor nos poden indicar como temos que tratar os que sofren, senón as personas que teñen corazón. Polo camiño chega un samaritano. Non vén do templo. Non pertence sequera ao pobo elixido de Israel. Vive dedicado a algo tan pouco sagrado como o seu pequeno negocio de comerciante. Pero, cando ve o ferido, non se pregunta se é próximo ou non. Conmóvese e fai por el todo o que pode. É a este a quen temos que imitar. Así lle di Xesús ao lexista: «Vai e fai ti o mesmo». A quen imitaremos ao encontrarnos no noso camiño coas vítimas máis golpeadas pola crise económica dos nosos días? José Antonio Pagola