O sangue
- 1. Carmen Cid Manzano/Mª José Camba Seara I.E.S. Otero Pedrayo. Ourense. Departamento Bioloxía e Xeoloxía. Modificacións: Adán Gonçalves
- 2. O MEDIO INTERNO Os organismos unicelulares realizan o intercambio de substancias directamente co medio externo cos rodea. Nos pluricelulares, sen embargo, a maioría das células que os constitúen non teñen un contacto directo co medio externo do organismo, polo que é indispensable dispoñer dun medio extracelular no que se poida producir ese intercambio. Este medio extracelular está formado nos pluricelulares máis complexos (con un gran nº de células) por diversos líquidos que fan de intermediarios entre as células do organismo e o medio externo. O conxunto destes líquidos é o que denominamos medio interno.
- 3. O medio interno supón unha serie de vantaxes: Proporciona as células un ambiente axeitado, e dicir, homoxeneidade das condicións físico-químicas. Permite o intercambio entre as distintas células (produción organizativa, coordinación...) Proporciona máis independencia do medio externo. Estas funcións do medio interno son posibles gracias a homeostase: conxunto de procesos fisiolóxicos que manteñen estables as características do medio.
- 4. Entre os líquidos que forman parte do medio interno temos: Os que van polo interior dos vasos: sangue e linfa. Os líquidos que ocupan cavidades: cefalorraquídeo, pleural, sinovial, intraocular... O líquido ou plasma intersticial que enche os espazos entre as células. Estes líquidos ou humores conteñen unha disolución con distintas sales e mc. orgánicas que se denomina plasma. En xeral, ten un pH preto do neutro e unha concentración salina do 0,9%. Tamén posúe gases (O2 , CO2 ). A principal diferenza entre os distintos tipos de plasma é o tipo de proteínas.
- 5. O SANGUE Entre todos os líquidos corporais o máis importante é o sangue. Posúe cor vermella e circula polos vasos sanguíneos. Representa un 8% do peso corporal e está constituido por: Plasma sanguíneo (55%): solución acuosa (90% de auga) de cor amarela con distintas substancias disoltas (proteínas, HC, lípidos, hormonas, ións...) Células ou elementos figurados (45%) : atópanse suspendidas no plasma; hai varios tipos, glóbulos vermellos ou eritrocitos ou hemacías, glóbulos brancos ou leucocitos e trombocitos ou plaquetas.
- 6. COMPOSICIÓN DO SANGUE Plasma sanguíneo Células sanguíneas I.E.S. Otero Pedrayo. Ourense
- 7. COMPOSICIÓN PLASMA SANGUÍNEO Agua GASES (CO2) Disuelto en el plasma, la mayoría en forma de bicarbonato I.E.S. Otero Pedrayo. Ourense
- 8. Soro sanguíneo: é a fracción do plasma sanguíneo que permanece en estado líquido tras a coagulación sanguínea. A súa composición é a do plasma, pero sen fibrinóxeno. Hemoglobina: é unha proteína (tetrámero) encargada do transporte de O2 . Pola súa estrutura e función constitúe o pigmento respiratorio dos Vertebrados (Grupo Hemo). A hemoglobina atópase nos glóbulos vermellos as que confire a súa cor característica.
- 9. CÉLULAS SANGUÍNEAS Glóbulos vermellos ou hematies ou eritrocitos Plaquetas ou trombocitos Glóbulos blancos o leucocitos Granulocitos Neutrófilos o polimorfonucleares Basófilos Eosinófilos Agranulocitos Monocitos LinfocitosI.E.S. Otero Pedrayo. Ourense
- 10. ORIXE DAS CÉLULAS SANGUÍNEAS O tecido principal produtor de células sanguíneas é a médula ósea vermella. Hai, sen embargo, tipos celulares que se orixinan na médula ósea vermella, pero sofren procesos de maduración noutros tecidos como por exemplo os linfocitos T que maduran no timo. Noutras ocasións son producidos na médula, pero se acumulan noutros tecidos por exemplo os linfocitos B que se establecen nos órganos linfáticos (bazo, ganglios, fígado fetal...)
- 12. Neutrófilos Basófilos Eosinófilos Célula nai hematopoiética (Médula ósea) Célula nai mieloide Célula nai linfoide Antíxenos Eritrocitos Resposta inmune I.E.S. Otero Pedrayo. Ourense
- 13. CÉLULAS DO SANGUE Nº/ mm3 CARACTERÍSTICAS E FUNCIÓN Glóbulos vermellos ou hematíes 4 o 5x 106 Anucleados.. Forma de disco biconcava. Transporte osíxeno (hemoglobina-grupo Hemo -Fe). Neutrófilos 70% de 6000 o 8000 Núcleo polilobulado. Con gránulos. Tínguense con colorantes neutros. Defensa (fagocitos) Eosinófilos 2-4% de 6000-8000 Núcleo xeralmente bilobulado. Con gránulos. Tínguense con colorantes ácedos. Defensa (responden a enfermidades alérxicas e por parásitos). Basófilos 0-1 % de 6000-8000 Núcleo redondeado. Con gránulos. Tínguense con colorantes básicos. Defensa (secretan substancias químicas capaces de provocar unha reacción inflamatoria no corpo Preveñen a coagulación sanguínea dentro dos vasos (Heparina). Monocitos 3-7 % de 6000 a 8000 Núcleo frecuentemente en ferradura. Agranulados. Segunda línea de defensa do organismo (fagocitos) Linfocitos 25-40 % de 6000-8000 Son os leucocitos que migran máis tardíamente ás zonas de inflamación. Todos son formados na medula ósea, só se diferencian en canto ós lugares de maduración: B se o fan na medula ósea, e T se o fan no timo. Función defensa. Os lifocitos B, inmundade humoral (anticorpos) e os linfocitos T, inmunidad celular. Plaquetas ou trombocitos 150.000 a 400.000/mm3 Fragmentos de células de gran tamaño (megacariocitos). Interveñen na coagulación sanguínea
- 14. Resposta dos neutrófilos ante a infección I.E.S. Otero Pedrayo. Ourense
- 18. Glóbulo rojo NeutrófiloI.E.S. Otero Pedrayo. Ourense
- 29. 1 - Eritrócitos 2 - Plaquetas 3- Linfócitos 4 - Neutrófilos 5 - Eosinófilos 6 - Monócitos I.E.S. Otero Pedrayo. Ourense
- 30. FUNCIÓNS DO SANGUE -Transporte: nutrientes, gases, as substancias de refugallo e moléculas reguladoras como as hormonas. - Defensa. -Regulación da temperatura corporal. I.E.S. Otero Pedrayo. Ourense
- 31. ANTÍXENO: é calquera axente estraño que o entrar no organismo provoca a produción de anticorpos contra él. Normalmente a porción antixénica non é todo o axente (unha bacteria ou un virus), senón unha parte (habitualmente moléculas grandes como proteínas e glicoproteínas da parede bacteriana, ou da envoltura, ou da cápside vírica). ANTICORPO: moléculas de natureza proteica que actúan específicamente contra un antíxeno determinado. Poden por si mesmos destruir ou inmovilizar o antíxeno (p.e. Aglutinación) ou poden ser “o sinal de alarma” para que actúen determinados tipos celulares p.e. macrófagos.
- 33. GRUPOS SANGUÍNEOS A,B, AB e OGRUPOS SANGUÍNEOS A,B, AB e O GRUPOSGRUPOS SANGUÍNEOSSANGUÍNEOS Aglutinóxenos membrana dos glóbulos vermellos Aglutininas plasma sanguíneo AA A Anti B BB B Anti A ABAB A y B - OO - Anti A, Anti B I.E.S. Otero Pedrayo. Ourense
- 34. TRANSFUSIÓN DO SANGUETRANSFUSIÓN DO SANGUE Grupo A anti B Grupo B anti A Grupo AB Grupo O anti A y antiB Grupo A A Si No Si No Grupo B B No Si Si No Grupo AB Ay B No No Si No Grupo O Si Si Si Si AGLUTININAS DO RECEPTOR A N TÍ X E N O S D O D O N A N T E Receptor Universal Dador Universal I.E.S. Otero Pedrayo. Ourense
- 35. Grupo sanguíneo Rh Antixenos góbulos vermellos Aglutininas Plasma sanguíneos Grupo Rh+ Antíxeno Rh O Grupo Rh- O anti-Rh+ Transfusións Grupo Rh+ Grupo Rh- Grupo Rh+ Si No Grupo Rh- Si Si Donantes Receptor I.E.S. Otero Pedrayo. Ourense
- 36. Grupo A Rh + 37% Grupo A Rh - 9% Grupo B Rh + 6% Grupo B Rh - 1,5% Grupo AB Rh + 3% Grupo AB Rh - 0,5% Grupo O Rh + 35% Grupo O Rh - 8% Frecuencias dos diferentes grupos ABO y RhFrecuencias dos diferentes grupos ABO y Rh Outros grupos sanguíneos Existen outros grupos sanguíneos, tamén clasificados por letras como, por exemplo M, N, S e P e outros coñecidos polo nome das persoas nas que se identificaron os anticorpos por primeira vez (Kell, Duffy, etc.). I.E.S. Otero Pedrayo. Ourense
- 38. ¿Por que hai que doar sangre?¿Por que hai que doar sangre? Porque a máis avanzada tecnoloxía non foi capaz de producir este elemento esencial para a vida. A única posibilidade de obtela é grazas á xenerosidade persoal do ser humano, único capaz de fabricala no seu propio organismo. ¿Que se necesita para ser donante de sangue?¿Que se necesita para ser donante de sangue? •Ter entre 18 e 65 anos. •Peso mínimo de 50 Kg. •Gozar de boa saúde. •Non viaxar, no último ano, a zonas endémicas do paludismo. •Tatuaxes e piercing fai como mínimo un ano •Non realizar prácticas de risco que faciliten o contaxio de hepatite ou a SIDA. •Non haber tido infeccións víricas (catarro ou farinxitis) nos últimos 7 días. I.E.S. Otero Pedrayo. Ourense http://revista.consumer.es/web/ga/20081101/actualidad/informe1/74270.php
- 40. La Voz de Galicia, 23 de marzo de 2009
- 42. A LINFA A linfa orixínase a partir do plasma sanguíneo que sae nos capilares cara os tecidos. Este plasma constitúe aquí o líquido tisular ou plasma intersticial que utilizan as células no seu intercambio de substancias. O exceso deste líquido tisular e recollido por capilares linfáticos que se encargan de devolvelo ó torrente sanguíneo (veas subclavias). A linfa posúe, polo tanto, unha composición similar ó plasma sanguíneo. Diferenciase deste, xeralmente, en que non posúe máis tipos celulares que os linfocitos (ganglios).
- 43. FUNCIÓNS DA LINFA • Drenaxe do liquido intersticial: os vasos linfáticos drenan o líquido intersticial excesivo dos espacios dos tecidos. •Transporte de lípidos e vitaminas liposolubles(A,D,E,K). •Defensa: ten linfocitos. I.E.S. Otero Pedrayo. Ourense
- 45. GRAZAS POR ATENDERMEGRAZAS POR ATENDERME godzillin.blogspot.com godzillin.blogspot.com godzillin.blogspot.com