สิ่งพิมพ์แผ่Ȩับ2
- 1. วัจนภาษา และ อวัจนภาษา น.ส.พิมพ์ใจ ยังอุ่น ประเภทของ อวัจนภาษา สายตา (เนตรภาษา) การแสดงออกทางสายตา เช่น การสบตากันระหว่างผู้ส่งสารและผู้รับสาร กิริยาท่าทาง (อาการภาษา) การแสดงกิริยาท่าทางของบุคคล สามารถสื่อความหมายได้โดยไม่ต้อง ใช้คาพูด น้าเสียง (ปริภาษา) ได้แก่ สาเนียง ระดับเสียงสูงต่า การเปล่งเสียงจังหวะ น้าเสี ยงช่วยบอกอารมณ์ความรู้สึก สิ่งของหรือวัตถุ (วัตถุภาษา) สิ่งของหรือวัตถุต่าง ๆที่ใช้ เช่น เสื้อผ้า เป็นต้น เนื้อที่หรือช่องว่าง (เทศภาษา) ช่องว่างของสถานที่หรือระยะใกล้ไกลที่บุค คลสื่อสารกัน กาลเวลา (กาลภาษา) การสื่อความหมายโดย ให้เวลามีบทบาทสาคัญต่างวัฒนธรรมจะมีค วามคิดและความหมายเกี่ยวกับเวลาต่างกัน การสัมผัส (สัมผัสภาษา)อวัจนภาษาที่แสดง ออกโดยการสัมผัสเพื่อสื่อความรู้สึก ความสัมพันธ์ระหว่างวัจนภาษาและอวัจนภาษา 1. ใช้ซ้ากัน การใช้อวัจนภาษาที่ความหมายเช่นเดียวกันกับ วัจนภาษาช่วยให้สื่อความหมายได้ชัดเจนยิ่งขึ้น 2.ใช้แทนกัน การใช้อวัจนภาษาทาหน้าที่แทนคาพูด 3. ใช้เสริมกัน การใช้อวัจนภาษาเพิ่มหรือเสริมน้าหนักให้แก่คาพูด เพื่อแสดงอารมณ์ ความรู้สึก 4.ใช้เน้นกัน การใช้อวัจนภาษาเน้นบางจุดที่ผู้พูดต้องการ ซึ่งการเน้นนั้นมีน้าหนักแตกต่างกัน มีเน้นมาก เน้นพอสมควรหรือเน้นเล็กน้อย 5.ใช้ขัดแย้งกัน การใช้อวัจนภาษาที่สื่อความหมายตรงกันข้ามกับสารในคาพูด ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4
- 2. ภาษา คือ?? ภาษา คือ สัญลักษณ์ที่กาหนดขึ้นเพื่อใช้เป็น เครื่องมือที่สาคัญที่สุดในการสื่อความเข้าใจระหว่าง กันของคนในสังคม ช่วยสร้างความเข้าใจอันดีต่อ กัน ช่วยสร้างความสัมพันธ์ ของคนในสังคม ถ้าคนใน สังคมพูดกันด้วย ถ้อยคาที่ดี จะช่วยให้คนในสังคมอยู่กัน อย่างปกติสุข ถ้าพูดกันด้วย ถ้อยคาไม่ดีจะทาให้เกิดความ บาดหมางน้าใจกัน ภาษาจึงมีส่วนช่วยสร้าง มนุษยสัมพันธ์ของคนในสังคม ภาษาเป็นสมบัติของ สังคม ภาษาที่ใช้ในการสื่อสาร มี 2 ประเภท คือ วัจนภาษาและอวัจนภาษา วัจนภาษาคือ ...ภาษาถ้อยคา ได้แก่ คาพูดหรือตัวอักษรซึ่งหมายรวมทั้งเสียงและ ลายลักษณ์อักษร การใช้วัจนภาษาในการสื่อสารต้อง คานึงถึงความชัดเจนถูกต้องตามหลักภาษา และความเหมาะสมกับลักษณะ การสื่อสาร ลักษณะงาน เป้าหมาย สื่อและผู้รับสาร วัจนภาษาแบ่งออกเป็น 2 ชนิด คือ 1.ภาษาพูด 2.ภาษาเขียน อวัจนภาษา คือ... เป็นการสื่อสารโดยไม่ใช้ถ้อยคา ทั้งที่เป็นภาษาพูดและภาษาเขียน สื่อสารกันโดยใช้อากัปกิริยาท่าทาง น้าเสียง สายตาหรือวัตถุ การใช้สัญญาณ และสิ่งแวดล้อมต่างๆหรือทางด้านอื่นที่ รับรู้กันได้และทาความเข้าใจตรงกัน เกิดขึ้นตามธรรมดาวิสัย เช่น การยิ้ม การโบกมือ การส่ายหน้า เกิดจากอารมณ์แรงเป็นเครื่องเร้า เช่น โกรธ มือเกร็ง กาหมัด ใช้วัตถุประกอบกับร่างกายแล้วบ่ง บอกความหมาย เช่น การแต่งกาย สิ่งที่บุคคลให้ความหมายว่าสิ่งนั้น มีความหมายหนึ่ง ๆ เช่น ลูกศรบอกทาง สี เป็นต้น สิ่งแวดล้อมที่เป็นวัตถุ หรือคนที่แสดงพฤติกรรมต่าง ๆ ทาให้ต้องแสดงพฤติกรรม ตอบสนอง