Aitona eta iloba sofia carpio
- 1. Aitonan, bizia... Behin batean aitona bat eta bere iloba parketik zebiltzan. Bakarrik zeuden. Ilobak bat-batean aitonari galdetu zion: - Aitona zer da bizitza? Nondik nator? Aitonak ez zekien zer erantzun, galdera hori oso arraroa zen ume batentzat. Baina bazekien esango ziona umeari bere bizitza osorako izango zela. Txarto erantzuten bazion, umea txarto egongo zen betiko. Aitonak bere burua korapilo horretan sartuta ikusi zuenean, tximeleta bat begiratu zuen, eta berak ere ez zekiela zer zen bizitza, konturatu zen. Aitona, belarran, zuhaitz baten itzalan eseri zen. Eseri nirekin. Bai aitona. Begira. Ikusten duzu. Bai, zer da? Tximeleta bat. Tximeletak jaiotzen dira, bikote bat bilatzen dute eta gero arrautzak
- 2. jartzen dituzte beste tximeleta batzuk ateratzeko. Gu berdin. Ni arrautz batetik atera nintzen? Aitonak barrez erantzuten zion: Bai, gutxi gora behera. Eta gero zer egiten dute aitona? Beno... ba... dena eginda dutenean hobeto egongo diren leku batera joaten dira. Ni ere? Aitonaren irribarrea desagertu zen momentu batez. Baina gero erantzun zion: Zuk ez daukazu oraindik ezer eginda. Ez zaizu ezta sudurra hazi ere -aitonak besoa luzatu eta sudurra kentzeko keinua egin zuen- Begira nik daukat. Ez! Aitona eman! Tori tori. Belarrean zuhaitzaren itzalean etzan ziren. Umeak aitonari galdetu zion:
- 3. Zuk dena eginda daukazu aitona? Oraindik falta zait gauza bat, laztana... gauza bat... Denbora pasa eta berandu egin zen. Altzatu ziren eta etxera bueltatu ziren. Gauean aitona, oso txarto ipini zen eta ospitalean sartu zuten. Denak zeuden aitonaren zain, aita, ama eta iloba. Oso berandu zenez amak haurra etxera eraman zuen. Heltzean, amak umeari papertxo bat eman zion. Aitonarena da, zuri emateko esan dit. Eskerrik asko ama! Umea eskailerak igo eta bere logelan sartu zen. Han papertxoa apurtu eta leihotik bota eta gero esan zuen: Badakit zer esan nahi didazun aitona.
- 4. Goizean aitona hil egin zen, baina aurpegian irribarre bat zeukan. Sof鱈a Carpio Pereira 2尊 ESO A