�ݺ�ߣ

Intro Dit dagboek wordt gemaakt door : Svenja Simstone & Piper_Halliwel. Hopelijk genieten jullie van ons gezamenlijke 2e dagboek��! P.S.: Het forum topic op desims2.nl

Opmerking Als er 2 tekstvakken in een dia staan, lees je best eerst De tekst die rechtsboven staat en dan pas de tekst onder de foto. Anders zou er wel eens verwarring kunnen optreden. ;)

Na mijn vertrek was er een heftige ruzie losgebarsten tussen Thom en Taylor, ze waren met elkaar beginnen vechten en ze wisten waarschijnlijk geen van beide waarom.

Na een tijdje te hebben gevochten lieten ze elkaar los en zonder een woord tegen elkaar te zeggen draaide Taylor zich om en liep naar boven en liep Thom naar zijn kamer. Dit had als gevolg dat zowel Thom's voordeur als zijn slaapkamerdeur met een oorverdovende knal werden dichtgegooid.

En terwijl Thom beneden meteen ging slapen, begon Taylor boven aan zijn avondeten. Al was het maar om zijn gedachten af te leiden van wat er vanavond allemaal was voorgevallen.

Taylor was best wel een goede kok, hij deed het ook graag en hoopte er stiekem op ooit zelf een zaak te beginnen. Hij was best tevreden met het resultaat toen hij van zijn spaghetti proefde.

Tevreden ging hij zitten en hij begon na te denken over alles, wat hem eigenlijk zijn eetlust benam.

Hij zette zijn bord dan maar in de vaatwasser en begon wat op te ruimen.

Even later had hij zijn pyjama aangedaan en ging hij in bed liggen. Hij dacht nog steeds aan zijn broer, hoe kon het zo ver tussen hen zijn gekomen dat ze met elkaar op de vuist gingen?

Maar ondanks alles was het laatste waar Taylor die avond aan dacht, voor hij in slaap viel, het gezicht van het meisje dat halsoverkop was weggelopen.

De volgende ochtend werd ik vroeg wakker en net toen ik mezelf wou beginnen klaarmaken hoorde ik Kayleigh jammeren. Ik besloot dan maar om haar eerst in bad te doen voor ik iets anders deed.

Toen ik even later Kayleigh haar kleertjes wilde aandoen hoorde ik de bel. Ik ging - in pyjama - naar beneden met Kayleigh in mijn armen. Toen ik de deur opende stond er een grote zwarte man met een wit pak. Hij keek erg serieus.

Hij keek me aan. "Bent u Ginny Keys?" "Ja. Wie bent u?" "Ik ben van de bezorgdienst, ik heb hier een pakje voor u van een zekere Thom." "Voor mij?!"

Verbaasd keek ik naar het pakje. Het was mooi verpakt met een rood lint. Er hing een kaartje aan. "Het spijt me van gisteren. Vergeef je me? -Thom" Ik was met stomheid geslagen.

Ik bleef naar het pakje staren tot mijn aandacht plots door Kayleigh werd getrokken. "Mama!" Ze begon te zeuren omdat ik haar op de grond had gezet en ik kon haar geen ongelijk geven. Met het pakje in de ene hand en mijn dochter op mijn vrije arm probeerde ik de man wat geld te overhandigen, voor het bezorgen van het pakje en ik bedankte hem. Hij glimlachte naar mij en Kayleigh en zei gedag.

Op de een of andere manier slaagde ik erin met alles boven te geraken. Ik zette Kayleigh weer neer en ze kroop meteen naar haar tekentafel. Ik vond dit nog niet zo slecht gezien van mijn dochter en ik begon ook te schilderen.

Het pakje was blijkbaar een boeket oranje rozen. Ze waren prachtig! Ik zocht een leuk vaasje en zette ze op het aanrecht.

Niet veel later en niet veel verder stond er een man, die verdacht veel op de pakjesbezorger leek, bij Thom voor de deur.

Thom was zo te zien nog maar net op -hij had namelijk zijn ondergoed/pyjama nog aan- en ging samen met de man in de zetel zitten.

"En...wat zei ze?" "Niet veel. Ze nam het pakje aan en keek een tijdje verdwaasd." "Is dat alles? Wat ben je nog over haar te weten gekomen?"

"Er was wel iets raar...Ze had een klein meisje op haar arm toen ze de deur opendeed. En nadat ze het pakje had aangenomen begon het kind ineens 'mama' te roepen. Meteen daarop nam ze het meisje op en bedankte me." "Mama? Ben je daar zeker van?" "100 %!" "Hmm..."

*Ze heeft een kind! Een klein meisje! Dit kan nog gunstig uitpakken...Dit kan heel goed van pas komen voor wat ik van plan ben met haar..."

Rond de middag was het tijd voor Kayleigh's middagdutje, wat logisch is... Ze was nog druk aan het tekenen en had nog niet veel zin om naar bed te gaan.

Toen ik haar oppakte, om haar naar boven te brengen, keek ze me met haar meest onschuldige blik aan en zei: "Mag ikke nog tekenen?" Glimlachend schudde ik mijn hoofd en bracht haar naar boven.

Ik zette haar in haar bedje en gaf haar nog een kus. "Slaapwel schat."

Net toen ik me wilde omdraaien nam Kayleigh mijn hand. "Mama!" "Ja?" "Spelen?!" "Nee Kayleigh, eerst slaapjes doen."

Hoogste tijd om eens wat kleren aan te doen. Het begon alsmaar kouder te worden, dus ik deed dan maar een comfortabel t-shirt en een jeans aan.

Terug beneden ging ik verder met schilderen. Ik denk dat Kayleigh me echt heeft aangestoken met haar geteken!

Niet veel later hoorde ik een geluidje op de computer. Ik had een mail. Ik stopte dan maar met schilderen en ging kijken van wie de mail was en wat erin stond.

"Hoi Ginny, ik wou me nog verontschuldigen voor wat er laatst is gebeurd, soms doe ik domme dingen bij een meisje dat ik leuk vind... Heb je de bloemen gekregen? Ik hoop dat je me kan vergeven... Liefs, Thom." Ik kon niet geloven wat ik las! Was dit dezelfde jongen die pas nog tegen me was uitgevlogen?

Ik twijfelde even of ik het wel zou doen, maar uiteindelijk nam ik de telefoon en toetste zijn nummer in. *Tuut...Tuut...*

"Het spijt me echt. Ik ben die avond veel te ver gegaan en heb een geweldig meisje gekwetst..." "Thom, je hoeft je niet blijven te verontschuldigen, het is ok. Ik belde om te vragen of je misschien zin had om langs te komen?" "Ik vertrek nu! Binnen 5, hooguit 10 minuten, ben ik bij je!" Lachend legde ik af. "Hoihoi, met Thom!" "Thom? Ginny hier..." "Ginny? Heb je mijn mail gelezen? Nee, maakt niet uit. Hoe is het met je?" "Goed, ja ik heb je mail gelezen, daarom belde ik je..." "Wacht, laat me eerst nog iets zeggen." "Ok."

Omdat ik maar hooguit 10 minuten had haaste ik me naar boven en zocht een leuk kleedje ofzo om aan te doen. Een t-shirt en een jeansbroek waren net iets té gewoon voor nu. Terwijl ik dat deed begon ik me wel ernstig zorgen te maken. Wat als Thom Kayleigh zag?! Ik kon proberen hem van de slaapkamers weg te houden. En als hij haar hoorde kon ik zeggen dat het het kindje van de buren was... Ja! Dat zou wel lukken, toch?

Een paar minuutjes later had ik iets gevonden wat me aanstond en had ik mijn vlechtjes los gedaan. Toen ik mezelf in de spiegel bekeek, herkende ik mezelf nauwelijks! Ik leek wel 21 in plaats van 18! Ik ging nog snel naar beneden, om alle spulletjes van Kayleigh die nog in de woonkamer stonden te verbergen. Enkele stonden op haar kamertje, maar noodgedwongen had ik er ook een paar in de garage moeten zetten.

Even later ging de bel. Hij was er. Ik keek nog snel even bij Kayleigh, om te zien of ze nog steeds sliep, en bad dat ze zometeen niet wakker zou worden. Ze lag nog rustig te slapen en voorzichtig deed ik de deur dicht.

Toen ik beneden kwam zag ik hem al voor de deur staan. Hij lachte opgelucht en ik glimlachte terug.

Ik liet hem binnen en hij begroette me meteen met een kus. Het enige waar ik aan kon denken was Kayleigh en ik hoopte dat Thom niet in de garage zou kijken en haar spullen zou zien staan.

We lieten mekaar los. Hij keek me aan en zei : "Ik heb je gemist..." Ik glimlachte naar hem en vroeg of hij mee naar boven wilde komen.

Niet veel later zaten we in de woonkamer op de bank. Hij fluisterde alsmaar lieve dingen in mijn oor en ik moest er constant om lachen. Even vergat ik zelfs me zorgen te maken om Kayleigh.

Plots trok hij me op zijn schoot en we begonnen te kussen, wat redelijk ingewikkeld wordt als je allebei de slappe lach hebt!

Hij duwde me zachtjes zodat ik op mijn rug lag en we stopten met lachen. Ik was helemaal overdonderd en kon alleen nog aan dit denken : Hij, ik ,wij, dit was goed.

Ik ging er helemaal in op, tot hij even later stopte en me lachend aankeek. "Ga je me geen rondleiding door je huis geven?" "Euhm...Ok..., Wel...Dit is dus de woonkamer!" "Ja, zover was ik ook al!", zei hij nog steeds lachend.

We stonden op en ik liep naar de keuken en ging op mijn kruk zitten. Hij liep me achterna en keek rustig rond. "Ginny, ik moet zeggen, je hebt een geweldig huis! Heel gezellig!" "Bedankt!", zei ik blozend. "Hey! Dat zijn de bloemen die je heb gestuurd!" "Dat klopt! En ík moet zeggen dat het heel mooie bloemen zijn, ik had nog nooit oranje bloemen gezien."

"En nu de rest!" En weg was hij, hij liep bijna de trap op. Ik schrok en haaste me ook snel naar boven. Hij mocht Kayleigh's kamer NIET zien!

Toen ik boven kwam stond hij aan de deur van de badkamer. Snel blokkeerde ik de deur van Kayleigh's kamer. "Zo, dat is de badkamer en... En hier is mijn kamer!" "En die kamer achter je?" "Hier? O, dit is maar gewoon een rommelkamer, niets bijzonder!"

"Als het dan toch niets bijzonders is, kan ik net zo goed een kijkje nemen, niet?" "Nee, liever niet, weet je, ik haat het als andere mensen die rommel zien." "O, komaan, eventjes maar. Ik zal..." Maar voor hij zijn zin kon afmaken begon ik hem te kussen.

Ik leidde hem naar mijn slaapkamer en duwde hem op het bed. Ik moest en zou voorkomen dat hij Kayleigh zag, koste wat kost! Wat zou hij wel niet denken als hij haar zag? Misschien zou hij het meteen op een lopen zetten! Nee, dat mocht niet gebeuren! Ik wou hem niet verliezen!

Kleren vlogen door de kamer en al snel lagen we in ons ondergoed op bed. Thom mompelde nog iets maar ik snoerde hem de mond en begon ook zijn ondergoed uit te trekken.

Toen ik het echt niet langer kon uitstellen liet ik het dan maar toe... We verdwenen onder de lakens en dacht alleen maar *Hij zal Kayleigh tenminste niet te zien krijgen*

Toen het voorbij was lagen we met onze gezichten naar elkaar toe en hij nam glimlachend mijn hand. Hij fluisterde nog allerlei dingen, maar ik hoorde niets.

We vielen allebei in slaap en ik voelde nog hoe hij me in zijn armen nam. Ik begon stilletjes te huilen en hoopte dat hij niets zou merken.

Wat later werd Thom wakker, hij zag dat ik nog sliep en liep mijn kamer uit. Op de gang keek hij door het glas in Kayleigh's kamer en zag alle kinderspullen. Of hij Kayleigh die dag ook heeft gezien blijft een raadsel...

Hierna ging hij naar beneden, de keuken in. *Ze heeft dus echt een dochter! Damian had haar dus wel degelijk goed gehoord... Dit kan allemaal nog heel interessant worden...*

Hij pakte wat ingrediënten uit de koelkast en begon spaghetti te maken. Voor welke soort spaghetti heb je een blender nodig? Ik vraag het me af...

Even later schrok ik wakker! Ik draaide me om en zag dat Thom er niet meer was. Paniek! Had hij Kayleigh gezien? Ik sprong meteen uit bed en liep Kayleigh's kamer binnen.

Gelukkig...! Ze zat rustig, rechtop in haar bedje. Ik haalde haar uit haar bedje, ze zou anders wel eens erg veel lawaai kunnen beginnen maken! Ze ziet er misschien niet zo uit, maar als ze boos is kan ze een serieuze klep opzetten!

Ik zette haar neer en ze kroop meteen richting tekentafel. Ik lachte en liet haar rustig bezig zijn. Als ze een keer begon te tekenen kon ze daar uren zoet mee zijn.

Ik liep naar beneden en zag tot mijn verbazing Thom in de keuken staan. Wat nu gedaan? "Hey schone slaapster!" "Euh...Hoi! Ik dacht dat je misschien al weg was?"

"Lang genoeg om eten voor je te maken." *Zou ze door hebben dat ik de kinderkamer gezien heb?* "Erg lief van je!" *Vast niet.* "Het is erg graag gedaan!" *Vast niet.* Hij zette me een bord voor en keek me lief aan. "Je bent schattig als je net wakker bent." Ik begon te blozen. "Ben je al lang wakker?" *Zou hij de kinderspullen echt niet gezien hebben?*

Ik stond op om hem een kus te geven om hem te bedanken voor de spaghetti, ookal smaakte die eigenlijk nergens naar. Het gaat om het gebaar! Maar ik wist ook dat Kayleigh geen uren meer stil zou zijn, en als ik wilde vermijden dat hij haar zag en weg zou gaan, ik hem nu stilletjes buiten moest werken.

Wat later hadden we allebei onze kleren terug aan en had ik Thom zover gekregen dat hij naar huis zou gaan. Hij omhelsde me. "Ik vond het erg fijn." "Ik ook." *Dat geloof ik graag ja!*

Ik gaf hem nog een kus en zei toen dat hij maar moest doorgaan, het werd immers al snel donker en ik zou niet willen dat hem iets overkwam.

Dus dat deed hij. hij vertrok en ik keek hem na, gelukkig, maar bezorgd.

Terug binnen ruimde ik de pasta op en maakte de keuken wat schoon. Het was een mooi gebaar, maar goed koken was duidelijk niet weggelegd voor Thom!

Toen haalde ik de spullen van Kayleigh terug uit haar kamer en de garage, en zette ze terug in de woonkamer. En toen Kayleigh haar kleertjes terug aan had mocht ze weer rustig verder tekenen, zich van geen kwaad bewust.

�ݺ�ߣ

~ Home Is In My Head ~ 3

Recommended

More Related Content

What's hot (15)

Viewers also liked (20)

Similar to ~ Home Is In My Head ~ 3 (17)

More from SvenjaSimStone (20)

~ Home Is In My Head ~ 3