際際滷

際際滷Share a Scribd company logo

Leesautobiografie dyslexie Ruben

Download as DOCX, PDF
Luisterpuntbibliotheek
Luisterpuntbibliotheek

Ruben Depauw heeft dyslexie. Hij schrijft over hoe hij lezen ervaart, wat hij graag leest, en nop welke manier hij dit doet, namelijk het de hulp van de Luisterpuntbibliotheek.

1 of 2
Download to read offline
NAAM Ruben Depauw NR. 6 KLAS 503b DATUM 16/09/10 ST.-JOZEFSINSTITUUT COLLEGE TORHOUT VAK Nederlands MR. Spriet OPGAVE Leesautobiografie Leesautobiografie Helaas ben ik geboren met een ernstige vorm van dyslexie. Dit heeft dan ook een heel grote invloed gehad op mijn leesgedrag. Eerst zal ik het in het kort hebben over mijn leerstoornis. Dyslexie is vooral een automatisatieprobleem. Wat voor anderen vanzelf gaat, is voor mij helemaal niet vanzelfsprekend. Het automatiseren van letters, klanken en woorden was en is voor mij een groot probleem. Soms moet ik per letter en per woord nadenken. Als u wilt weten hoe dat is, moet u mijn leesautobiografie maar omdraaien en zo verder lezen, liefst luidop met een hele klas die meeluistert. Of leest u de krant eens omgekeerd, niet een paar zinnetjes, maar de hele krant. Dan kunt u eens ondervinden hoe lastig dat na een tijdje is. Dyslexie verschilt van persoon tot persoon. Bij mij lukt het lezen redelijk, hoewel het heel vermoeiend is. Ik heb heel veel moeite met schrijven vandaar dat ik een laptop gebruik. Die laptop kan men perfect vergelijken met een bril. Het is een hulpmiddel voor iemand die iets niet kan wat anderen wel kunnen. Men zegt dat het probleem verbetert met de jaren. Akkoord ik ben vooruitgegaan maar zijn de anderen dat ook niet? Dat is dus bullshit. Het gaat niet over, nooit, never, jamais. Het ergste aan dyslexie is dat je anders bent. Met alle gevolgen van dien Ik zou er een heus boek kunnen over schrijven maar ik ga het hierbij laten. Mijn eerste boeken moesten heel gemakkelijk zijn omdat ik dus moeite had met lezen. Logischerwijs waren die boeken dan ook afschuwelijk saai. Ik herinner me nog een boekje over een jongen die dacht: woensdag en wensdag gelijken op elkaar, dus ik ga op woensdag eens een wens doen. Rarara, zijn wens kwam direct uit. Geloofwaardigheid nul, inhoud nul want hij was gewoon constant bezig met wensen. Ook was ik gefrustreerd omdat hij niets zinnigs wenste. Als je een paar van die boekjes gelezen hebt, krijg je er snel genoeg van. Lezen haatte ik dus. Nu is dit enigszins over, ik lees al voor mijn plezier. Niet veel weliswaar. Het gebeurt vaak dat ik een boek niet helemaal uitlees. Dit komt omdat het een vermoeiende bezigheid is. Dat ik nu al van lezen kan genieten, heb ik vooral te danken aan mijn ma. Zij heeft extreem lang voorgelezen. Zo konden wij, mijn dyslectische broer en ik, toch kennis maken met en genieten van mooie boeken. Als ik zeg extreem lang dan bedoel ik tot een paar jaar geleden! Het leuke aan voorlezen is dat je, in ons geval met drie het zelfde boek beleeft. Je kunt erover praten en zelfs wat over filosoferen. De Vlaamse Luisterpuntbibliotheek is de beste overheidsinstelling die ik ken. Je kunt er gratis boeken aanvragen die met de post worden opgestuurd. De boeken zijn ingesproken op een cd! Je kunt ze dus gewoon beluisteren. Dit is de zevende hemel voor mensen met dyslexie die van verhalen houden. Een van mijn favoriete schrijvers is Dan Brown, ik houd van superspannend maar het beste vind ik dat het bij hem redelijk realistisch blijft. Als het verhaal min of meer mogelijk is, kan ik me het best laten meeslepen, dan word ik als het ware het personage zelf of een persoon die juist achter het personage loopt. De middeleeuwen en geschiedenis hebben mij altijd al ge誰nteresseerd, vandaar dat ik ook graag historische romans lees. Het laatste boek dat ik las, was Ik heb je geen rozentuin
beloofd, dit is een psychologische roman over schizofrenie. Ik vond het boek interessant en mooi dus ga ik waarschijnlijk nog wel boeken van dit genre lezen. De laatste boeken waar ik naar geluisterd heb, zijn de drie delen van de Millenniumtrilogie van Stieg Larsson. Sprookjes heb ik nooit mooi gevonden, vaak vond ik ze zelfs eng en kon ik er niet goed van slapen. Met als gevolg dat ik er nooit gelezen heb. Vorig jaar hebben we er les over gekregen en toen had ik wel een beetje spijt want er zitten toch hele mooie bij. Toen ik nog vrij jong was, was ik zo ongeveer geobsedeerd door de middeleeuwen en door alles wat met ridders te maken had. Ik las toen veel informatieve boeken over dit onderwerp. Eerst keek ik enkel naar de prentjes, maar vrij vlug begon ik de tekst bij de fotos te lezen. Ik tekende de tekeningen ook heel graag over. Mijn eerste bibliotheekbezoek was waarschijnlijk ooit eens met mijn ma. Maar het eerste doelbewuste bezoek was om strips van Suske en Wiske te halen. Ik heb ook heel graag de Rode ridder gelezen. Andere strips interesseerden mij niet echt. Een niet te verwaarlozen detail is dat ik enkel naar de prentjes keek, het rare lettertype in die tekstballonnen was veel te moeilijk. De eerste strip die ik ooit echt gelezen heb was een Rode ridder. Ik overdrijf niet als ik zeg dat het me twee intensieve dagen gekost heeft. Al mijn vrije tijd over de middag en na school ging er in. Maar je hoort wel vaker dat mensen met dyslexie strips gewoon kijken. Op school werd er bij mij niet voorgelezen, ik heb wel vaak boeken moeten lezen voor school. Die las ik meestal met de hulp van de luisterbib. Dan las en luisterde ik tegelijk. In het begin kon ik dit moeilijk volgen, maar het was wel een goede manier om het lezen te oefenen. Zonder mijn ma en de luisterbibliotheek zou ik helemaal niet zo ver staan als ik nu sta. Nu kan ik redelijk normaal, maar met veel inspanning, stil lezen en met enige fouten traag luidop.

More Related Content

Leesautobiografie dyslexie Ruben

  • 1. NAAM Ruben Depauw NR. 6 KLAS 503b DATUM 16/09/10 ST.-JOZEFSINSTITUUT COLLEGE TORHOUT VAK Nederlands MR. Spriet OPGAVE Leesautobiografie Leesautobiografie Helaas ben ik geboren met een ernstige vorm van dyslexie. Dit heeft dan ook een heel grote invloed gehad op mijn leesgedrag. Eerst zal ik het in het kort hebben over mijn leerstoornis. Dyslexie is vooral een automatisatieprobleem. Wat voor anderen vanzelf gaat, is voor mij helemaal niet vanzelfsprekend. Het automatiseren van letters, klanken en woorden was en is voor mij een groot probleem. Soms moet ik per letter en per woord nadenken. Als u wilt weten hoe dat is, moet u mijn leesautobiografie maar omdraaien en zo verder lezen, liefst luidop met een hele klas die meeluistert. Of leest u de krant eens omgekeerd, niet een paar zinnetjes, maar de hele krant. Dan kunt u eens ondervinden hoe lastig dat na een tijdje is. Dyslexie verschilt van persoon tot persoon. Bij mij lukt het lezen redelijk, hoewel het heel vermoeiend is. Ik heb heel veel moeite met schrijven vandaar dat ik een laptop gebruik. Die laptop kan men perfect vergelijken met een bril. Het is een hulpmiddel voor iemand die iets niet kan wat anderen wel kunnen. Men zegt dat het probleem verbetert met de jaren. Akkoord ik ben vooruitgegaan maar zijn de anderen dat ook niet? Dat is dus bullshit. Het gaat niet over, nooit, never, jamais. Het ergste aan dyslexie is dat je anders bent. Met alle gevolgen van dien Ik zou er een heus boek kunnen over schrijven maar ik ga het hierbij laten. Mijn eerste boeken moesten heel gemakkelijk zijn omdat ik dus moeite had met lezen. Logischerwijs waren die boeken dan ook afschuwelijk saai. Ik herinner me nog een boekje over een jongen die dacht: woensdag en wensdag gelijken op elkaar, dus ik ga op woensdag eens een wens doen. Rarara, zijn wens kwam direct uit. Geloofwaardigheid nul, inhoud nul want hij was gewoon constant bezig met wensen. Ook was ik gefrustreerd omdat hij niets zinnigs wenste. Als je een paar van die boekjes gelezen hebt, krijg je er snel genoeg van. Lezen haatte ik dus. Nu is dit enigszins over, ik lees al voor mijn plezier. Niet veel weliswaar. Het gebeurt vaak dat ik een boek niet helemaal uitlees. Dit komt omdat het een vermoeiende bezigheid is. Dat ik nu al van lezen kan genieten, heb ik vooral te danken aan mijn ma. Zij heeft extreem lang voorgelezen. Zo konden wij, mijn dyslectische broer en ik, toch kennis maken met en genieten van mooie boeken. Als ik zeg extreem lang dan bedoel ik tot een paar jaar geleden! Het leuke aan voorlezen is dat je, in ons geval met drie het zelfde boek beleeft. Je kunt erover praten en zelfs wat over filosoferen. De Vlaamse Luisterpuntbibliotheek is de beste overheidsinstelling die ik ken. Je kunt er gratis boeken aanvragen die met de post worden opgestuurd. De boeken zijn ingesproken op een cd! Je kunt ze dus gewoon beluisteren. Dit is de zevende hemel voor mensen met dyslexie die van verhalen houden. Een van mijn favoriete schrijvers is Dan Brown, ik houd van superspannend maar het beste vind ik dat het bij hem redelijk realistisch blijft. Als het verhaal min of meer mogelijk is, kan ik me het best laten meeslepen, dan word ik als het ware het personage zelf of een persoon die juist achter het personage loopt. De middeleeuwen en geschiedenis hebben mij altijd al ge誰nteresseerd, vandaar dat ik ook graag historische romans lees. Het laatste boek dat ik las, was Ik heb je geen rozentuin
  • 2. beloofd, dit is een psychologische roman over schizofrenie. Ik vond het boek interessant en mooi dus ga ik waarschijnlijk nog wel boeken van dit genre lezen. De laatste boeken waar ik naar geluisterd heb, zijn de drie delen van de Millenniumtrilogie van Stieg Larsson. Sprookjes heb ik nooit mooi gevonden, vaak vond ik ze zelfs eng en kon ik er niet goed van slapen. Met als gevolg dat ik er nooit gelezen heb. Vorig jaar hebben we er les over gekregen en toen had ik wel een beetje spijt want er zitten toch hele mooie bij. Toen ik nog vrij jong was, was ik zo ongeveer geobsedeerd door de middeleeuwen en door alles wat met ridders te maken had. Ik las toen veel informatieve boeken over dit onderwerp. Eerst keek ik enkel naar de prentjes, maar vrij vlug begon ik de tekst bij de fotos te lezen. Ik tekende de tekeningen ook heel graag over. Mijn eerste bibliotheekbezoek was waarschijnlijk ooit eens met mijn ma. Maar het eerste doelbewuste bezoek was om strips van Suske en Wiske te halen. Ik heb ook heel graag de Rode ridder gelezen. Andere strips interesseerden mij niet echt. Een niet te verwaarlozen detail is dat ik enkel naar de prentjes keek, het rare lettertype in die tekstballonnen was veel te moeilijk. De eerste strip die ik ooit echt gelezen heb was een Rode ridder. Ik overdrijf niet als ik zeg dat het me twee intensieve dagen gekost heeft. Al mijn vrije tijd over de middag en na school ging er in. Maar je hoort wel vaker dat mensen met dyslexie strips gewoon kijken. Op school werd er bij mij niet voorgelezen, ik heb wel vaak boeken moeten lezen voor school. Die las ik meestal met de hulp van de luisterbib. Dan las en luisterde ik tegelijk. In het begin kon ik dit moeilijk volgen, maar het was wel een goede manier om het lezen te oefenen. Zonder mijn ma en de luisterbibliotheek zou ik helemaal niet zo ver staan als ik nu sta. Nu kan ik redelijk normaal, maar met veel inspanning, stil lezen en met enige fouten traag luidop.