șĘșĘߣ

șĘșĘߣShare a Scribd company logo
áƒ›áƒ”áƒĄáƒáƒ€áƒšáƒáƒ•áƒ”
áƒ›áƒ”áƒĄáƒáƒ€áƒšáƒáƒ•áƒ”, ჹენ ამბობ, რომ Ⴤვეყანაზე ვინáƒȘ კი კვდება,
იმ წუთჹივე მისი ჩრდილი ყველა áƒ©áƒ•áƒ”áƒœáƒ’áƒáƒœáƒĄ ავიწყდება?
ეჰ, არ მჩერა მე ეგ რა჊აáƒȘ... მომაბეზრე კიდეáƒȘ თავი,
და ჹეწყვიჱე, თუ ჩმერთი გწამს, ეგ დაáƒȘინვა გულსაკლავი.
ვარდის თვეა, მაისია, ნორჩ ბალაჼებს სიო არჼევს,
ჼეებს ყვავილთ თეთრი გუნდი, როგორáƒȘ თოვლი, ისე აწევს,
მზე ნარნარი სჼივებს áƒáƒ€áƒ áƒ„áƒ•áƒ”áƒ•áƒĄ და სითბოჹი მთა-ბარს აჼვევს,
ყვავილებით áƒ›áƒáƒ„áƒáƒ áƒ’áƒŁáƒšáƒ არემარე მომჼიბლავი.
ვერა ჼედავ, იმ áƒĄáƒáƒ€áƒšáƒáƒ•áƒ–áƒ”, როგორ ქჹირიქ ობლად Ⴤვრივი?
რარიგ ჹვენის აჼალგაზრდა áƒ„áƒáƒšáƒĄ ეგ სევდა ჩვთაებრივი!
განა გუჹინ არ იყო, რომ ამ მოკლულმა დარდით Ⴤალმა
áƒȘრემლი ჩვარა, როáƒȘა áƒĄáƒáƒąáƒ áƒ€áƒ áƒȘივ სამარეს მიესალმა?
დჩესაáƒȘ იგი იმ სამარეს გულმოკლული áƒ“áƒáƒ°áƒ„áƒ•áƒ˜áƒ—áƒ˜áƒœáƒ”áƒ‘áƒĄ,
დჩით არ იáƒȘიქ მოსვენება და ჩამითაáƒȘ არ áƒ˜áƒ«áƒ˜áƒœáƒ”áƒ‘áƒĄ.
მოვა ჼოლმე და დაჯდება áƒȘივ სამარის გაჹლილ Ⴤვაზე,
დარდით არის გაჟჩენთილი მისი უჩვთო სილამაზე:
თმას გაიჹლის, დაემჼობა და áƒȘრემლები ქáƒȘვივა, ქáƒȘვივა...
სულს áƒ›áƒ˜áƒšáƒ€áƒáƒ—áƒ”áƒ‘áƒĄ ეგ Ⴤვითინი, გული მჱკივა, გული მჱკივა!
მაგრამ რა ვჄნა? áƒ›áƒ”áƒĄáƒáƒ€áƒšáƒáƒ•áƒ”, áƒ©áƒŁáƒ›áƒáƒ“ იყავ, უგდე ყური...
გესმის, გესმის, როგორ კვნესის დაჩლილი და უბედური?
"გავჄრე ისე, როგორáƒȘ ნისლი, როგორáƒȘ ჩამის მოჩვენება,
არ მეჩირსოს კვალარეულს სიმჹვიდე და მოსვენება.
ჹენი საჼე გულს კაწრავდეს, როგორáƒȘ ვიყო, სადაáƒȘ ვიყო,
თუ როდისმე არ მაჼსოვდე... თუ როდისმე დაგივიწყო!"
áƒ›áƒ”áƒĄáƒáƒ€áƒšáƒáƒ•áƒ”, კიდევ იჱყვი, რომ ამჄვეყნად ვინáƒȘ კი კვდება,
იმ წუთჹივე მისი ჩრდილი ყველა áƒ©áƒ•áƒ”áƒœáƒ’áƒáƒœáƒĄ ავიწყდება?
აი, თუნდაáƒȘ გალავნისას áƒ›áƒ”áƒĄáƒáƒ€áƒšáƒáƒ•áƒ” აჩებს კარებს:
აჼალგაზრდა ვინმე ვაჟი კიდევ áƒĄáƒáƒąáƒ áƒ€áƒáƒĄ ასამარებს.
გულმოკლული áƒ«áƒ•áƒ˜áƒ áƒ€áƒáƒĄ კუბოს არ ქáƒȘილდება, არ ჹორდება,
განა როსმე სჼვა ამგვარი სიყვარული მეორდება?
უსაზჩვროა მისი სევდა, უსაზჩვროა მწუჼარება,
და áƒ’áƒáƒ“áƒ›áƒáƒĄáƒ©áƒ„áƒ”áƒ€áƒĄ გულმოკლულ ვაჟს თვალთგან áƒȘრემლთა მდუჩარება.
ჀიáƒȘით ამბობს: "ოჰ, áƒšáƒ”áƒšáƒ€áƒáƒ—áƒ“áƒ”áƒĄ სამარეჹი ჩემი ძვლები,
არ ათბობდეს áƒ©áƒ”áƒ›áƒĄ სამარეს áƒ’áƒáƒ–áƒáƒ€áƒźáƒŁáƒšáƒ˜áƒĄ მზის სჼივები,
გავჄრე ისე, როგორáƒȘ ნისლი, როგორáƒȘ ჩამის მოჩვენება,
არ მეჩირსოს კვალარეულს სიმჹვიდე და მოსვენება,
ჹენი საჼე გულს კაწრავდეს, სადაáƒȘ ვიყო, როგორáƒȘ ვიყო,
თუ როდისმე არ მაჼსოვდე, თუ როდისმე დაგივიწყო!"
áƒ›áƒ”áƒĄáƒáƒ€áƒšáƒáƒ•áƒ”, კიდევ იჱყვი, რომ ამჄვეყნად ვინáƒȘ კი კვდება,
იმ წუთჹივე მისი ჩრდილი ყველა áƒ©áƒ•áƒ”áƒœáƒ’áƒáƒœáƒĄ ავიწყდება?
იქ Ⴤალი კი, წეჩან რომ ვთჄვი, ისევ მოდის თმაგაჹლილი
და სამარეს დაუვიწყარს თავს ადგება, ვით აჩრდილი,
ჼელჹი ვარდის მთელი áƒ‘áƒŁáƒ©áƒ„áƒ˜, ჯერ ისევე დაუმჭკნარი,
áƒ›áƒáƒáƒ„áƒ•áƒĄ, რომ მით დაამჹვენოს სამარისა თეთრი ჩვარი.
ოჰ, ეს Ⴤალი ალბათ დარდით ყვავილივით ჭკნება, ჭკნება...
სევდას საჼე áƒ“áƒáƒŁáƒ€áƒáƒ áƒáƒ•áƒĄ და სიყვითლე ეპარება.
ქაáƒȘოდავი! თვალებსაáƒȘ კი áƒ“áƒáƒĄáƒ©áƒœáƒ”áƒ•áƒ˜áƒ áƒŁáƒ«áƒ˜áƒšáƒáƒ‘áƒ, -
ასე ჼდება, როáƒȘა ჩამით მოგონებებს იწვევს გრძნობა, -
აჼლა? აჼლა კიდევ იჱყვი, რომ ამჄვეყნად ვინáƒȘ კი კვდება,
ამ წუთჹივე მისი ჩრდილი ყველა áƒ©áƒ•áƒ”áƒœáƒ’áƒáƒœáƒĄ ავიწყდება?
და იქ ვაჟიáƒȘ, გუჹინწინ რომ მიაბარა áƒĄáƒáƒąáƒ áƒ€áƒ áƒĄáƒáƒ€áƒšáƒáƒ•áƒĄ,
არ ქáƒȘილდება áƒĄáƒáƒĄáƒáƒ€áƒšáƒáƒáƒĄ, სევდიანს და გულმოსაკლავს:
საჼე áƒ—áƒáƒ€áƒšáƒ˜áƒĄ სანთელს უგავს, სანთელივით დნება, დნება,
თავს დასáƒȘáƒ„áƒ”áƒ áƒ˜áƒĄ დაუვიწყარს, გლოვის სიჱყვას ეუბნება.
მის თვალებსაáƒȘ áƒ“áƒáƒĄáƒ©áƒœáƒ”áƒ•áƒ˜áƒ ჩამის თევა, áƒŁáƒ«áƒ˜áƒšáƒáƒ‘áƒ, -
ასე ჼდება, როáƒȘა ჩამით მოგონებებს იწვევს გრძნობა!
áƒ›áƒ”áƒĄáƒáƒ€áƒšáƒáƒ•áƒ”, აჼლაáƒȘ იჱყვი, რომ ამჄვეყნად ვინáƒȘ კი კვდება,
იმ წუთჹივე მისი ჩრდილი ყველა áƒ©áƒ•áƒ”áƒœáƒ’áƒáƒœáƒĄ ავიწყდება?
დჩეს იმ Ⴤალმა გულმოკლულ ვაჟს უნებურად მოჰკრა თვალი,
გაიჀიჄრა: "იქიáƒȘ ჩემებრ ჹირიქ áƒȘრემლებჹეუმჹრალი;
áƒŁáƒ«áƒ˜áƒ áƒáƒ კაáƒȘიქ სევდა, áƒŁáƒ«áƒ˜áƒ áƒáƒ კაáƒȘიქ გული,
რაქ არ ითმენს სიყვარულის áƒȘჼოველ ნათელს მოკლებული", -
ასე ამბობს სევდიანი áƒ„áƒáƒšáƒ˜áƒĄ áƒȘáƒ˜áƒĄáƒ€áƒ”áƒ  თვალთა áƒȘჄერა.
ალბათ, ვაჟსაáƒȘ ამ უსიჱყვო áƒȘჄერამ გული áƒáƒŁáƒ«áƒ’áƒ”áƒ áƒ...
ასე იáƒȘიქ თანაგრძნობამ... ჹენ კი ისე იჩიმები,
áƒ—áƒ˜áƒ—áƒ„áƒáƒĄ მართლა იბმებოდეს იმათ ჹორის იქ სიმები,
რომლის ძალით ორი გული სამუდამოდ ჹეერთდება...
ეჰ, არ მჯერა მე ეგ რა჊აáƒȘ, Ⴤვეყნად ეგრე როდი ჼდება.
როáƒȘა ჀიáƒȘით აáƒȘილებენ მიáƒȘვალებულს სამარემდე,
ჀიáƒȘქ არ სჱეჼენ ჀიáƒȘქ არ სჱეჼენ უკანასკნელ áƒ§áƒáƒ€áƒœáƒ˜áƒĄ დჩემდე.
გამიგონე, áƒ›áƒ”áƒĄáƒáƒ€áƒšáƒáƒ•áƒ”. ჹენ არ იáƒȘი კაáƒȘიქ დარდი,
თორემ რაა - áƒ©áƒ”áƒ›áƒĄ თჄმაზე რომ სულელივით აჼარჼარდი?!
რა ვუყოთ, რომ იმ ვაჟმა áƒ„áƒáƒšáƒĄ მოუჱანა ნორჩი ვარდი
და მწუჼარედ áƒŹáƒáƒĄáƒ©áƒŁáƒ áƒ©áƒŁáƒšáƒ: "ჹემიყვარდი, ჹემიყვარდი,
ჩვენ ერთი áƒ’áƒ•áƒáƒ„áƒ•áƒĄ მწუჼარება, ჹევაერთოთ სულთან სული...
გამომყევი, Ⴤალო, áƒȘოლად... ძლიერი áƒ›áƒáƒ„áƒ•áƒĄ სიყვარული...
მართალია, იქ áƒĄáƒáƒąáƒ áƒ€áƒáƒœáƒ˜ არáƒȘ ჹენ, არáƒȘ მე ა჊არა გვყავს,
მაგრამ მათი მოგონება ვერ გაარჩვევს უჼმო áƒĄáƒáƒ€áƒšáƒáƒ•áƒĄ.
დავივიწყოთ ის წარსული, საჱირალი, სავალალო,
და აჼალი ლევჄმნათ ყოჀნა... გამომყევი áƒȘოლად, Ⴤალო!"
დაუáƒȘადე, áƒ›áƒ”áƒĄáƒáƒ€áƒšáƒáƒ•áƒ”, თუ რა პასუჼს მისáƒȘემს Ⴤალი,
ჹენ გგონია, რაკი ვაჟმა დაივიწყა თავის ვალი,
ჄალიáƒȘ ასე მოიჄáƒȘევა? მე მგონია - არა, არა...
განა გუჹინ არ იყო, რომ áƒĄáƒáƒąáƒ áƒ€áƒ მიწას მიაბარა?
მკვდრის აჩრდილთან ვინ იáƒȘინის, მკვდრის აჩრდილთან ვინ იჼუმრებს?
აი, ნაჼავ - აბეზარ ვაჟს რა პასუჼით გაისჱუმრებს!
მაგრამ Ⴤალი, ჩმერთო ჩემო, მორáƒȘჼვად თავს ჟრიქ და áƒ©áƒŁáƒ áƒ©áƒŁáƒšáƒ”áƒ‘áƒĄ:
"თანაჼმა ვარ! ერთადერთი მომავალი მასულდგმულებს...
ჩვენ ერთი áƒ’áƒ•áƒáƒ„áƒ•áƒĄ მწუჼარება, ნუ ვიგონებთ დროს უბედურს,
მე ჹენი ვარ სამუდამოდ... წამიყვანე, სადაáƒȘა გსურს"...
áƒ›áƒ”áƒĄáƒáƒ€áƒšáƒáƒ•áƒ”, აჼლა კი áƒ’áƒáƒ„áƒ•áƒĄ ნება, რაáƒȘ გსურს, კვლავ იგი თჄვა...
სამუდამოდ ასამარებს კაáƒȘთა ჼსოვნას სამარის Ⴤვა.
ალბათ Ⴤალ-ვაჟს დჩეს ერთი áƒáƒ„áƒ•áƒĄ ბინა... ჼედავ, გადის ჼანი,
არ ნაჼულობს áƒĄáƒáƒĄáƒáƒ€áƒšáƒáƒáƒĄ დჩეს არáƒȘ ერთი იმათგანი,
áƒĄáƒáƒ€áƒšáƒáƒ•áƒ—áƒáƒ’áƒáƒœ მჱვერს და ბალაჼს დჩეს არავინ არ აáƒȘილებს
და მოვლასთან ერთად Ⴠერი წართმევიათ ვარდ-ყვავილებს...
განისვენეთ, განისვენეთ დავიწყებულ არსთა ძვლებო...
áƒ—áƒ„áƒ•áƒ”áƒœáƒĄ ყოჀნალი არ ერევა áƒȘოáƒȘჼალთ ჀიჄრი საარსებო...
განისვენეთ, ძლიერი და უკვდავია თჄვენი ძილი...
რაჩად უნდათ, რად სჭირიათ áƒ—áƒ„áƒ•áƒ”áƒœáƒĄ áƒĄáƒáƒ€áƒšáƒáƒ•áƒ”áƒ‘áƒĄ ვარდ-ყვავილი?
ან რაქ გარგებთ მოკვდავ კაáƒȘთა სამუდამო áƒȘრემლთა ჀრჄვევა?
ძილით ვეჩარ გამოგარკვევთ ვერრა ძალა, ვერáƒȘ ჹემთჼვევა...
ასე ჼდება Ⴤვეყანაზე - ყველა áƒȘოáƒȘჼლობს, ყველა კვდება,
და ვაი მას, ვის სიკვდილი ქიáƒȘოáƒȘჼლეჹივ ავიწყდება...
ზარსა ქáƒȘემენ... იმ ორს, რომელთ დაივიწყეს ბედი მწვავე,
იმ ორს ერთად გადავერáƒȘჼლილს კუბოჹი სჭედს áƒ›áƒ”áƒĄáƒáƒ€áƒšáƒáƒ•áƒ”.-
სჭედს და რა჊აáƒȘ მწარე ჀიჄრზე თან ველურად იჩიმება, -
იáƒȘიქ, იáƒȘიქ áƒ›áƒ”áƒĄáƒáƒ€áƒšáƒáƒ•áƒ”áƒ›, როგორáƒȘ უნდა... როგორáƒȘ ჼდება...
განისვენეთ, განისვენეთ, დავიწყებულ არსთა ძვლებო,
áƒ—áƒ„áƒ•áƒ”áƒœáƒĄ ყოჀნალი მე ბევრი áƒ›áƒáƒ„áƒ•áƒĄ მწუჼარე ჟამს საოáƒȘნებო!

More Related Content

Mesaplave

  • 1. áƒ›áƒ”áƒĄáƒáƒ€áƒšáƒáƒ•áƒ” áƒ›áƒ”áƒĄáƒáƒ€áƒšáƒáƒ•áƒ”, ჹენ ამბობ, რომ Ⴤვეყანაზე ვინáƒȘ კი კვდება, იმ წუთჹივე მისი ჩრდილი ყველა áƒ©áƒ•áƒ”áƒœáƒ’áƒáƒœáƒĄ ავიწყდება? ეჰ, არ მჩერა მე ეგ რა჊აáƒȘ... მომაბეზრე კიდეáƒȘ თავი, და ჹეწყვიჱე, თუ ჩმერთი გწამს, ეგ დაáƒȘინვა გულსაკლავი. ვარდის თვეა, მაისია, ნორჩ ბალაჼებს სიო არჼევს, ჼეებს ყვავილთ თეთრი გუნდი, როგორáƒȘ თოვლი, ისე აწევს, მზე ნარნარი სჼივებს áƒáƒ€áƒ áƒ„áƒ•áƒ”áƒ•áƒĄ და სითბოჹი მთა-ბარს აჼვევს, ყვავილებით áƒ›áƒáƒ„áƒáƒ áƒ’áƒŁáƒšáƒ არემარე მომჼიბლავი. ვერა ჼედავ, იმ áƒĄáƒáƒ€áƒšáƒáƒ•áƒ–áƒ”, როგორ ქჹირიქ ობლად Ⴤვრივი? რარიგ ჹვენის აჼალგაზრდა áƒ„áƒáƒšáƒĄ ეგ სევდა ჩვთაებრივი! განა გუჹინ არ იყო, რომ ამ მოკლულმა დარდით Ⴤალმა áƒȘრემლი ჩვარა, როáƒȘა áƒĄáƒáƒąáƒ áƒ€áƒ áƒȘივ სამარეს მიესალმა? დჩესაáƒȘ იგი იმ სამარეს გულმოკლული áƒ“áƒáƒ°áƒ„áƒ•áƒ˜áƒ—áƒ˜áƒœáƒ”áƒ‘áƒĄ, დჩით არ იáƒȘიქ მოსვენება და ჩამითაáƒȘ არ áƒ˜áƒ«áƒ˜áƒœáƒ”áƒ‘áƒĄ. მოვა ჼოლმე და დაჯდება áƒȘივ სამარის გაჹლილ Ⴤვაზე, დარდით არიქ გაჟჩენთილი მისი უჩვთო სილამაზე: თმას გაიჹლის, დაემჼობა და áƒȘრემლები ქáƒȘვივა, ქáƒȘვივა... სულს áƒ›áƒ˜áƒšáƒ€áƒáƒ—áƒ”áƒ‘áƒĄ ეგ Ⴤვითინი, გული მჱკივა, გული მჱკივა! მაგრამ რა ვჄნა? áƒ›áƒ”áƒĄáƒáƒ€áƒšáƒáƒ•áƒ”, áƒ©áƒŁáƒ›áƒáƒ“ იყავ, უგდე ყური... გესმის, გესმის, როგორ კვნესის დაჩლილი და უბედური? "გავჄრე ისე, როგორáƒȘ ნისლი, როგორáƒȘ ჩამის მოჩვენება, არ მეჩირსოს კვალარეულს სიმჹვიდე და მოსვენება. ჹენი საჼე გულს კაწრავდეს, როგორáƒȘ ვიყო, სადაáƒȘ ვიყო, თუ როდისმე არ მაჼსოვდე... თუ როდისმე დაგივიწყო!" áƒ›áƒ”áƒĄáƒáƒ€áƒšáƒáƒ•áƒ”, კიდევ იჱყვი, რომ ამჄვეყნად ვინáƒȘ კი კვდება, იმ წუთჹივე მისი ჩრდილი ყველა áƒ©áƒ•áƒ”áƒœáƒ’áƒáƒœáƒĄ ავიწყდება? აი, თუნდაáƒȘ გალავნისას áƒ›áƒ”áƒĄáƒáƒ€áƒšáƒáƒ•áƒ” აჩებს კარებს: აჼალგაზრდა ვინმე ვაჟი კიდევ áƒĄáƒáƒąáƒ áƒ€áƒáƒĄ ასამარებს. გულმოკლული áƒ«áƒ•áƒ˜áƒ áƒ€áƒáƒĄ კუბოს არ ქáƒȘილდება, არ ჹორდება, განა როსმე სჼვა ამგვარი სიყვარული მეორდება? უსაზჩვროა მისი სევდა, უსაზჩვროა მწუჼარება, და áƒ’áƒáƒ“áƒ›áƒáƒĄáƒ©áƒ„áƒ”áƒ€áƒĄ გულმოკლულ ვაჟს თვალთგან áƒȘრემლთა მდუჩარება. ჀიáƒȘით ამბობს: "ოჰ, áƒšáƒ”áƒšáƒ€áƒáƒ—áƒ“áƒ”áƒĄ სამარეჹი ჩემი ძვლები, არ ათბობდეს áƒ©áƒ”áƒ›áƒĄ სამარეს áƒ’áƒáƒ–áƒáƒ€áƒźáƒŁáƒšáƒ˜áƒĄ მზის სჼივები, გავჄრე ისე, როგორáƒȘ ნისლი, როგორáƒȘ ჩამის მოჩვენება, არ მეჩირსოს კვალარეულს სიმჹვიდე და მოსვენება, ჹენი საჼე გულს კაწრავდეს, სადაáƒȘ ვიყო, როგორáƒȘ ვიყო, თუ როდისმე არ მაჼსოვდე, თუ როდისმე დაგივიწყო!" áƒ›áƒ”áƒĄáƒáƒ€áƒšáƒáƒ•áƒ”, კიდევ იჱყვი, რომ ამჄვეყნად ვინáƒȘ კი კვდება,
  • 2. იმ წუთჹივე მისი ჩრდილი ყველა áƒ©áƒ•áƒ”áƒœáƒ’áƒáƒœáƒĄ ავიწყდება? იქ Ⴤალი კი, წეჩან რომ ვთჄვი, ისევ მოდის თმაგაჹლილი და სამარეს დაუვიწყარს თავს ადგება, ვით აჩრდილი, ჼელჹი ვარდის მთელი áƒ‘áƒŁáƒ©áƒ„áƒ˜, ჯერ ისევე დაუმჭკნარი, áƒ›áƒáƒáƒ„áƒ•áƒĄ, რომ მით დაამჹვენოს სამარისა თეთრი ჩვარი. ოჰ, ეს Ⴤალი ალბათ დარდით ყვავილივით ჭკნება, ჭკნება... სევდას საჼე áƒ“áƒáƒŁáƒ€áƒáƒ áƒáƒ•áƒĄ და სიყვითლე ეპარება. ქაáƒȘოდავი! თვალებსაáƒȘ კი áƒ“áƒáƒĄáƒ©áƒœáƒ”áƒ•áƒ˜áƒ áƒŁáƒ«áƒ˜áƒšáƒáƒ‘áƒ, - ასე ჼდება, როáƒȘა ჩამით მოგონებებს იწვევს გრძნობა, - აჼლა? აჼლა კიდევ იჱყვი, რომ ამჄვეყნად ვინáƒȘ კი კვდება, ამ წუთჹივე მისი ჩრდილი ყველა áƒ©áƒ•áƒ”áƒœáƒ’áƒáƒœáƒĄ ავიწყდება? და იქ ვაჟიáƒȘ, გუჹინწინ რომ მიაბარა áƒĄáƒáƒąáƒ áƒ€áƒ áƒĄáƒáƒ€áƒšáƒáƒ•áƒĄ, არ ქáƒȘილდება áƒĄáƒáƒĄáƒáƒ€áƒšáƒáƒáƒĄ, სევდიანს და გულმოსაკლავს: საჼე áƒ—áƒáƒ€áƒšáƒ˜áƒĄ სანთელს უგავს, სანთელივით დნება, დნება, თავს დასáƒȘáƒ„áƒ”áƒ áƒ˜áƒĄ დაუვიწყარს, გლოვის სიჱყვას ეუბნება. მის თვალებსაáƒȘ áƒ“áƒáƒĄáƒ©áƒœáƒ”áƒ•áƒ˜áƒ ჩამის თევა, áƒŁáƒ«áƒ˜áƒšáƒáƒ‘áƒ, - ასე ჼდება, როáƒȘა ჩამით მოგონებებს იწვევს გრძნობა! áƒ›áƒ”áƒĄáƒáƒ€áƒšáƒáƒ•áƒ”, აჼლაáƒȘ იჱყვი, რომ ამჄვეყნად ვინáƒȘ კი კვდება, იმ წუთჹივე მისი ჩრდილი ყველა áƒ©áƒ•áƒ”áƒœáƒ’áƒáƒœáƒĄ ავიწყდება? დჩეს იმ Ⴤალმა გულმოკლულ ვაჟს უნებურად მოჰკრა თვალი, გაიჀიჄრა: "იქიáƒȘ ჩემებრ ჹირიქ áƒȘრემლებჹეუმჹრალი; áƒŁáƒ«áƒ˜áƒ áƒáƒ კაáƒȘიქ სევდა, áƒŁáƒ«áƒ˜áƒ áƒáƒ კაáƒȘიქ გული, რაქ არ ითმენს სიყვარულის áƒȘჼოველ ნათელს მოკლებული", - ასე ამბობს სევდიანი áƒ„áƒáƒšáƒ˜áƒĄ áƒȘáƒ˜áƒĄáƒ€áƒ”áƒ  თვალთა áƒȘჄერა. ალბათ, ვაჟსაáƒȘ ამ უსიჱყვო áƒȘჄერამ გული áƒáƒŁáƒ«áƒ’áƒ”áƒ áƒ... ასე იáƒȘიქ თანაგრძნობამ... ჹენ კი ისე იჩიმები, áƒ—áƒ˜áƒ—áƒ„áƒáƒĄ მართლა იბმებოდეს იმათ ჹორის იქ სიმები, რომლის ძალით ორი გული სამუდამოდ ჹეერთდება... ეჰ, არ მჯერა მე ეგ რა჊აáƒȘ, Ⴤვეყნად ეგრე როდი ჼდება. როáƒȘა ჀიáƒȘით აáƒȘილებენ მიáƒȘვალებულს სამარემდე, ჀიáƒȘქ არ სჱეჼენ ჀიáƒȘქ არ სჱეჼენ უკანასკნელ áƒ§áƒáƒ€áƒœáƒ˜áƒĄ დჩემდე. გამიგონე, áƒ›áƒ”áƒĄáƒáƒ€áƒšáƒáƒ•áƒ”. ჹენ არ იáƒȘი კაáƒȘიქ დარდი, თორემ რაა - áƒ©áƒ”áƒ›áƒĄ თჄმაზე რომ სულელივით აჼარჼარდი?! რა ვუყოთ, რომ იმ ვაჟმა áƒ„áƒáƒšáƒĄ მოუჱანა ნორჩი ვარდი და მწუჼარედ áƒŹáƒáƒĄáƒ©áƒŁáƒ áƒ©áƒŁáƒšáƒ: "ჹემიყვარდი, ჹემიყვარდი, ჩვენ ერთი áƒ’áƒ•áƒáƒ„áƒ•áƒĄ მწუჼარება, ჹევაერთოთ სულთან სული... გამომყევი, Ⴤალო, áƒȘოლად... ძლიერი áƒ›áƒáƒ„áƒ•áƒĄ სიყვარული... მართალია, იქ áƒĄáƒáƒąáƒ áƒ€áƒáƒœáƒ˜ არáƒȘ ჹენ, არáƒȘ მე ა჊არა გვყავს, მაგრამ მათი მოგონება ვერ გაარჩვევს უჼმო áƒĄáƒáƒ€áƒšáƒáƒ•áƒĄ. დავივიწყოთ იქ წარსული, საჱირალი, სავალალო, და აჼალი ლევჄმნათ ყოჀნა... გამომყევი áƒȘოლად, Ⴤალო!"
  • 3. დაუáƒȘადე, áƒ›áƒ”áƒĄáƒáƒ€áƒšáƒáƒ•áƒ”, თუ რა პასუჼს მისáƒȘემს Ⴤალი, ჹენ გგონია, რაკი ვაჟმა დაივიწყა თავის ვალი, ჄალიáƒȘ ასე მოიჄáƒȘევა? მე მგონია - არა, არა... განა გუჹინ არ იყო, რომ áƒĄáƒáƒąáƒ áƒ€áƒ მიწას მიაბარა? მკვდრის აჩრდილთან ვინ იáƒȘინის, მკვდრის აჩრდილთან ვინ იჼუმრებს? აი, ნაჼავ - აბეზარ ვაჟს რა პასუჼით გაისჱუმრებს! მაგრამ Ⴤალი, ჩმერთო ჩემო, მორáƒȘჼვად თავს ჟრიქ და áƒ©áƒŁáƒ áƒ©áƒŁáƒšáƒ”áƒ‘áƒĄ: "თანაჼმა ვარ! ერთადერთი მომავალი მასულდგმულებს... ჩვენ ერთი áƒ’áƒ•áƒáƒ„áƒ•áƒĄ მწუჼარება, ნუ ვიგონებთ დროს უბედურს, მე ჹენი ვარ სამუდამოდ... წამიყვანე, სადაáƒȘა გსურს"... áƒ›áƒ”áƒĄáƒáƒ€áƒšáƒáƒ•áƒ”, აჼლა კი áƒ’áƒáƒ„áƒ•áƒĄ ნება, რაáƒȘ გსურს, კვლავ იგი თჄვა... სამუდამოდ ასამარებს კაáƒȘთა ჼსოვნას სამარის Ⴤვა. ალბათ Ⴤალ-ვაჟს დჩეს ერთი áƒáƒ„áƒ•áƒĄ ბინა... ჼედავ, გადის ჼანი, არ ნაჼულობს áƒĄáƒáƒĄáƒáƒ€áƒšáƒáƒáƒĄ დჩეს არáƒȘ ერთი იმათგანი, áƒĄáƒáƒ€áƒšáƒáƒ•áƒ—áƒáƒ’áƒáƒœ მჱვერს და ბალაჼს დჩეს არავინ არ აáƒȘილებს და მოვლასთან ერთად Ⴠერი წართმევიათ ვარდ-ყვავილებს... განისვენეთ, განისვენეთ დავიწყებულ არსთა ძვლებო... áƒ—áƒ„áƒ•áƒ”áƒœáƒĄ ყოჀნალი არ ერევა áƒȘოáƒȘჼალთ ჀიჄრი საარსებო... განისვენეთ, ძლიერი და უკვდავია თჄვენი ძილი... რაჩად უნდათ, რად სჭირიათ áƒ—áƒ„áƒ•áƒ”áƒœáƒĄ áƒĄáƒáƒ€áƒšáƒáƒ•áƒ”áƒ‘áƒĄ ვარდ-ყვავილი? ან რაქ გარგებთ მოკვდავ კაáƒȘთა სამუდამო áƒȘრემლთა ჀრჄვევა? ძილით ვეჩარ გამოგარკვევთ ვერრა ძალა, ვერáƒȘ ჹემთჼვევა... ასე ჼდება Ⴤვეყანაზე - ყველა áƒȘოáƒȘჼლობს, ყველა კვდება, და ვაი მას, ვის სიკვდილი ქიáƒȘოáƒȘჼლეჹივ ავიწყდება... ზარსა ქáƒȘემენ... იმ ორს, რომელთ დაივიწყეს ბედი მწვავე, იმ ორს ერთად გადავერáƒȘჼლილს კუბოჹი სჭედს áƒ›áƒ”áƒĄáƒáƒ€áƒšáƒáƒ•áƒ”.- სჭედს და რა჊აáƒȘ მწარე ჀიჄრზე თან ველურად იჩიმება, - იáƒȘიქ, იáƒȘიქ áƒ›áƒ”áƒĄáƒáƒ€áƒšáƒáƒ•áƒ”áƒ›, როგორáƒȘ უნდა... როგორáƒȘ ჼდება... განისვენეთ, განისვენეთ, დავიწყებულ არსთა ძვლებო, áƒ—áƒ„áƒ•áƒ”áƒœáƒĄ ყოჀნალი მე ბევრი áƒ›áƒáƒ„áƒ•áƒĄ მწუჼარე ჟამს საოáƒȘნებო!