2. ΕΚΦΡΑΣΤΙΚΑ ΜΕΣΑ Εικόνες: Προσωποποιήσεις: «κλαίνε τα δέντρα, κλαίνε τα βουνά». Μεταφορές: « Είναι έξω απ’ τα νερά του». Παρομοιώσεις: «ο γενναίος είναι όπως το λιοντάρι».
3. ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΟΙ ΤΡΟΠΟΙ Αποτελούν μέρος των αφηγηματικών τεχνικών ενός κειμένου και απαντούν στο ερώτημα «πώς αφηγείται κάποιος». Αφήγηση Διάλογος Περιγραφή Εσωτερικός μονόλογος : (η απόδοση των σκέψεων του συγγραφέα σε α΄πρόσωπο και σε χρόνο ενεστώτα).
4. ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ Το δημοτικό τραγούδι ήταν μέρος όλων των εκδηλώσεων της κοινωνικής ζωής. Τα δημοτικά τραγούδια έχουν σταθερά επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Χωρίζονται σε :
5. ΚΡΗΤΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ 15 ος -17 ος αι. Ριζίτικα : είδος δημοτικού τραγουδιού σε ανομοιοκατάληκτους δεκαπεντασύλλαβους στίχους. Παράγοντες άνθησης κρητικής λογοτεχνίας : Η βενετική κυριαρχία (ανεκτική) Η μύηση των Κρητών στο πνεύμα της Αναγέννησης Βασικά γνωρίσματα : Γλώσσα του λαού Ηρωική αντίληψη Αγάπη για την πατρίδα Εξιδανίκευση έρωτα Ιπποτικό πνεύμα
6. ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ 1770-1821 Γνωρίσματα της λογοτεχνίας αυτή την περίοδο : Πόθος εθνικής απελευθέρωσης από τους Τούρκους Εμφάνιση αστικής τάξης με προοδευτικά χαρακτηριστικά Ανάγκη παιδείας και επαφής με αρχαία ελληνική γραμματεία Στον τομέα της γλωσσικής έκφρασης κυριαρχεί η διαμάχη ανάμεσα στη δημοτική και την καθαρεύουσα.
7. ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ Κατάθεση εμπειριών του συγγραφέα. Χαρακτηριστικά : α. υποκειμενικότητα β. ανάγκη του συγγραφέα να τονίσει την προσωπική του συμβολή στα γεγονότα (αυτοδικαίωση). Χρησιμεύουν και ως ιστορικές πηγές. Βασικοί εκπρόσωποι : Κολοκοτρώνης, Μακρυγιάννης
8. Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΣΤΑ ΕΠΤΑΝΗΣΑ - 19 ος αι Βασικοί εκπρόσωποι : Δ. Σολωμός και Α. Κάλβος Σύνδεση με ιταλική λογοτεχνία. Χαρακτηριστικά : α. νεοκλασικισμός (σύνδεση με κλασική λογοτεχνία) β. ρομαντισμός (ρήξη με το κλασικό – απελευθέρωση φαντασίας) Έμφαση στη δημοτική γλώσσα
9. ΟΙ ΦΑΝΑΡΙΩΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΙ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ (19 ος αι.) Η φαντασία κυριαρχεί πάνω στη λογική Αδιαφορία για τους κανόνες Η φύση αποτελεί πηγή έμπνευσης Μελαγχολική διάσταση Εξιδανίκευση πρόωρου θανάτου Βασικοί εκπρόσωποι : Ροϊδης Σούτσος κ.α.
10. Η ΝΕΑ ΑΘΗΝΑΪΚΗ ΣΧΟΛΗ (1880-1922) Συμβολισμός : χρήση συμβόλων - η τέχνη δεν πρέπει να υπηρετεί «εξωκαλλιτεχνικές» σκοπιμότητες. Παρνασσισμός : επιδίωξη μορφικής τελειότητας και ενδιαφέρον για την αρχαιότητα. Ρεαλισμός : αντικειμενική καταγραφή της πργαματικότητας. Νατουραλισμός : πιστή αναπαράσταση της πραγματικότητας με έμφαση στο περιβάλλον. Βασικοί εκπρόσωποι : Βιζυηνός Παπαδιαμάντης Παλαμάς Καρκαβίτσας Καβάφης Βάρναλης κ.α.
11. Η ΝΕΟΤΕΡΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ (1922-1945) Κυριαρχία υπερρεαλισμού : αντιτάχθηκε στον ορθολογισμό και χρησιμοποίησε τεχνικές όπως η καταγραφή των ονείρων. Εισάγεται το ρεαλιστικό μυθιστόρημα και δημιουργούνται νέες αφηγηματικές τεχνικές. Βασικοί εκπρόσωποι : Καζαντζάκης Καρυωτάκης Σεφέρης Εμπειρίκος Ρίτσος Ελύτης Καββαδίας κ.α.
12. ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ μεταπολεμική = μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου – δεκαετία του 50΄. σύγχρονη = τρεις τελευταίες δεκαετίες του εικοστού αιώνα. Σύνδεση της τέχνης με τη ζωή και τα προβλήματα της. Βασικοί εκπρόσωποι : Σαχτούρης Ταχτσής Σαμαράκης Δημουλά Αναγνωστάκης κ.α.
