Εργασία των μαθητών Κωνσταντίνου, Φιλίππου και Φώτη. 8ο Δημοτικό Σχολείο Ευόσμου, τμήμα Δ2
1 of 5
Download to read offline
More Related Content
ΦΙΙΠΠΟΥΤΣΑΒΙΔΗΣΚΩΤΤΑΣ.ٳ
1. 8ο Δημοτικό Σχολείο Ευόσμου
Τμήμα Δ2
Θέμα: «Αρχαϊκά Χρόνια, Σπάρτη»
Εργασία των μαθητών:
Τσαβλίδη Κων/νου
Πάνου Φιλίππου
Κωττά Φώτη
2. Η ζωή στην πόλη
Οι Σπαρτιάτες ασχολούνταν κυρίως με την πολιτική και την πολεμική
τέχνη. Τα αγόρια και τα κορίτσια μάθαιναν από μικρά να
φροντίζουν τον εαυτό τους. Η ζωή στη Σπάρτη δεν ήταν ίδια
με την ζωή στις άλλες πόλεις. Η πόλη έμοιαζε με στρατόπεδο
και οι νόμοι ήταν αυστηροί. Λένε ότι τους νόμους έφτιαξε ο
Λυκούργος ο οποίος ζήτησε από τους Σπαρτιάτες να μην
τους αλλάξουν ώσπου να γυρίσει από ένα μεγάλο ταξίδι.
Έφυγε από τη Σπάρτη, αλλά δεν ξαναγύρισε ποτέ
3. Η κοινωνία και το πολίτευμα
Οι Δωριείς κατέλαβαν τη Λακωνία και ίδρυσαν ένα Ισχυρό
κράτος με πρωτεύουσα τη Σπάρτη. Η Σπάρτη είχε δύο
βασιλιάδες ,οι οποίοι όμως δεν είχαν μεγάλη εξουσία. Όταν
ξεσπούσε πόλεμος, γίνονταν αρχηγοί του στρατού. Πιο
ισχυροί ήταν οι πέντε έφοροι αυτοί διοικούσαν το κράτος.
Τα σοβαρά ζητήματα τα συζητούσαν στην Απέλλα, όπου και
έπαιρναν τις κατάλληλες αποφάσεις. Στη συνέλευση αυτή
έπαιρναν μέρος μόνο οι Σπαρτιάτες που ήταν πάνω από 30
χρονών.
4. Οι Σπαρτιάτες στον πόλεμο
Ο βασιλιάς των Σπαρτιατών , πριν αρχίσει η μάχη, θυσίαζε μια
κατσίκα και έδινε εντολή σε όλους τους στρατιώτες να
φορέσουν στεφάνια. Συγχρόνως ο ίδιος τραγουδούσε
πολεμικό τραγούδι, ώστε η όψη τους να γίνει σοβαρή και
να προξενεί φόβο στους εχθρούς. Έτσι πήγαιναν στη μάχη
με χαρά και ηρεμία, έχοντας ελπίδα και θάρρος.
5. Τα δίδυμα που έγιναν βασιλιάδες
Η γυναίκα του βασιλιά Αριστόδημου γέννησε δίδυμα αγόρια. Ο
πατέρας τους μόλις που πρόλαβε να τα δει , γιατί αμέσως
αρρώστησε και πέθανε. Τότε οι Σπαρτιάτες , σύμφωνα με
τους νόμους τους, αποφάσισαν να κάνουν βασιλιά το
μεγαλύτερο παιδί .Οι Λακεδαιμόνιοι βρέθηκαν σε δύσκολη
θέση για αυτό έστειλαν στους Δελφούς να ρωτήσουν πως
θα λύσουν αυτό το πρόβλημα. Η Πυθία απάντησε πως
έπρεπε να κάνουν βασιλιάδες και τα δύο παιδιά, αλλά να
τιμούν πάντα πιο πολύ τον μεγαλύτερο.