![χωρίσ να μου μιλιςει
Δροςίνησ, Ἡθάλαςςα καὶ τὰ ποτάμια
Ρῆγαν τὰ ποτάμια
παραπονεμζνα
κι εἶ παν τῆσ καλάςςθσ:
Φζρνομε ς᾿ ἐςζνα
ὅλα μασ τὰ πλοφτθ,
ὅλθ τθ χαρά μασ,
ὅλθ τθ ηωι μασ,
ὅλα τὰ νερά μασ.
Καὶ γιὰ πλθρωμι μασ
ςὺ τί μᾶσ χαρίηεισ;
Ραίρνεισ τὰ νερά μασ
καὶ μᾶσ τ᾿ ἁρμυρίηεισ!
Καὶ τοὺσ εἶ π᾿ ἐκείνθ:
Ρῶ μπορῶν᾿ ἀλλάξω;
σ
Τὰ γλυκὰ νερά ςασ
πῶ νὰ τὰ φυλάξω;
σ
Εἶ μ᾿ ἀπὸ τὴ φφςθ
ἁρμυρὴ πλαςμζνθ
Κι ἁρμυρὸ κοντά μου
κάκε τί κὰ γζνει.
Τὰ παράπονά ςασ
πάνε ςτὰ χαμζνα.
Θζτε τὸ καλὸ ςάσ;
φεφγετ᾿ ἀπὸ μζνα.
Κ.Παλαμάσ, [ αν των Φαιάκων…]
Σαν των Φαιάκων το καράβ' θ Φανταςία
χωρίσ να τθ βοθκάν πανιά και λαμνοκόποι
κυλάει· και είναι ςτα βάκθ τθσ ψυχισ μου τόποι
πανάρχαιοι κι αςάλευτοι ςαν τθν Αςία,
πεντάγνωμοι κι απόκοτοι ςαν τθν Ευρϊπθ
ςα μαφρθ γθ Αφρικι με ςφίγγ' θ απελπιςία,
κρατϊ μιαν άγρια μζςα μου Ρολυνθςία,
και πάντα ζνα Κολόμβο παίρνω το κατόπι.
Και τα τεράςτια τθσ ηωισ και τα λιοπφρια
των τροπικϊν τα γνϊριςα, και με των πόλων
τυλίχτθκα τα ςάβανα, και χίλια μφρια
Ταξίδια εμπρόσ μου ξάνοιξαν τον κόςμον όλο.
Και τι 'μαι; Χόρτο ριηωμζνο ς' ζνα ςβϊλο
απάνω, που ξεφεφγει κι απ' τα κλαδευτιρια.
Κ. Παλαμάσ, Σ᾿ ὁλόχρυςο ποτάμι
Τρζχ᾿ ἡ ματιά μου ἐλεφκερθ, χάνεται, ςχίηει
κάτου τὰ κφματα τὰ ςφννεφα ψθλά,
καὶ πάει καὶ ςταματᾷ ἐκεῖ ποὺ γλυκογγίηει
καὶ μὲ τὴ κάλαςςα ὁ οὐρανὸσ μιλᾷ.
Κοιμᾶται τ᾿ ἀκρογιάλι, ἡ αὔρα πλζει δειλά,
ἀςπρίηει ἐδῶπουλὶ κι ἐκεῖ οὐρανὸσ μαυρίηει.
2](https://image.slidesharecdn.com/random-120229084212-phpapp02/85/-2-320.jpg)
![γενιζσ απανωτζσ όπωσ αρχίηει ζνα βουνό προτοφ τε-
λειϊςει το άλλο
Nα κοιτάηω Kαι μπροςτά πάλι το ίδιο :
Tο βακφ ςκοφρο μπουκάλι και θ νζα ςτο μπράτςο
Eλζνθ με το πλάι επάνω ςτον αςβζςτθ
Nα γεμίηει κραςί τθσ Ραναγίασ το μιςό το ςϊμα
τθσ φευγάτο κιόλασ ςτθν Aςία τθν αντικρυνι
Kαι το κζντθμα όλο μετατοπιςμζνο μζς' ςτον ου-
ρανό με τα διχαλωτά πουλιά τα κιτρινάκια και
τουσ ιλιουσ.
Οδυςςζα Ελφτη, [Πίνοντασ ήλιο κορινθιακό]
Ρίνοντασ ιλιο κορινκιακό
Διαβάηοντασ τα μάρμαρα
Δραςκελίηοντασ αμπζλια κάλαςςεσ
Σθμαδεφοντασ με το καμάκι
Ζνα τάμα ψάρι που γλιςτρά
Βρικα τα φφλλα που ο ψαλμόσ του ιλιου αποςτθκίηει
Τθ ηωντανι ςτεριά που ο πόκοσ χαίρεται
Ν’ ανοίγει.
Ρίνω νερό κόβω καρπό
Χϊνω το χζρι μου ςτισ φυλλωςιζσ του άνεμου
Οι λεμονιζσ αρδεφουνε τθ γφρθ τθσ καλοκαιριάσ
Τα πράςινα ποφλια ςκίηουν τα όνειρά μου
Φεφγω με μια ματιά
Ματιά πλατιά όπου ο κόςμοσ ξαναγίνεται
Πμορφοσ από τθν αρχι ςτα μζτρα τθσ καρδιάσ.
Μίλτοσ αχτοφρησ, Η αποκριά
Μακριά ς' ζνα άλλο κόςμο γίνθκε αυτι
θ αποκριά
το γαϊδουράκι γφριηε μεσ ςτουσ ζρθμουσ δρόμουσ
όπου δεν ανάπνεε κανείσ
πεκαμζνα παιδιά ανζβαιναν ολοζνα ςτον ουρανό
κατζβαιναν μια ςτιγμι να πάρουν τουσ αετοφσ τουσ
που τουσ είχαν ξεχάςει
ζπεφτε χιόνι γυάλινοσ χαρτοπόλεμοσ
μάτωνε τισ καρδιζσ
μια γυναίκα γονατιςμζνθ
ανάςτρεφε τα μάτια τθσ ςα νεκρι
μόνο περνοφςαν φάλαγγεσ ςτρατιϊτεσ εν δυο
εν δυο με παγωμζνα δόντια
Το βράδυ βγικε το φεγγάρι
αποκριάτικο
γεμάτο μίςοσ
το δζςαν και το πζταξαν ςτθ κάλαςςα
μαχαιρωμζνο
Μακριά ς' ζνα άλλο κόςμο γίνθκε αυτι
θ αποκριά.
εφζρησ Γιώργοσ, Φυγή
5](https://image.slidesharecdn.com/random-120229084212-phpapp02/85/-5-320.jpg)
More Related Content
What's hot (20)
Viewers also liked (9)
Similar to γελ εργασια α ομαδα (20)
More from Βέρα Δακανάλη (Φιλόλογος ΠΕ02) (20)
γελ εργασια α ομαδα
- 1. ΓΕΛ ΜΟΙΡΩΝ ΧΟΛΙΚΟ ΕΣΟ 2011-2012 ΠΑΡΑΔΟΗ ΚΑΙ ΜΟΝΣΕΡΝΙΜΟ ΣΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΗ Α΄ ομάδα Ἰωάννησ Γρυπάρησ- Χωριςμόσ Κ᾿ ᾖρκε μὲσ ςτῆσ ἀγάπθσ τὸ μεκφςι ὁ χωριςμὸσ μιὰ πίκρα νὰ μοῦ βάλῃ ςὰν καὶ τοφτθ· κι ἀκόμα πιὸ μεγάλθ, τὴ κάλαςςα ποὺ μᾶσ ἔχει χωρίςθ. Μιὰ κάλαςςα καὶ ςτὴν καρδιὰ ἔχω κλείςθ, ποὺ ὅταν ἀκοφει τὸ κῦμα ςτὸ ἀκρογιάλι τὸ αἰ ϊνιό του παράπονο νὰ ψάλλῃ, ἕναν κρῆνον ἀντίφωνο κ᾿ ἀρχίςθ. Ἀντίφωνο ἕνα κρῆνο κ᾿ ἕνα κλάμα ποὺ κλαίοντασ μὲ τὴ κάλαςςαν ἀντάμα βουρκϊνει πζρα ὡ πζρα τὸ γιαλό. σ Ὡ ποὺ ςτερνὰ τῆσ κάλαςςασ ςτὸν ἄμμο σ ξεψυχοῦν οἱ καθμοί· καὶ πάω καὶ γὼ τοὺσ πόνουσ μου τραγοφδια νὰ ςοῦ κάμω. Γεώργιοσ Ζαλοκώςτασ, Η αναχώρηςή τησ Ξυπνϊ και μοφ 'παν ζφυγεν θ κόρθ π' αγαποφςα και κατεβαίνω ςτον γιαλό τθ κάλαςςα παρακαλϊ τθν πικροκυματοφςα Εγϊ τα πρωτοδζχτθκα τ' αφράτα τθσ τα κάλθ μοφ 'πε ζνα κφμα - και γι' αυτό με πόκο και με γογγυτό φιλϊ το περιγιάλι Τα μάτια τθσ ερϊτθςα μθν ιταν δακρυςμζνα Ζνα άλλο κφμα μου μιλεί - ςαν το χαροφμενο πουλί που πιγαινε ςτα ξζνα Το τρίτο κφμα ερϊτθςα εμζ γιατί ν' αφιςει; Να κλαίω και να λαχταρϊ περνάει το κφμα το ςκλθρό 1
- 2. χωρίσ να μου μιλιςει Δροςίνησ, Ἡθάλαςςα καὶ τὰ ποτάμια Ρῆγαν τὰ ποτάμια παραπονεμζνα κι εἶ παν τῆσ καλάςςθσ: Φζρνομε ς᾿ ἐςζνα ὅλα μασ τὰ πλοφτθ, ὅλθ τθ χαρά μασ, ὅλθ τθ ηωι μασ, ὅλα τὰ νερά μασ. Καὶ γιὰ πλθρωμι μασ ςὺ τί μᾶσ χαρίηεισ; Ραίρνεισ τὰ νερά μασ καὶ μᾶσ τ᾿ ἁρμυρίηεισ! Καὶ τοὺσ εἶ π᾿ ἐκείνθ: Ρῶ μπορῶν᾿ ἀλλάξω; σ Τὰ γλυκὰ νερά ςασ πῶ νὰ τὰ φυλάξω; σ Εἶ μ᾿ ἀπὸ τὴ φφςθ ἁρμυρὴ πλαςμζνθ Κι ἁρμυρὸ κοντά μου κάκε τί κὰ γζνει. Τὰ παράπονά ςασ πάνε ςτὰ χαμζνα. Θζτε τὸ καλὸ ςάσ; φεφγετ᾿ ἀπὸ μζνα. Κ.Παλαμάσ, [ αν των Φαιάκων…] Σαν των Φαιάκων το καράβ' θ Φανταςία χωρίσ να τθ βοθκάν πανιά και λαμνοκόποι κυλάει· και είναι ςτα βάκθ τθσ ψυχισ μου τόποι πανάρχαιοι κι αςάλευτοι ςαν τθν Αςία, πεντάγνωμοι κι απόκοτοι ςαν τθν Ευρϊπθ ςα μαφρθ γθ Αφρικι με ςφίγγ' θ απελπιςία, κρατϊ μιαν άγρια μζςα μου Ρολυνθςία, και πάντα ζνα Κολόμβο παίρνω το κατόπι. Και τα τεράςτια τθσ ηωισ και τα λιοπφρια των τροπικϊν τα γνϊριςα, και με των πόλων τυλίχτθκα τα ςάβανα, και χίλια μφρια Ταξίδια εμπρόσ μου ξάνοιξαν τον κόςμον όλο. Και τι 'μαι; Χόρτο ριηωμζνο ς' ζνα ςβϊλο απάνω, που ξεφεφγει κι απ' τα κλαδευτιρια. Κ. Παλαμάσ, Σ᾿ ὁλόχρυςο ποτάμι Τρζχ᾿ ἡ ματιά μου ἐλεφκερθ, χάνεται, ςχίηει κάτου τὰ κφματα τὰ ςφννεφα ψθλά, καὶ πάει καὶ ςταματᾷ ἐκεῖ ποὺ γλυκογγίηει καὶ μὲ τὴ κάλαςςα ὁ οὐρανὸσ μιλᾷ. Κοιμᾶται τ᾿ ἀκρογιάλι, ἡ αὔρα πλζει δειλά, ἀςπρίηει ἐδῶπουλὶ κι ἐκεῖ οὐρανὸσ μαυρίηει. 2
- 3. Ἡνφχτα ἐχφκ᾿ ἡ δφςισ μοναχὰ ροδίηει, ἡ μζρα εἶ ναι νεκρὸσ ὁποῦ χαμογελᾷ. Μὰ καὶ τῆσ δφςεωσ ςὲ λίγο φεφγ᾿ ἡ χάρθ, καὶ μζς᾿ ςτὴ λίμνθ μασ κὰ δοῦμε τὸ φεγγάρι ἕνα ποτάμι ὁλόχρυςο πλατὺ νὰ κάμει. Καὶ τότε κὰ ςοῦ πῶἀγάπθ μου δροςάτθ: -Μζς᾿ ςτὴν καρδιά μασ, κάλαςςα πάκθ γεμάτθ, ὁ Ἔρωσ εἶ ν᾿ αὐτὸ τ᾿ ὁλόχρυςο ποτάμι. Κ.Π Καβάφησ, Κεριά . Του μζλλοντοσ θ μζρεσ ςτζκοντ’ εμπροςτά μασ ςα μια ςειρά κεράκια αναμζνα — χρυςά, ηεςτά, και ηωθρά κεράκια. Η περαςμζνεσ μζρεσ πίςω μζνουν, μια κλιβερι γραμμι κεριϊν ςβυςμζνων· τα πιο κοντά βγάηουν καπνόν ακόμθ, κρφα κεριά, λυωμζνα, και κυρτά. Δεν κζλω να τα βλζπω· με λυπεί θ μορφι των, και με λυπεί το πρϊτο φωσ των να κυμοφμαι. Εμπρόσ κυττάηω τ’ αναμζνα μου κεριά. Δεν κζλω να γυρίςω να μθ διω και φρίξω τι γριγορα που θ ςκοτεινι γραμμι μακραίνει, τι γριγορα που τα ςβυςτά κεριά πλθκαίνουν. Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗ Όςο μπορείσ Κι αν δεν μπορείσ να κάμεισ τθν ηωι ςου όπωσ τθν κζλεισ, τοφτο προςπάκθςε τουλάχιςτον όςο μπορείσ: μθν τθν εξευτελίηεισ μεσ ςτθν πολλι ςυνάφεια του κόςμου, μεσ ςτεσ πολλζσ κινιςεισ κι ομιλίεσ. Μθν τθν εξευτελίηεισ πθαίνοντάσ τθν, γυρίηοντασ ςυχνά κι εκκζτοντάσ τθν ςτων ςχζςεων και των ςυναναςτροφϊν τθν κακθμερινιν ανοθςία, ωσ που να γίνει ςα μια ξζνθ φορτικι. Κ.Π Καβάφησ , Σείχη Χωρίσ περίςκεψιν, χωρίσ λφπθν, χωρίσ αιδϊ μεγάλα κ’ υψθλά τριγφρω μου ζκτιςαν τείχθ. Και κάκομαι και απελπίηομαι τϊρα εδϊ. Άλλο δεν ςκζπτομαι: τον νουν μου τρϊγει αυτι θ τφχθ· διότι πράγματα πολλά ζξω να κάμω είχον. Α όταν ζκτιηαν τα τείχθ πϊσ να μθν προςζξω. Αλλά δεν άκουςα ποτζ κρότον κτιςτϊν ι ιχον. Ανεπαιςκιτωσ μ’ ζκλειςαν από τον κόςμον ζξω. Κ.Π Κ. Καβάφησ , Che fece... il gran rifiuto Σε μερικοφσ ανκρϊπουσ ζρχεται μιά μζρα 3
- 4. που πρζπει το μεγάλο Ναι ι το μεγάλο το Οχι να ποφνε. Φανερϊνεται αμζςωσ όποιοσ τόχει ζτοιμο μζςα του το Ναι, και λζγοντάσ το πζρα πθγαίνει ςτθν τιμι και ςτθν πεποίκθςί του. Ο αρνθκείσ δεν μετανοιϊνει. Αν ρωτιοφνταν πάλι, όχι κα ξαναζλεγε. Κι όμωσ τον καταβάλλει εκείνο τ' όχι -το ςωςτό- εισ όλθν τθν ηωι του. Λ. Μαβίλησ, Καλλιπάτειρα "Αρχόντιςςα οδίτιςςα, πϊσ μπικεσ; Γυναίκεσ διϊχνει μια ςυνικεια αρχαία εδϊκε". "Ζχω ζνα ανίψι, τον Ευκλζα, τρία αδζρφια, γιο, πατζρα, Ολυμπιονίκεσ. Να με αφιςετε πρζπει, Ελλανοδίκεσ, και εγϊ να καμαρϊςω μεσ ςτα ωραία κορμιά, που για το αγρίλι του Ηρακλζα παλεφουν, κιαμαςτζσ ψυχζσ αντρίκεσ. Με τεσ άλλεσ γυναίκεσ δεν είμαι όμοια· ςτον αιϊνα το ςόι μου κα φαντάηει με τθσ αντριάσ τ' αμάραντα προνόμια. Με μάλαμα γραμμζνοσ το δοξάηει ς’ αςτραφτερό κατεβατό μαρμάρου φμνοσ χρυςόσ τ’ ακάνατου Ρινδάρου." Κ.Π Καβάφησ, Η Πόλισ Είπεσ· «Θα πάγω ς' άλλθ γι, κα πάγω ς' άλλθ κάλαςςα, Μια πόλισ άλλθ κα βρεκεί καλλίτερθ από αυτι. Κάκε προςπάκεια μου μια καταδίκθ είναι γραφτι· κ' είν' θ καρδιά μου -- ςαν νεκρόσ -- καμζνθ. Ο νουσ μου ωσ πότε μεσ ςτον μαραςμό αυτόν κα μζνει. Οπου το μάτι μου γυρίςω, όπου κι αν δω ερείπια μαφρα τθσ ηωισ μου βλζπω εδϊ, που τόςα χρόνια πζραςα και ριμαξα και χάλαςα». Καινοφριουσ τόπουσ δεν κα βρεισ, δεν κάβρεισ άλλεσ κάλαςςεσ. Η πόλισ κα ςε ακολουκεί. Στουσ δρόμουσ κα γυρνάσ τουσ ίδιουσ. Και ςτεσ γειτονιζσ τεσ ίδιεσ κα γερνάσ· και μεσ ςτα ίδια ςπίτια αυτά κ' αςπρίηεισ. Ράντα ςτθν πόλι αυτι κα φκάνεισ. Για τα αλλοφ -- μθ ελπίηεισ -- δεν ζχει πλοίο για ςε, δεν ζχει οδό. Ετςι που τθ ηωι ςου ριμαξεσ εδϊ ςτθν κϊχθ τοφτθ τθν μικρι, ς' όλθν τθν γι τθν χάλαςεσ. Ελφτησ Oδυςςζασ, Η Σοιχογραφία Ζχοντασ ερωτευκεί και κατοικιςει αιϊνεσ μζς' ςτθ κάλαςςα ζμακα γραφι και ανάγνωςθ Ώςτε τϊρα να μπορϊ ςε μεγάλο βάκοσ πίςω τισ 4
- 5. γενιζσ απανωτζσ όπωσ αρχίηει ζνα βουνό προτοφ τε- λειϊςει το άλλο Nα κοιτάηω Kαι μπροςτά πάλι το ίδιο : Tο βακφ ςκοφρο μπουκάλι και θ νζα ςτο μπράτςο Eλζνθ με το πλάι επάνω ςτον αςβζςτθ Nα γεμίηει κραςί τθσ Ραναγίασ το μιςό το ςϊμα τθσ φευγάτο κιόλασ ςτθν Aςία τθν αντικρυνι Kαι το κζντθμα όλο μετατοπιςμζνο μζς' ςτον ου- ρανό με τα διχαλωτά πουλιά τα κιτρινάκια και τουσ ιλιουσ. Οδυςςζα Ελφτη, [Πίνοντασ ήλιο κορινθιακό] Ρίνοντασ ιλιο κορινκιακό Διαβάηοντασ τα μάρμαρα Δραςκελίηοντασ αμπζλια κάλαςςεσ Σθμαδεφοντασ με το καμάκι Ζνα τάμα ψάρι που γλιςτρά Βρικα τα φφλλα που ο ψαλμόσ του ιλιου αποςτθκίηει Τθ ηωντανι ςτεριά που ο πόκοσ χαίρεται Ν’ ανοίγει. Ρίνω νερό κόβω καρπό Χϊνω το χζρι μου ςτισ φυλλωςιζσ του άνεμου Οι λεμονιζσ αρδεφουνε τθ γφρθ τθσ καλοκαιριάσ Τα πράςινα ποφλια ςκίηουν τα όνειρά μου Φεφγω με μια ματιά Ματιά πλατιά όπου ο κόςμοσ ξαναγίνεται Πμορφοσ από τθν αρχι ςτα μζτρα τθσ καρδιάσ. Μίλτοσ αχτοφρησ, Η αποκριά Μακριά ς' ζνα άλλο κόςμο γίνθκε αυτι θ αποκριά το γαϊδουράκι γφριηε μεσ ςτουσ ζρθμουσ δρόμουσ όπου δεν ανάπνεε κανείσ πεκαμζνα παιδιά ανζβαιναν ολοζνα ςτον ουρανό κατζβαιναν μια ςτιγμι να πάρουν τουσ αετοφσ τουσ που τουσ είχαν ξεχάςει ζπεφτε χιόνι γυάλινοσ χαρτοπόλεμοσ μάτωνε τισ καρδιζσ μια γυναίκα γονατιςμζνθ ανάςτρεφε τα μάτια τθσ ςα νεκρι μόνο περνοφςαν φάλαγγεσ ςτρατιϊτεσ εν δυο εν δυο με παγωμζνα δόντια Το βράδυ βγικε το φεγγάρι αποκριάτικο γεμάτο μίςοσ το δζςαν και το πζταξαν ςτθ κάλαςςα μαχαιρωμζνο Μακριά ς' ζνα άλλο κόςμο γίνθκε αυτι θ αποκριά. εφζρησ Γιώργοσ, Φυγή 5
- 6. Δεν ιταν άλλθ θ αγάπθ μασ ζφευγε ξαναγφριηε και μασ ζφερνε ζνα χαμθλωμζνο βλζφαρο πολφ μακρινό ζνα χαμόγελο μαρμαρωμζνο, χαμζνο μζςα ςτο πρωινό χορτάρι ζνα παράξενο κοχφλι που δοκίμαηε να το εξθγιςει επίμονα θ ψυχι μασ. H αγάπθ μασ δεν ιταν άλλθ ψθλαφοφςε ςιγά μζςα ςτα πράγματα που μασ τριγφριηαν να εξθγιςει γιατί δε κζλουμε να πεκάνουμε με τόςο πάκοσ. Kι αν κρατθκικαμε από λαγόνια κι αν αγκαλιάςαμε μ' όλθ τθ δφναμι μασ άλλουσ αυχζνεσ κι αν ςμίξαμε τθν ανάςα μασ με τθν ανάςα εκείνου του ανκρϊπου κι αν κλείςαμε τα μάτια μασ, δεν ιταν άλλθ μονάχα αυτόσ ο βακφτεροσ καθμόσ να κρατθκοφμε μζςα ςτθ φυγι. ΕΡΩΣΗΕΙ 1. Ροια είναι τα κζματα των δυο ποιθμάτων του Κ. Ραλαμά; Ρϊσ τα παρουςιάηει ο ποιθτισ; Σε ποιο λογοτεχνικό ρεφμα ανικει και γιατί; 2. Να αναγνωρίςετε τα χαρακτθριςτικά τθσ παραδοςιακισ ποίθςθσ με βάςθ τα ποιιματα που ςασ δίνονται. 3. Να βρείτε τα χαρακτθριςτικά τθσ καβαφικισ ποίθςθσ ςτο περιεχόμενο και ςτθ μορφι. 4. Να εντοπίςετε πιο «ποιθτικζσ» και τισ πιο «κακθμερινζσ» λζξεισ ςτα ποιιματα και να τισ τοποκετιςετε ςε πίνακα με δφο ι περιςςότερεσ ςτιλεσ. 5. Ροια ςτοιχεία τθσ ποιθτικισ του Ελφτθ τον κακιςτοφν ζναν από τουσ βαςικότερουσ ειςθγθτζσ του μοντερνιςμοφ ςτθν Ελλάδα; 6. To ποίθμα του Μ. Σαχτοφρθ είναι υπερρεαλιςτικό. Να εξθγιςετε για ποιο λόγο το κατατάςςουμε ςϋ αυτό το λογοτεχνικό κίνθμα. 7. Να διακρίνετε αν το ποίθμα του Γ. Σεφζρθ, Φυγι είναι παραδοςιακό ι μοντζρνο και να εξθγιςετε τουσ λόγουσ. 6