2. Η γνώση που έχει αποκτηθεί από τη θεωρία και
την έρευνα της κοινωνιολογίας και της
εγκληματολογίας αξιοποιείται συνήθως από τους
κρατικούς (ή μη κρατικούς) φορείς για τη
διαμόρφωση της αντεγκληματικής πολιτικής, η
οποία έχει ως στόχο την περιστολή του
εγκλήματος.
3. αντεγκληματική πολιτική
Η αντεγκληματική πολιτική διαγράφεται σε τρία επίπεδα:
•Το πρώτο επίπεδο είναι οι δράσεις που αναλαμβάνει η
πολιτεία και η κοινωνία πριν από την τέλεση μιας
αποκλίνουσας πράξης (πρόληψη).
•Το δεύτερο επίπεδο είναι οι δράσεις του κοινωνικού
ελέγχου μετά την τέλεση του εγκλήματος, δηλαδή η
επιβολή ποινών στους παραβάτες (καταστολή).
•Το τρίτο επίπεδο είναι οι δράσεις στις οποίες προβαίνει η
πολιτεία και η κοινωνία για άτομα τα οποία έχουν ήδη
τιμωρηθεί για μια εγκληματική συμπεριφορά, με σκοπό να
αποτραπεί η τυχόν επανάληψη αυτής της συμπεριφοράς.
Σ' αυτή την περίπτωση μιλάμε για κοινωνική επανένταξη
πρώην φυλακισμένων ατόμων.
4. σωφρονισμός
Ο σωφρονισμός του
παραβάτη των
κοινωνικών κανόνων
επιτυγχάνεται συνήθως
μέσα από την έκτιση
ποινής, στερητικής της
ελευθερίας, η οποία
πραγματοποιείται σε
ένα κλειστό ίδρυμα, τη
φυλακή.
5. η φυλακή
Η φυλακή ως τόπος
εκτέλεσης ποινής είναι
σχετικά πρόσφατος και
αποτελεί εξέλιξη των
εκκλησιαστικών
φυλακών του
Μεσαίωνα.
6. η ποινή της στέρησης της ελευθερίας
Μετά τη Γαλλική
Επανάσταση του 1789 και
την τοποθέτηση της
ατομικής ελευθερίας στην
κορυφή της κλίμακας των
αξιών του ατόμου
παγιώθηκε η ποινή της
στέρησης της ελευθερίας
ως η σπουδαιότερη στο
σύστημα των ποινικών
κυρώσεων,
αντικαθιστώντας την ευρεία
έως τότε χρήση των ποινών
του θανάτου και των
βασανιστηρίων.
7. η φυλακή……..μια μικροκοινωνία
Η φυλακή αποτελεί μια μικροκοινωνία με μια ιδιότυπη
κοινωνική οργάνωση.
Οι κανόνες που ρυθμίζουν αυτή τη μικροκοινωνία είναι
είτε τυπικοί είτε άτυποι.
Οι τυπικοί κανόνες αφορούν το επίσημο νομικό
καθεστώς που διέπει τη φυλακή (σωφρονιστικός
κώδικας, εσωτερικός κανονισμός λειτουργίας),
ενώ οι άτυποι αφορούν τους κώδικες επικοινωνίας
που αναπτύσσονται μεταξύ των δύο αντιτιθέμενων
υποπολιτισμών της φυλακής, δηλαδή μεταξύ των ίδιων
των κρατουμένων και μεταξύ των φυλάκων και των
κρατουμένων.
8. λειτουργίες της φυλακής
Ο σωφρονισμός των κρατουμένων επιτυγχάνεται
μέσα από λειτουργίες που διαμορφώνονται υπό την
επίδραση αυτής της κοινωνικής οργάνωσης.
Τέτοιες λειτουργίες είναι η απομόνωση, η εργασία,
η εκπαίδευση και βέβαια η διαβίωση μέσα σε
συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας.
9. αποτελέσματα
Συχνά αυτές οι λειτουργίες δεν επιτυγχάνουν τον
αρχικό σκοπό του εγκλεισμού του παραβάτη, που
είναι ο σωφρονισμός και η επανένταξη.
Αυτό συμβαίνει γιατί οι λειτουργίες που
προαναφέραμε έχουν άλλα αποτελέσματα σε
καθεστώς ελεύθερης διαβίωσης και άλλα στο
ιδιότυπο καθεστώς της φυλακής.
10. τι επισημαίνουν οι επιστήμονες
Αρκετοί επιστήμονες επισημαίνουν αφενός την
αναποτελεσματικότητα του θεσμού της φυλακής ως
προς τον επιθυμητό σωφρονισμό των παραβατών
και αφετέρου την καταπίεση των ανθρώπινων
δικαιωμάτων των κρατουμένων ως προς τις
συνθήκες διαβίωσής τους.
11. προτάσεις
Σε αντικατάσταση του κλειστού τύπου ιδρύματος για την
εκτέλεση της στερητικής της ελευθερίας ποινής, έχουν
προταθεί (και σε αρκετές χώρες έχουν εφαρμοστεί) άλλοι
τύποι ιδρυμάτων, όπως είναι:
τα ειδικά θεραπευτικά ιδρύματα για τους
τοξικοεξαρτημένους παραβάτες ή τους ψυχικά ασθενείς,
οι ξενώνες για τους υπό απόλυση κρατουμένους,
τα ειδικά ιδρύματα αγωγής για τους ανηλίκους και τους
νέους, αλλά και
μέτρα όπως η υπό όρους απόλυση, οι άδειες των
κρατουμένων, οι επισκέψεις των συζύγων των
κρατουμένων κ.ά.
12. ποινή του θανάτου
Έχει γίνει επίσης αρκετή συζήτηση για την
επαναφορά της ποινής του θανάτου ως
προληπτικού μέτρου, το οποίο, σύμφωνα με τους
υποστηρικτές του, θα αποτρέψει την υπέρμετρη
αύξηση της βίας και θα αφορά συγκεκριμένα
αδικήματα (π.χ. εμπόριο καρτέλ ναρκωτικών, βίαιες
τρομοκρατικές ενέργειες).
13. μη αποτελεσματικότητα της ποινής
του θανάτου
Σε μια κλασική μελέτη του ο Θ. Σέλιν (Th. Sellin)
παρουσίασε στοιχεία για τη μη αποτελεσματικότητα
της ποινής του θανάτου, όπως εφαρμόστηκε σε
ορισμένες πολιτείες των Η.Π.Α.
14. το φαινόμενο της ιδρυματοποίησης
Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα που προκύπτει από
τη φυλάκιση ενός εγκληματία σε κλειστό ίδρυμα
είναι το φαινόμενο της ιδρυματοποίησης.
Με αυτό εννοούμε ότι ένας πρώην κρατούμενος,
από τη στιγμή που θα ανακτήσει την ελευθερία του,
δεν έχει τη δυνατότητα να ενταχθεί πλήρως στο
κοινωνικό σύνολο, αν δε στηριχθεί από κοινωνικές
οργανώσεις στη νέα του ζωή.
15. Συχνά λοιπόν η ανυπαρξία κοινωνικών δικτύων τον
οδηγούν στο να αναπολεί τη ζωή του στο κλειστό
ίδρυμα, η οποία, αν μη τι άλλο, ήταν απολύτως
προγραμματισμένη, με καθημερινές ασχολίες,
φιλικές σχέσεις, συνεργασίες.
Έτσι, η ιδρυματοποίηση αποβαίνει μεγάλο εμπόδιο
για την κοινωνική επανένταξη του παραβάτη.
16. επανακοινωνικοποίηση
Για να επακοινωνικοποιηθεί ομαλά ο
αποφυλακισμένος, χρειάζεται να μειωθούν οι
συνέπειες του στιγματισμού της φυλακής,
τόσο στο επίπεδο των κοινωνικών σχέσεων του
αποφυλακισμένου
όσο και στις επίσημες σχέσεις του με το κράτος.
17. Αυτό σημαίνει ότι:
τόσο οι φορείς της κρατικής ή της τοπικής εξουσίας
όσο και οι συνάνθρωποί του
θα πρέπει να δουν τον αποφυλακισμένο όχι ως
έναν εγκληματία, αλλά ως έναν άνθρωπο που
προσπαθεί να κάνει μια νέα αρχή στη ζωή του, και
συνεπώς να τον στηρίξουν στην προσπάθειά του να
ενσωματωθεί στις κοινωνικές διεργασίες.
18. Επομένως η δημιουργία μιας βάσης στήριξης αυτού
του ανθρώπου, με τους απαραίτητους υλικούς και
ηθικούς όρους ζωής (εργασία, οικογένεια, πολιτική
συμμετοχή κ.ά.), είναι εντελώς απαραίτητη.
Αν δεν υπάρχει αυτό το «δίχτυ ασφάλειας», τότε η
κοινωνική επανένταξη του αποφυλακισμένου δεν
πρόκειται να επιτευχθεί και το πιθανότερο είναι να
παρουσιαστεί υποτροπή, δηλαδή επανάληψη της
εγκληματικής συμπεριφοράς
