3. ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
ΣΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
Στα μοναστήρια της Μακεδονίας, οι πιο σημαντικές
εικόνες της Υπεραγίας Θεοτόκου είναι η Παναγία
Εικοσιφοίνισσα στο Παγγαίο, η Παναγία Γουμένισσα
στο Κιλκίς, η Παναγία Δοβρά και η Παναγία
Καλλίπετρας στη Βέροια, η Παναγία Μικροκάστρου
στη Σιάτιστα, η Παναγία Μαυριώτισσα στην Καστοριά
και η Παναγία Μακρυρράχης στην Πιερία.
5. ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ
Από τα μοναστήρια της Θράκης, ξεχωρίζουν οι
ιερές εικόνες της Παναγίας Φανερωμένης στην
ομώνυμη Ιερά Μονή Βαθυρρύακος Ροδόπης,
της Παναγίας Πορταΐτισσας στο Σουφλί και οι
εικόνες της Παναγίας Αρχαγγελιώτισσας και
Καλαμούς στη Ξάνθη.
7. ΠΑΝΑΓΙΑ ΠΟΡΤΑΪΤΙΣΣΑ
ΜΟΝΗΣ ΙΒΗΡΩΝ
Στην Ιερά Μονή των Ιβήρων βρίσκεται η
θαυματουργή Εικόνα Πορταΐτισσα, η
οποία κατά την παράδοση είναι έργο του
Ευαγγελιστή Λουκά. Έχει διαστάσεις 137
εκατοστά ύψος και 94 πλάτος, το δε
βάρος 96 κιλά, μαζί με τα αναθήματα και
τα λοιπά. Η αυστηρή έκφραση του ιερού
προσώπου Της, τονιζόμενη από την
επιβλητική, καθηλωτική ματιά Της,
προξενεί το δέος.
8. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ
Δόθηκε το προσωνύμιο τούτο στην Παναγία, επειδή είναι
τοποθετημένη η ιερά εικόνα στο παρεκκλήσιο της μονής Ιβήρων
που ευρίσκεται αριστερά της κεντρικής Πύλης.
Αυτή η εικόνα ήταν κτήμα μιας ευλαβούς χήρας στη Νίκαια, όταν
εικονομάχοι στρατιώτες την ανακάλυψαν στο σπίτι της, μπροστά
απ' την οποία έκαιγε ακοίμητη καντήλα. Με την υπόσχεση
χρημάτων η σώφρων χήρα πήρε μια μέρα παράταση και τη νύχτα
έριξε, με το γιό της μαζί, την Εικόνα στη θάλασσα, η οποία
ξαφνικά στάθηκε όρθια και έπλεε προς την Ελλάδα
9. Εκείνος ο γιος, για να μη
τον συλλάβουν, ήρθε
στη Θεσσαλονίκη και
μετά στο Άγιο Όρος.
Κανείς δεν ξέρει που
βρισκόταν 170 χρόνια η
Εικόνα, απ' το 829 που
έπεσε στη θάλασσα ως
το 1004 που βγήκε στην
Ιβήρων.
10. Κάθονταν οι παλαιοί άγιοι Γέροντες της Ιβήρων και μιλούσαν
περί σωτηρίας ψυχής, όταν ξαφνικά βλέπουν μέσα στη
θάλασσα μια λάμψη. Μαζεύτηκαν όλοι οι Μοναχοί του
Όρους, και με βάρκες θέλησαν να πάνε στο περίεργο και
θαυμαστό σημείο. Μπόρεσαν μόνο να διακρίνουν ότι ήταν
μία εικόνα της Θεοτόκου, διότι όσο πλησίαζαν τόσο η εικόνα
απομακρυνόταν. Όποτε οι Πατέρες συγκεντρώθηκαν στην
Εκκλησία και ικέτευαν θερμώς τον Πανάγαθο να τους
επιτρέψει να πάρουν την αγία Εικόνα. Πράγματι ο Θεός
άκουσε τη δέηση τους και απάντησε ως εξής:
11. Έξω απ' το Μοναστήρι ασκήτευε κάποιος Μοναχός Γαβριήλ από την
Ιβηρία. Ήταν απλός, αναχωρητής, αδιαλείπτως έλεγε «Κύριε Ιησού
Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλό και ο Θεός ιλάσθητί μοι τω
αμαρτωλώ». Η τροφή του ήταν τα βότανα του βουνού και ποτό του
το νερό και μέρα-νύχτα μελετούσε το νόμο του Κυρίου.
12. Ενώ προσευχόταν, νύσταξε λίγο, έκλεισε τα μάτια του και βλέπει
την αγία Θεοτόκο με ιδιαίτερη λαμπρότητα και του λέει «πήγαινε
στο Μοναστήρι σου και πες στον ηγούμενο ότι ήρθα για να τους
δώσω την εικόνα μου» μετά βάδισε στη θάλασσα, για να γνωρίσουν
όλοι την αγάπη και πρόνοια που έχω στο Μοναστήρι σας. Μόλις
είπε αυτά η Παναγία, χάθηκε απ' τα μάτια του Γαβριήλ.
18. Όταν ο Ραχάι άκουσε τη
δικαιολογία των
συντρόφων του, τους
ονείδισε και αμέσως
έτρεξε εναντίον της
Μονής κραδαίνοντας το
ξίφος του. Όταν είδε την
αγία εικόνα της θείας
Πορταΐτισσας, με θυμό τη
χτύπησε με το ξίφος του.
Από την πληγή άρχισε να
ρέει άφθονο αίμα, που
τον περιέλουσε.
Στη θέα του αίματος
από το φρικτό θαύμα,
άρχισε να τρέμει, και
μετανοώντας για την
ασέβεια του ζήτησε
συγχώρηση. Κατόπιν
βαπτίστηκε και έγινε
μοναχός και
κλαίγοντας για το
αμάρτημά του.
19. Τον υπόλοιπο χρόνο της
ζωής του έμεινε εμπρός
στην αγία εικόνα και
πρόσφερε τις υπηρεσίες
του στο ναό της
Πορταΐτισσας.
Παρακαλούσε δε τους
αδελφούς της μονής
Ιβήρων, να μη τον
αποκαλούν με το ασκητικό
του όνομα Δαμασκηνό,
αλλά «Βάρβαρο», άξεστο,
βάναυσο.
20. Ο Άγιος Βάρβαρος τόσο
πολύ πρόκοψε στην αρετή,
ώστε ύστερα από το θάνατό
του έδειξε σημεία
αγιότητας. Μέχρι σήμερα
ονομάζεται «άγιος
Βάρβαρος», εορτάζει στις
15 Μαΐου. Το λείψανό του,
κατά την ανακομιδή,
βρέθηκε ακέραιο και
απέπνεε άρωμα. Το
έκλεψαν οι Λατίνοι, μαζί με
χίλια άλλα λείψανα της
Μονής.
ΆγιοςΒάρβαρος
25. Η ταχεία αντίληψη και έτοιμη
βοηθός και ιατρός των νοσούντων,
Κυρία Θεοτόκος, άκουσε τον πιστό
δούλο Της, προσέτρεξε και τον
θεράπευσε. Ο ίδιος αργότερα
ομολογούσε: «Ποτέ δεν έψαλα τόσο
καλά στην Παναγία, με τόσο
καθαρό λαρύγγι και ψυχική
διάθεση, καθώς την τραγική εκείνη
αγρυπνία της σώτειράς μου
Παναγίας Πορταΐτισσας».