Η αγάπη κάνει θαύματα, αρκεί να μιλήσεις!
- 1. Τμήμα: Β1 53ο Δημοτικό Σχολείο Πειραιά Δασκάλα: Βασιλική Χρυσανθοπούλου Μάιος 2015
- 2. χ, πόσο αγαπούσε το σχολείο της η Αγάπη! Και τα μαθήματα, ακόμα κι αυτά τα αγαπούσε. Κάθε μέρα λαχταρούσε να έρθει η στιγμή να συναντήσει τους συμμαθητές της! Πόσα παιχνίδια, πόσες σκανταλιές, πόσα πειράγματα και πάντα όλοι τόσο αγαπημένοι! Εξάλλου ήταν όλοι μαζί από την πρώτη τάξη... όλοι εκτός από τον Άγγελο. Α Ο Άγγελος ήρθε φέτος στην Β' τάξη, από άλλη πόλη. Καλός μαθητής, με πανέμορφα καστανά μάτια, όμως λίγο περίεργος. Πάντα καθόταν μόνος και μελαγχολικός! Τα υπόλοιπα παιδιά τον πείραζαν συνεχώς, μα εκείνος δεν αντιδρούσε. Στην τάξη, όταν έλεγε μάθημα, έκαναν γκριμάτσες πίσω από την πλάτη του ή του πετούσαν χαρτάκια, μα αυτός ποτέ δεν τους "κάρφωνε" στη δασκάλα.
- 3. Στο διάλειμμα, όχι μόνο δεν έπαιζαν μαζί του, αλλά τον έσπρωχναν και μερικές φορές μάλιστα του πετούσαν το φαγητό " κατά λάθος". Συχνά τον κορόιδευαν. Δεν ήθελαν να τους πλησιάζει, γιατί όπως έλεγαν , ήταν "άσχημος, κοντός, χοντρός και πιο αργός και από χελώνα". Η Αγάπη και οι συμμαθητές της διασκέδαζαν με όλες αυτές τις πλάκες κι αν κάποιος δάσκαλος τους έκανε παρατήρηση, όλοι μαζί κατηγορούσαν τον Άγγελο! Η πλειοψηφία έχει πάντα δίκιο, σωστά; Ούτε καλημέρα δεν του έλεγαν. Κι αν κανείς τολμούσε να του μιλήσει, οι υπόλοιποι τον απειλούσαν πως έπρεπε να διαλέξει με ποιους θα είναι: "Με τους νικητές ή με τον χαμένο;;;" Και φυσικά όλοι προτιμούσαν τους νικητές.
- 4. Η Αγάπη, τις περισσότερες φορές, γελούσε με όλα αυτά. Στο κάτω- κάτω αν ο Άγγελος ήθελε, μπορούσε να μιλήσει. Αφού δεν το έκανε μάλλον του άρεσαν τα αστεία τους ή ήταν φοβητσιάρης! Κι όταν εκείνος φαινόταν στενοχωρημένος, η Αγάπη ένιωθε άβολα, αλλά ούτε εκείνη μιλούσε γιατί φοβόταν μήπως την έδιωχναν από την παρέα τους. Σήμερα όμως, η Αγάπη δεν μπορούσε να γελάσει... ούτε να καταλάβει μπορούσε. Σήμερα ένιωθε πως δεν ήταν πια πλάκα! Ήταν στο τελευταίο διάλειμμα. Όλοι έπαιζαν και γελούσαν. Ο Άγγελος κάθισε στο παγκάκι μόνος του και έβγαλε από την τσέπη του μια σοκολάτα. Του την είχε φέρει ο νονός του και ήταν η αγαπημένη του! Όμως, όπως ετοιμαζόταν να τη φάει, δύο συμμαθητές του όρμησαν και του την άρπαξαν. " Θέλει και σοκολάτα ο φούσκας!!!" του φώναζαν και γελούσαν. Σε λίγο
- 5. μαζεύτηκαν και τα υπόλοιπα παιδιά, και γελώντας πετούσαν ο ένας στον άλλο τη σοκολάτα. Ο Άγγελος έσκυψε το κεφάλι του και για πρώτη φορά άρχισε να κλαίει. "Φούσκας! Φούσκας!" φώναζαν οι συμμαθητές του. Η Αγάπη είχε παγώσει. Έτρεξε γρήγορα στην τουαλέτα, για να μην δει κανείς τα μάτια της και καταλάβει... Αυτό έλειπε να την πουν και κλαψιάρα! Το μεσημέρι, όταν η Αγάπη γύρισε σπίτι της δεν μιλούσε καθόλου! Μάταια ο αδερφός της , ο Πέτρος, προσπαθούσε να την κάνει να γελάσει γαργαλώντας την. Ούτε το αγαπημένο της φαγητό, που της είχε ετοιμάσει η μαμά της, δεν μπορούσε να φάει. Δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό της τον Άγγελο! Η μαμά της ανησύχησε πολύ και όπως μόνο οι μαμάδες ξέρουν, κατάφερε την Αγάπη να της τα πει όλα! Και ήταν τόσα πολλά!
- 6. " Κι εσύ, γιατί δεν τα είπες όλα αυτά στη δασκάλα σου;" τη ρώτησε η μαμά της. " Για να με λένε μαρτυριάρα; Τότε δε θα με είχαν πια φίλη τους." απάντησε η Αγάπη. "Κοριτσάκι μου !" της είπε η μαμά της και της σκούπισε τα δάκρυα "Πραγματικός φίλος είναι αυτός που μας δέχεται όπως είμαστε. Η φιλία δεν εκβιάζεται. Εσύ κάνε αυτό που θεωρείς σωστό, χωρίς να φοβάσαι. Μίλησε και όποιος είναι αληθινός σου φίλος θα σε καταλάβει. Κι αν δεν σε καταλάβουν, τι πειράζει; Θα έχεις κερδίσει έναν καινούριο φίλο, τον Άγγελο!" "Έναν καινούριο φίλο..." μονολόγησε η Αγάπη. Το βράδυ, στο κρεβάτι της η Αγάπη σκεφτόταν όσα είχαν γίνει και όσα της είχε πει η μαμά της. Και με αυτές τις σκέψεις αποκοιμήθηκε... Έφτασε στο σχολείο όπως κάθε πρωί. Συνάντησε τις φίλες της και τους φώναξε χαρούμενα: "Καλημέρα, κορίτσια!" Εκείνες όμως της γύρισαν την πλάτη και γέλασαν.
- 7. Στη γραμμή κανείς δεν την κράτησε από το χέρι κι έτσι έμεινε τελευταία. Στην τάξη η διπλανή της άλλαξε θέση και έμεινε μόνη. Μα τι είχε συμβεί; Σίγουρα θα της έκαναν πλάκα. Μα βέβαια, αυτό ήταν! Μια πλάκα για να γελάσουν! Και στο διάλειμμα όμως τα ίδια. Η Αγάπη ένιωσε άσχημα και δεν είχε καθόλου διάθεση να γελάσει. Οι συμμαθητές της από την άλλη, κρυφογελούσαν συνεχώς! Την κοιτούσαν και γελούσαν. Δεν μπορεί; Πώς ήταν δυνατό; Η Αγάπη δεν τολμούσε ούτε να το σκεφτεί... μα αυτοί την κορόιδευαν! Πήγε να καθίσει στο παγκάκι και τότε έγινε κάτι φοβερό! Ένας συμμαθητής της, της πέταξε την μπάλα στο πρόσωπο και όλοι άρχισαν να γελούν. Μα αντί η Αγάπη να βάλει τα κλάματα, άρχισε να θυμώνει. Και όσο γελούσαν τόσο ο θυμός της μεγάλωνε. "Φτάνει πια! Αφήστε με ήσυχη! Φτάνει!!!" "Αγάπη, Αγάπη! Ξύπνα! Εφιάλτης ήταν! Ξύπνα! Ήρθε η ώρα να πάμε σχολείο!" της είπε ο Πέτρος.
- 8. Η Αγάπη σηκώθηκε ανακουφισμένη. Ένας εφιάλτης ήταν λοιπόν. Ένας εφιάλτης, που για τον Άγγελο είχε βγει αληθινός! Η Αγάπη ήξερε πια τι έπρεπε να κάνει και δε φοβόταν καθόλου! Έφτασε στο σχολείο αποφασισμένη και όταν μπήκαν στην τάξη πήγε και κάθισε δίπλα στον Άγγελο. Οι συμμαθητές της γούρλωσαν τα μάτια τους από απορία! Μα πιο απορημένος φαινόταν ο ίδιος ο Άγγελος. "Άγγελε, θέλεις να γίνουμε φίλοι;" τον ρώτησε η Αγάπη με ένα πλατύ χαμόγελο. "Θέλω!" απάντησε ο Άγγελος και τα καστανά του μάτια φωτίστηκαν μεμιάς. Όταν χτύπησε το κουδούνι για διάλειμμα, η Αγάπη πήρε τον Άγγελο από το χέρι και βγήκαν στην αυλή. Οι υπόλοιποι είχαν μαζευτεί και κουβέντιαζαν. Τότε η Αγάπη τους πλησίασε και με θάρρος τους είπε: "Παιδιά, ο Άγγελος από σήμερα είναι φίλος μου και όποιος θέλει μπορεί να έρθει να παίξουμε μαζί! Όποιος πάλι δεν θέλει, δεν πειράζει. Ο Άγγελος δεν θα είναι ποτέ πια μόνος κι εγώ θα έχω ένα αληθινό φίλο! Μόνο αληθινούς φίλους θέλω! Αληθινούς και θαρραλέους! Όχι ψεύτικους και φοβητσιάρηδες! "
- 9. Και ξαφνικά τα παιδιά είδαν πως η Αγάπη φαινόταν τόσο γενναία και τόσο χαρούμενη! Και ο Άγγελος δεν ήταν κοντός, ούτε χοντρός και σε καμιά περίπτωση δεν ήταν άσχημος! Πώς δεν το είχαν προσέξει; "Ας παίξουμε όλοι μαζί!" φώναξαν με χαρά. "Μαζί είναι καλύτερα!" είπε η Αγάπη και ξεκίνησαν το παιχνίδι.
- 10. Και ξαφνικά τα παιδιά είδαν πως η Αγάπη φαινόταν τόσο γενναία και τόσο χαρούμενη! Και ο Άγγελος δεν ήταν κοντός, ούτε χοντρός και σε καμιά περίπτωση δεν ήταν άσχημος! Πώς δεν το είχαν προσέξει; "Ας παίξουμε όλοι μαζί!" φώναξαν με χαρά. "Μαζί είναι καλύτερα!" είπε η Αγάπη και ξεκίνησαν το παιχνίδι.