2. Աստղագետների մեծ մասի կարծիքով՝ Արեգակնային
համակարգն սկսել է ձևավորվել մոտ 5 մլրդ տարի առաջ, երբ
սեփական ձգողության ազդեցությամբ գազի և փոշու վիթխարի
ամպն սկսել է սեղմվել: Սկզբում այդ ամպը շատ դանդաղ
պտտվել է իր առանցքի շուրջը, սակայն, սեղմմանը զուգընթաց,
այդ պտույտն ավելի ու ավելի է արագացել, մինչև առաջացել է
գազի ու փոշու հարթ շերտով ծածկված կենտրոնական գունդ:
Շարունակվող ինքնասեղմման արդյունքում կենտրոնական
գունդն ավելի ու ավելի է տաքացել և, իվերջո, այն բռնկվել է
և աստղի նման սկսել է լուսարձակել ու վերածվել է Արեգակի:
3. Նույն կերպ են առաջացել նաև մոլորակները. նրանց
կենտրոնական գունդը շրջապատող գազի ու փոշու
շերտերում փոշու մանրիկ մասնիկները, իրար
բախվելով, սկսել են կպչել միմյանց՝ առաջացնելով
քարե, սառցե կամ գազային մարմիններ: Ձգողության
ուժի ազդեցությամբ այդ մոլորակների մի մասի
(ներքին մոլորակներ` Մերկուրի, Վեներա, Երկիր,
Մարս) միջուկները նախապես հալվել, միավորվել,
ապա աստիճանական սառեցմամբ պատվել են հաստ
կեղևով:
4. Իսկ նրանցից անջատված գազերի հաշվին
ձևավորվել է գազային մթնոլորտը:
Մոլորակների մյուս խումբը (արտաքին
մոլորակներ` Յուպիտեր, Սատուռն, Ուրան,
Նեպտուն) հսկայական գազային զանգվածներ
են: Իսկ Պլուտոնը դարձյալ պինդ երկնային
մարմին է` չափերով մեծությամբ գրեթե
համաչափելի իր Քարոն արբանյակի հետ:
5. Իսկ բազմաթիվ մեծաբեկորներ, անջատվելով
մնացած նյութից, բախվել են նոր առաջացած
մոլորակներին կամ արբանյակներին,
քայքայել են դրանց մակերևույթները և
առաջացրել բազմաթիվ խառնարաններ:
Տիեզերքում մնացած մյուս մեծաբեկորները
աստղակերպներն ու գիսավորներն են, որոնք
մենք դիտում ենք նաև մեր ժամանակներում:
