�ݺ�ߣ

Uyduların Yaşam Süreleri Ethem Derman Ankara Üniversitesi Astronomi ve Uzay Bilimleri Bölümü

Yörüngeyi Tedirgin Eden Kuvvetler Dünyanın manyetik alanı ile uydudaki elektrik akımlarının etkileşimi Elektromanyetik kuvvetler Artık atmosfer Yükselme ve sürüklenme Güneş rüzgarı Parçacık akısı Güneş ışınımı Işınım basıncı Güneş, Ay ve gezegenler Diğer cisimlerin çekim etkileri Küresel ve homojen olmayan Dünya Küresel olmayan çekim alanı Kaynağı Kuvvet

Sürüklenme_1 Yörüngenin her noktasında atmosfer yoğunluğu farklıdır. Yoğunluk enlem ve boylamın fonksiyonudur. Ayrıca gün, mevsim ve yıl boyunca değişim gösterir. Sürüklenme dolayısıyla yere düşen bir uydunun dışarıda dolaşan bir insanın başına düşme olasılığı 4.5*10 -4 dür. Atmosferde uçan bir uçağa çarpma olasılığı ise 10 -7 dir. Her yıl 150-200 ton yörünge cismi yere düşer. Bu ise her ay 2-3 uydu demektir.

��ü��ü��Գ��2

��ü��ü��Գ��3

��ü��ü��Գ��4

Yaşam Süresi_2 13 yıl 36 000 10 yıl 10 330 7.5 yıl 1 389 6 yıl 1 100 5 yıl 800 20-50 gün 300 4-5 saat 180 Yaşam Süresi Yükseklik (km)

Uzay Kirliliği Uzaya cok sayıda uydu atılmaktadır. Sadece Rus’ların attıkları 1976 yılında 99 1977 yılında 98 1978 yılında 88 1979 yılında 110 1978 yılında atılan 88 roketten 127 arac uzaya yerleştirildi. Bunların 9 tanesi bilimsel, 12 tanesi insanlı, 33 tanesi askeri fotoğrafçılık, 36 tanesi askeri ve taktik amaçlı, 8 tanesi yer bulma ve yönlendirme, 2 tanesi erken uyarı, 6 tanesi elektronik gözcü, 4 tanesi Venüs’e, 3 tanesi yer kaynakları ve jeodezi, 2 tanesi deniz gözetimi, 1 tanesi meteoroloji.

Uzay Kirliliği Şu anda yörüngede kullanılan veya yeni uzaya atılacak uzay araçlarına bu cisimlerin çarpması büyük bir risk taşımaktadır. Optik teleskop ve radarla gözlenmektedir. Boyutu 1 cm’den küçük olanları gözlemek hemen hemen olanaksız. Kosmos 1402 A ve B araçları1983 yılında Salyut 7 (40 ton ağırlığında) 1986 yılında Progress M-17 1994 yılında Kosmos-398 1995 yılında yer yüzüne düştü. Bunların ne zaman düşeceğini hesaplamak da çok önemli.

Uzay Kirliliği 17 Kasım 1996 tarihinde rusların Mars’a göndermek istedikleri bir uzay aracı roketin 4. kademesindeki bir arıza nedeniyle dünyaya düştü. Araçta 200 gr plutonyum vardı. Yani Çernobil’i Güney Amerika’ya taşımıştı.

Uzay Kirliliği 39 yılda toplam 3750 uzay aracı atıldı. Bu uzay etkinliğinin sonucunda bugün boyutu 10 cm’den büyük 23000 uzay cismi büyük kirlilik yaratmaktadır. Su anda bunların 10000 tanesi hala dünya çevresinde dolanmaktadır. Bunlardan sadece %6’sı kullanılan uzay araçlarıdır. %50’si fırlatma sırasında uzayda bırakılan parçalardır. %44’ü ise 1961 yılından bu yana yörüngesinde parçalanan uydulardan ortaya çıkmıştır.

Uzay Kirliliği A-Gerçek sayı. B-Katologlanmış toplam sayı. C-Parçalanma sonucu oluşanlar D-Uzay Araçları E-Roket parçaları F-Fırlatma sırasında oluşan parçalar.

Uzay Kirliliği Uzay çöplerinin yüksekliğe bağlı dağılımı.

Uzay Kirliliği 1989 yılında gözlenebilen uzay çöplüğündeki parçaların yörüngeleri.

Atmosfere Giriş Uydu iki türlü atmosfere girebilir. Sürüklenerek veya kontrollü giriş yapabilir. Sonuncusu çok pahalıdır, o nedenle atmosfere girişler sürüklenme sonucu olur. Parçalanma 72 ila 84 km arasında olur, ortalama 78 km kabul edilir. Parçalanmanın nedeni aerodinamik kuvvetlerdir. Ağır, yoğun ve sağlam olanlar biraz daha aşağıda parçalanır. Güneş panelleri 90-95 km arasında kopar

Atmosfere Giriş Parçalar atmosfer içinde sürtünme sonucu iyice ısınırlar, bazıları yok olurlar bazıları yere kadar düşer. Uydu parçaları genellikle aliminyumdan yapılır ve bu metalin erime noktası çok düşüktür. Bunlar yanarak atmosfer içinde ölürler. Erime noktası yüksek olan (titanyum, çelik gibi) parçalar daha düşük yüksekliklerde ölürler veya yer yüzüne kadar ulaşabilir.

Atmosfere Giriş Uzayda ne kadar çöp olduğunu anlamak için optik teleskop veya radar kullanılır. Çünkü bazı çöpler radar sinyaline iyi yanıt vermez bazıları ise güneş ışığını iyi yansıtmaz. GEO yörüngelerindeki çöpleri ancak optik teleskoplarla gözleyebiliriz. Güneş ışığını iyi yansıtan çöpler de yine teleskoplarla saptanır. Çöpün yapısını anlamak için yine teleskop ve tayfçeker kullanılır.

Yere Düşenler.... 22 Ocak 1997’de fırlatılan Delta-2 roketinin ikinci kademe yakıt deposu. ABD’de Georgtown’a düşen 250 kg ağırlığındaki bu tank çelikten yapıldığı için pek bozulmadan yere düşmüştür. 21 Ocak 2001 yılında yine bir Delta roketinin titanyumdan yapılmış üçüncü kademe yakıt tankı atmosfere girmiş ve Suudi Arabistan’ın başkenti Riyad’a 240 km uzağına düşmüştür. Ağırlığı 70 kg.

Yere Düşenler.... 30 kg ağılığındaki titan y um yakıt tank ı yine bir Delta-2 roketinin ikinci kademesi. 22 Ocak 1997 Texas’ın altında bulunan Seguin kenti yakınlarına düşmüştür. 27 Nisan 2000 yılında yine bir Delta-2 roketinin ikinci kademesi Güney Afrika’ya düşmüştür. Bu düşüş sırasında 100 km boyunca üç cisim ele geçirilmiştir. Ana yakıt tankı, basınçlı tank ve ana motor (nozzle)

Uzay Çöplerini Gözlemek... LMT (Liqued Mirror Telescope) 3 metre çaplı küresel bir kap içine bol miktarda civa konulur ve bu küresel kap dakikada 10 devir yapacak şekilde döndürülür New Meksiko’daki bu teleskop sadece başucu doğrultusundan geçen uzay çöplerini saptar. Dört yıl kullanılan bu teleskop 2001 Aralık ayında kapatılmıştır.

Uzay Çöplerini Gözlemek... MODEST ( M ichigan O rbital DE bris S urvey T elescope ) Şili’de bulunan Michigan üniversitesinin Schmidt teleskobu GEO yörüngelerindeki çöpleri saptamak için kullanılmaktadır. Teleskobun çapı 91 cm’dir. Detektör olarak duyarlı bir CCD kullanmaktadır. Bu teleskop hala kullanılmaktadır.

Uzay Çöplerini Gözlemek... 1990 yılından bu yana ABD savunma bakanlığı ile yapılan bir anlaşma sonucu MIT’in çalıştırdığı Haystack radarı uzay çöplerini saptayıp onların yörüngelerini hesaplamaktadır. 1-30 cm boyutlarındaki çöpleri algılamaktadır. 3cm dalgaboyunda çalışmakta. Boyutu 1 cm’den büyük çöplerin sayısı 100 000 tanedir.

Uzay Çöplerini Gözlemek... Milestone Hill Gözlemevi. Burada bulunan radar da uzay çöplerini saptamakta kullanılmaktadır. ABD ile Japonya arasında bulunan Kwajalein adalarındaki ABD üssünde bulunan radar sistemleri

Küçük Boyutlu Çöpler... Çapı 1mm’den küçük çöpler ancak yerlerinde ölçülebilir. Bunun için de birçok proje yapılmıştır, LDEF(Long Duration Exposure Facility). Resimde Hubble’a çarpan küçük parçaların meydana getirdiği yaraları görmektesiniz. Sağda LDEF.

Uluslararası Standartlar ABD federal İletişim Komisyonu 18 Mart 2002 tarihinden sonra fırlatılan ABD lisanslı her uydunun yaşam süresi sonunda bir şekilde yok edilmesi kuralını koymuştur. Bu kuralın konmasını 11 uluslararası Uzay Ajanslarından oluşan Uzay Kirliliği Koordinasyon Komitesi ( IADC ) istemiştir. Bu komitenin amacı uzay kirliliğini azaltmaktır. Bu kurala ilk uyan Spot-1 uydusu olmuştur.

Uluslararası Standartlar 1986 yılında Belçika, İsveç ve Fransa’nın ortak yapımı SPOT-1 uydusu yörüngeye yerleştirildi. Üç yıl çalışacak şekilde düşünülmüştü. 2.7 milyondan fazla Avrupa’nın resimlerini çekti. 18 yıl çalıştı şimdi artık işe yaramaz duruma geldi çünkü daha sonra gönderilen SPOT-2,3,4 ve 5 uyduları daha iyi fotoğraf çekiyorlardı. Eğer bulunduğu yörüngede bırakılsaydı 200 yıl daha dünyanın etrafında dönecekti. Uzmanlar son yakıtları kullanarak 600 km’nin altında bir yörüngeye yerleştirdiler. Artık 10 yıl sonra dünya atmosferine girecek.

Küçük Boyutlu Çöpler... 1993 yılında Hubble Uzay Teleskobuna yapılan ilk onarım faalyetlerinde anteninde 1cm çaplı bir delik bulundu. 1996 Temmuz ayında Fran sızların Cerise adlı askeri uydusu bir çöple öarpıştı ve onarılamaz hasar gördü. Bunun bir Ariane roketinin son kademesinden kalan parça olduğu iddia edildi. 4.2 metre boyundaki kolu tamamen çalışmaz hale geldi. Önümüzdeki 10 yılda başka çarpışma olacak mı? Bunu kimse önceden tahmin edemez. Uzay çöplerinin sayısını azaltmak konusunda çalışmalara devam edilmesi gerekiyor.

2003 Yılı İstatistiği ESA’nın uzay kirlenmesi konusunda uzmanı olan Professor Walter Flury ’e 2003 yılının sonunda , 10 000 tane katologlanmış uzay çöpü dünya çevresinde dolanmaya devam edecek. Bunların, %7’si Çalışan uydular %22’si Eski uydular %17’si Roket parçaları %13’ü Uçuşlarla ilgili parçalar %41’i Çeşitli parçalar

Çöplerin Yaşam Süreleri Uyduların yaşam sürelerine benzerler. Bunların kesit yüzeyleri daha küçük olduğundan normal uydulara göre biraz daha fazla yaşarlar. 600 km altında olan çöpler birkaç yıl içinde atmosfere girerler. 800 km altında olanlar 10 yıl mertebesinde düşerler. 1000 km üstünde bulunan çöpler ise yüzyıl yöresinde yaşam süreleri vardır.

Çöpler nereye düşerler... Atmosfere giren çöpler genellikle okyanuslara düşerler. Kanada, Avustralya ve Sibirya en çok düştüğü kara parçalarıdır. Son 40 yılda ortalama katologlanmış bir uzay çöpü her gün yer yüzüne düşmektedir ve bugüne kadar insanoğluna bir zarar vermemiştir. Uydular ve uzay istasyonları çapı 1 cm’e kadar olan parçalar için özel olarak zırhlandırılmıştır. Çapı 10 cm yöresinde olan bir parçanın çarpması son 45 yılda bir kez meydana gelmiştir.

Boyut olarak Dağılımları <0.01 Trilyonlarca Küçük (<1mm) <0.05 >99.5 >10 milyon Orta (1mm-10cm) >99.95 <0.5 10 000 den fazla Büyük (10 cm’den) Yüzde (kütle olarak) Yüzde (Sayı olarak) Sayısı Boyut

Küçük Uydulara Çarpması 950 km. Yükseklikteki bir küçük uyduya 1994-2030 yılları arasında uzay çöplerinin çarpma olasılığı

Uzay İstasyonlarına Çarpması 400 km. yükseklikteki bir uzay istasyonuna 1994-2030 yılları arasında uzay çöplerinin çarpma olasılığı

�ݺ�ߣ

Suruklenme Uzay Kirliligi

More Related Content

Suruklenme Uzay Kirliligi