�ݺ�ߣ

„n��ܷɲ��”

Źle sprawowałam się wczoraj w kosmosie.

Przeżyłam całą dobę nie pytając o nic,
nie dziwiąc się niczemu.

Wykonywałam czynności codzienne,
jakby to było wszystko, co powinnam.

Wdech, wydech, krok za krokiem, obowiązki,
ale bez myśli sięgającej dalej
niż wyjście z domu i powrót do domu.

TUZZI WISŁAWA SZYMBORSKA PL 2/11

„n��ܷɲ��

Świat mógł być odbierany jako świat szalony,
a ja brałam go tylko za zwykły użytek.

Żadnych - jak - i dlaczego -
i skąd się taki tu wziął -
i na co mu aż tyle ruchliwych szczegółów.

Byłam jak gwóźdź zbyt płytko wbity w ścianę albo
(tu porównanie, którego mi brakło).

Jedna za drugą zachodziły zmiany
nawet w ograniczonym polu okamgnienia.

Przy stole młodszym, ręką o dzień młodszą
był chleb wczorajszy inaczej krajany.


Chmury jak nigdy i deszcz był jak nigdy,
bo padał przecież innymi kroplami.

Ziemia się obróciła wokół swojej osi,
ale już w opuszczonej na zawsze przestrzeni.

Trwało to dobre 24 godziny.
1440 minut okazji.
86 400 sekund do wglądu.

Kosmiczny savoir-vivre
choć milczy na nasz temat,
to jednak czegoś od nas się domaga:
trochę uwagi, kilku zdań z Pascala
i zdumionego udziału w tej grze
o regułach nieznanych.

„ nieuwaga”
wisława szymborska

„przyczynek do statystyki”
Na stu ludzi

wiedzących wszystko lepiej
- pięćdziesięciu dwóch;

niepewnych każdego kroku
- prawie cała reszta;

gotowych pomóc, o ile nie potrwa to długo
- aż czterdziestu dziewięciu;

dobrych zawsze, bo nie potrafią inaczej
- czterech, no może pięciu;

skłonnych do podziwu bez zawiści
- osiemnastu;

żyjących w stałej trwodze przed kimś albo czymś
- siedemdziesięciu siedmiu;

uzdolnionych do szczęścia
- dwudziestu kilku najwyżej;

niegroźnych pojedynczo, dziczejących w tłumie
- ponad połowa na pewno;

okrutnych, kiedy zmuszą ich okoliczności
- tego lepiej nie wiedzieć nawet w przybliżeniu;

mądrych po szkodzie
- niewielu więcej niż mądrych przed szkodą;

niczego nie biorących z życia oprócz rzeczy
- czterdziestu, chociaż chciałabym się mylić;

skulonych, obolałych i bez latarki w ciemności
- osiemdziesięciu trzech prędzej czy później;

godnych współczucia
- dziewięćdziesięciu dziewięciu;

śmiertelnych
-stu na stu.

Liczba, która jak dotąd nie ulega zmianie

„przyczynek do statystyki”
wisława szymborska

„s�𲹲Բ�”

Przypadek pokazuje swoje sztuczki.

Wydobywa z rękawa kieliszek koniaku,
sadza nad nim Henryka.

Wchodzę do bistro i staję jak wryty.
Henryk to nie kto inny jak brat męża
Agnieszki, a Agnieszka to krewna
szwagra cioci Zosi.

Zgadało się, że mamy wspólnego pradziadka.


„s�𲹲Բ�”

Przestrzen w palcach przypadku
rozwija się i zwija,
rozszerza i kurczy.

Dopiero co jak obrus,
a już jak chusteczka.

Zgadnij kogo spotkałam,
i to gdzie, w Kanadzie,
i to po ilu latach.

Myslałam, że nie żyje,
a on w mercedesie.

W samolocie do Aten.
Na stadionie w Tokio.


„s�𲹲Բ�”

Przypadek obraca w rękach kalejdoskop.

Migocą w nim miliardy kolorowych szkiełek.

I raptem szkiełko Jasia
brzdęk o szkiełko Małgosi.

Wyobraź sobie, w tym samym hotelu.
Twarzą w twarz w windzie.

W sklepe z zabawkami.

Na skrzyżowaniu Szewskiej z Jagiellońską.


„s�𲹲Բ�”

Przypadek jest spowity w pelerynę.

Giną w niej i odnajdują się rzeczy.

Natknąłem się niechcący.

Schyliłam się i podniosłam.

Patrzę, a to ta łyżka
z ukradzionej zastawy .

Gdyby nie bransoletka,
nie rozpoznałabym Oli,
a na ten zegar natrafiłem w Płocku.


„s�𲹲Բ�”

Przypadek zagląda nam głęboko w oczy.
Głowa zaczyna ciążyć.

Opadają powieki.

Chce nam się śmiać i płakać,
bo to nie do wiary -
z czwartej B na ten okręt,
coś w tym musi być.

Chce nam się wołać,
jaki świat jest mały,
jak łatwo go pochwycić
w otwarte ramiona.

I jeszcze chwilę wypełnia nas radość
rozjaśniająca i złudna

„s�𲹲Բ�”
wisława szymborska

„pisanie życiorysu ”

Co trzeba?

Trzeba napisać podanie,
a do podania dołączyć życiorys.

Bez względu na długość życia
życiorys powinien być krótki.

Obowiązuje zwięzłość i selekcja faktów.

Zamiana krajobrazów na adresy
i chwiejnych wspomnień w nieruchome daty.



Z wszystkich miłości starczy ślubna,
a z dzieci tylko urodzone.

Ważniejsze, kto cię zna, niż kogo znasz.

Podróże tylko jeśli zagraniczne.

Przynależność do czego, ale nie dlaczego.

Odznaczenia bez za co.

Pisz tak, jakbyś z sobą nigdy nie rozmawiał
i omijał z daleka.



Pomiń milczeniem psy, koty i ptaki,
pamiątkowe rupiecie, przyjaciół i sny.

Raczej cena niż wartość
i tytuł niż treść.

Raczej już numer butów, niż dokąd on idzie,
ten za kogo uchodzisz.

Do tego fotografia z odsłoniętym uchem.

Liczy się jego kształt, nie to, co słychać.

Co słychać?

Łomot maszyn, które mielą papier.

„ pisanie życiorysu ”
wisława szymborska

�ݺ�ߣ

Tuzzi szymborska poesia pl

More Related Content

Tuzzi szymborska poesia pl