�ݺ�ߣ

Voordracht gehouden op RapidPro 2012

© 2012 SOLide

Dames en heren,

5 Ik ga u niet uitvoerig vertellen over machine „X‟ en ik houd me verre van materiaal „Y‟. Er zijn
hier deze dagen genoeg mensen die u over specifieke oplossingen veel meer details kunnen
geven dan ikzelf.

Nee, ik zal trachten uw belangstelling te wekken voor iets dat mijns inziens nog te weinig
aandacht krijgt, namelijk de inbedding van de hier aanwezige machines en materialen in wat
10 een onderneming tot een onderneming maakt, dus in haar bedrijfsprocessen en zo mogelijk
ook in haar bedrijfsmodellen. Want een succesvolle inbedding vereist veel meer dan kennis
van een machine, een materiaal ... en software. Om te beginnen, de keus is enorm:
kunststof, metaal of keramiek, voor kleine voorwerpen of voor grote, gekleurd, wit, grijs,
enzovoort enzovoort.

15 Mijn naam is Rein van der Mast. Mogelijk kent u mij door mijn publicaties in enkele
vakbladen, waaronder Machinebouw (vroeger CA Techniek) en Kunststof & Rubber, en
vroeger of minder frequent: CAD Magazine (waarin ik tien jaar geleden als publicist begon),
Constructeur, Link Magazine en het Engelse The TCT Magazine.

Het schrijven van artikelen is echter niet mijn hoofdactiviteit. Opgeleid in Delft en ervaren als
20 productontwerper met belangstelling voor verspanen en matrijzenbouw, ontwierp ik
halverwege de jaren negentig consumentenproducten, waarvan ik toen al Materialise in
Leuven prototypen liet „materialiseren‟.

Bijvoorbeeld deze draagbare lantaarn, die vergezeld van
een zonnepaneel, tot op de dag van vandaag in Afrika
25 wordt verkocht. De lamp, waarvan ik de behuizing
ontwierp en een klein deel van de elektronica, is in ‟99
genomineerd voor de Designprijs Rotterdam. Minder blij
was ik met de kopie die een lampenfabrikant, niet zo ver
van hier, er ongevraagd van maakte, en financieel
30 geholpen door Ontwikkelingssamenwerking, in Afrika op

1
SOLide op RapidPro 2012

de markt bracht. De lampenfabrikant heeft de zonde inmiddels erkend en het project
bevroren, wat ook van toepassing is op de overheidsbijdrage.

Tegenwoordig help ik bedrijven „additive manufacturing‟ in hun productieproces een plaats te
35 geven, niet alleen voor wat betreft de realisatie van prototypen, wat vrij eenvoudig is, maar
ook bij de totstandkoming van gereedschappen en eindproducten.

Tevens doe ik, samen met onder meer Materialise en LayerWise, beide spin-offs van de
universiteit in Leuven, en met Innplate, allemaal hier met „stands‟ aanwezig, onderzoek naar
enkele facetten van het vervaardigen van eindproducten middels het toevoegen van
40 materiaal, het „additive‟ proces, versus het „subtractieve‟ proces bij verspanen (waarbij
materiaal wordt weggenomen).

„Additive manufacturing‟, in de volksmond vaker „3D printen‟ genoemd, bestaat sinds de
jaren ‟80. Aanvankelijk scoorde het vooral in prototypebouw. Velen kennen de daaraan
gerelateerde term „rapid prototyping‟. Voor de vervaardiging van eindproducten schoot de
45 kwaliteit te kort. De verwachtingen waren desondanks hoog gespannen: „time compression
technologies‟ was toen de term in plaats van „additive manufacturing‟ en „3D printing‟. „Time-
compression‟ was wat teveel eer, zo oordeelde belanghebbenden jaren later.

Hoeveel sneller het „additief‟ werken is, hangt van allerlei factoren af. Wie honderdduizend
identieke plastic sleutelhangers nodig heeft, kan ze nog steeds voor minder geld spuitgieten,
50 met inbegrip van de matrijskosten.

De laatste jaren zijn de belangstelling voor en het gebruik van „additive manufacturing‟
significant te noemen. De machines zijn duidelijk beter geworden, evenals de daarmee
verwerkbare materialen. Uiteraard spelen ook software, toepassingen en media-aandacht
een rol, en hun onderlinge wisselwerking.

55 „Rapid prototyping‟ heeft veel bedrijven al heel wat opgeleverd, zoals tijdswinst en
effectievere iteraties in hun productontwikkeling, wat hun „time-to-market‟ heeft helpen te
verkorten. Tal van hen zouden nu ook eindproducten willen „printen‟, om nog sneller op de
marktontwikkelingen te kunnen reageren en verder ook op verzoeken van kleine groepen
consumenten en zelfs individuen.

2

60 Interessant om hierbij te vermelden, is het zogenaamde „bridge manufacturing‟. Stel dat een
marktintroductie op zich laat wachten, omdat nog niet alle matrijzen gereed zijn, dan kan het
lonend zijn de eerste exemplaren of voorlopige, wellicht minder duurzame gereedschappen
te „printen‟.

Dat is overigens een
65 ontwikkeling die ietwat parallel
loopt aan het „printen‟ van
reserveonderdelen; niet om
daarmee grote, dure
voorraden aan te leggen,
70 maar om in de nabijheid van
de eindgebruiker delen mee te
maken op het moment dat hij
een dergelijk stuk daadwerkelijk nodig heeft, klant-order gestuurd.

De haalbaarheid voor bedrijven om producten of productonderdelen 3D te „printen‟ is sterk
75 toegenomen, ook al bestaan nog steeds belangrijke beperkingen. Zo zijn de kosten in veel
gevallen, in vergelijking met conventionele productiewijzen, erg hoog, met name als de
voorwerpen groot zijn en gemaakt van materialen die lastig zijn te „printen‟, zoals metalen.
Ook is de nauwkeurigheid wat beperkt en is de oppervlaktekwaliteit doorgaans matig.

„Additive manufacturing‟ is uitsluitend winstgevend te maken als voldoende met dergelijke
80 kenmerken rekening wordt gehouden. Simpelweg een spuitgietmachine vervangen door een
3D printer is geen goed idee, omdat grote aantallen identieke voorwerpen, zoals gezegd,
zich voor minder geld laten spuitgieten, met inbegrip van de matrijskosten. Een freesmachine
vervangen door een 3D printer is evenmin een goed idee, want „3D printen‟ is doorgaans niet
zo nauwkeurig als frezen.

85 „Additive manufacturing‟ is alleen winstgevend te maken als vooraf goed wordt stilgestaan bij
de desbetreffende bedrijfsprocessen en daarbij voldoende de bedrijfsmodellen worden
betrokken. Daarbij zijn de verworvenheden van de ICT te benutten: rechtstreekse
communicatie met eindgebruikers, over het Internet; informatieoverdracht van producent
naar consument én andersom. Het gaat daarbij om het aanpassen van producten naar
90 gelang de wensen van de consument of het individu: „mass customization‟ en
„personalization‟. In 2008 initieerde ik en organiseerde ik in dat verband met Mikrocentrum

3

het internationale evenement Rapid Manufacturing & Mass Customization, in Den Bosch.
Daar vertelde een van de meest toonaangevende onderzoekers op het vlak van
customization, de Duitse professor Frank Piller, dat hem was gebleken dat consumenten
95 verrassend vaak maar liefst ruim het dubbele over hebben voor producten die ze kunnen
helpen vormgeven.

Ping Fu, bestuursvoorzitter van het Amerikaanse Geomagic, riep afgelopen december nog:
“Kopieer, modificeer en print, want de consument neemt niet langer genoegen met een
gemiddeld product met een gemiddelde kwaliteit !” Voor dat „kopiëren‟, door 3D scans om te
100 zetten in volwaardige (CAD) modellen, biedt haar bedrijf software aan. Dat doet ze goed,
blijkens haar contacten met onder meer de Amerikaanse president en „anchor man‟ en
autoverzamelaar Jay Leno. Ook zij onderstreept dus de toenemende invloed van het
individu, wat overigens naadloos aansluit op de aandacht die het individu op zich kan doen
vestigen met producten zoals Facebook en YouTube.

105 Uiteraard zijn bij al dat eigenhandig „kopiëren‟ vragen te stellen inzake intellectueel eigendom
en aansprakelijkheid, als consumenten eigenhandig (wezenlijke) onderdelen van producten
vervangen of namaken; vragen waarop Fu me slechts kon antwoorden, dat ze, voor wat
betreft het intellectueel eigendom, “erg liberaal” is.

Het is duidelijk, dat ook in de periferie nog een behoorlijke weg is te gaan. Niet te min zijn de
110 eerste stappen gezet en er zullen er ongetwijfeld nog heel veel volgen.

De markt zal een nieuw type ontwerper verlangen, een die „sjablonen‟ ontwerpt, waarbinnen
de eindgebruiker zelf de wat hem betreft definitieve productvorm kan bepalen. Dat is nu al te
zien, ook los van 3D printing, omdat ook met conventionele productiemiddelen, mits goed
aangestuurd, „customization‟ mogelijk is. Steeds vaker kunnen meerdere „kleine‟, en ook
115 semiprofessionele ontwerpers voor een subgroep die onderdeel is van eenzelfde doelgroep
een „groepseigen‟ sjabloon of basisontwerp maken, waarna de eindgebruiker - en lid van
zo‟n subgroep - nog enkele details kan invullen. In lijn hiermee worden zij in toenemende
mate in de gelegenheid gesteld om „winkels‟ of „shops‟ te openen als onderdeel van de
website van de desbetreffende producent.

120 Overigens, omdat er nog geen norm bestaat, is de industrie nog wat huiverig voor wat betreft
het vervaardigen van onderdelen van eindproducten met „additive manufacturing‟. Gelukkig
wordt er nu een ISO norm voor „additive manufacturing‟ gerealiseerd, waarbij ook enkele

4

Nederlandse organisaties betrokken zijn, zoals brancheorganisatie RapidPro, die ik daar
voor wat betreft alle technische aspecten vertegenwoordig.

125 En er bestaan nog wat meer noemenswaardige effecten op onderdelenniveau. Zo zijn er
vormen te realiseren die niet of lastig met conventionele methoden zijn te maken, althans
niet in één keer. Het printen voorziet in ongelooflijk veel vormvrijheid. Zo veel, dat de nu
gangbare CAD pakketten daarvoor onvoldoende zijn toegerust. Die gaan uit van extrusies en
rotaties, dus draaien en frezen, terwijl „3D printen‟ veel „organischer‟ vormen toelaat.
130 Organische vormen komen in de natuur geleidelijk tot stand en vertegenwoordigen een
duurzaam evenwicht. Dergelijke vormen zijn te „printen‟. „Efficiënte‟ vormen zijn het, die ook
spelen bij het behalen van een zo groot mogelijk effect met een zo klein mogelijke
hoeveelheid materiaal.

Ik haalde in Machinebouw korte tijd geleden vormoptimalisatie aan in een artikel over
135 solidThinking, een ontwerppakket van het Italiaanse Altair. Bij dat pakket bestaat een module
die, naar gelang de op een ruwe vorm „virtueel‟ aangebrachte krachten, een door de
gebruiker opgegeven percentage van het materiaal wegneemt, resulterend in een vorm met
materiaal uitsluitend daar waar dat het het grootste effect heeft.

140 “Minder materiaal !” riepen enkele Italiaanse sieradenmakers en gebruiken de module
sindsdien om „grote‟ sieraden te maken die relatief licht zijn (comfort) en goedkoop (budget).
De output van dergelijke calculaties is overigens nogal ruw en dus worden de resulterende
vormen bij voorkeur als „onderlegger‟ gebruikt in een modelleeromgeving (CAD, in
afzonderlijke „layers‟).

145

5

Overigens, ook interessant zijn combinaties
van op conventionele wijze te verkrijgen
onderdelen met „additief‟ te verkrijgen
stukken. Daarmee kunnen de onderdelen
150 die voor veel gebruikers nog voldoende
bruikbaar worden geacht onveranderd
blijven, en bijvoorbeeld middels spuitgieten
tot stand worden gebracht. Daarnaast
kunnen de onderdelen die producten een
155 „personal touch‟ geven, dus „uniek‟ maken, worden „geprint‟. Zo werd er jaren geleden een
muis op de markt gebracht - zo‟n ding voor bij een computer - waarvan de behuizingen in
meerdere grootten leverbaar was, zowel voor links- als voor rechtshandigen. De behuizing
van minst voorkomende varianten werd „geprint‟, terwijl de rest werd gespuitgiet.

„Additive manufacturing‟ is volop in ontwikkeling en lijkt een geweldige toekomst tegemoet te
160 gaan. Voor tal van producten zal het nu nog te vroeg zijn, temeer „3D printing‟ zo z‟n eigen
beperkingen kent, die best significant zijn. Toch zou ik u dringend willen adviseren te gaan
experimenteren met „additive manufacturing‟ in de vervaardiging. Niet in de prototypebouw,
want dat is gevoegelijk bekend, maar in de vervaardiging van eindproducten. Doe er ervaring
mee op, want zoals ik u zojuist heb trachten duidelijk te maken, er komt nogal wat bij kijken.
165 Zo veel, dat een plotselinge transitie, zonder enige ervaring niet zonder gevaar is.

SOLide staat klaar voor belangstellende partijen die de mogelijkheden voor wat betreft
„additive manufacturing‟ in hun omgeving willen verkennen, om later, als de potentie
voldoende is vastgesteld, goed beslagen ten ijs te komen.

6

�ݺ�ߣ

Voordracht RapidPro 2012

More Related Content

Voordracht RapidPro 2012