ºÝºÝߣ

MEVSİMSİZ Mevsimsiz bir şehirdeyim Biri güzü götürdü; biri yazı Biri baharı, biri kışı… Biri kendini götürdü Mevsimsiz bıraktı şehri… Yüzü kara, gözü kara, yazgısı kara… Kapkara zifir karanlık şehir… ıssız rüzgarsız... Bir martı uçtu şehirde çığlık çığlığa, Bir defne yaprak döktü, Bir istavrit bıraktı kendini olta ucuna Bir kömür yandı sobada. Bir mavi yaladı şehrin karalarını İyileştirmeye yaralarını... dindirmeye acılarını… Şimdi, uzun tüneller, sarp uçurumlar… Yollar… Ağaçlar… Beklemekte kaybettiği mevsimi Gurbete yolladığı bir dostu bekler gibi