More Related Content
What's hot (20)
Similar to Isang Punong Kahoy Powerpoint Presentation.pptx (20)
Recently uploaded (20)
Isang Punong Kahoy Powerpoint Presentation.pptx
- 2. Alam mo ba? Isa si Jose Corazon de Jesus o Huseng Batute sa maipagmamalaki nating mga Pilipino sa larang ng Panitikan. Bagama't nagtapos si Jose Corazon de Jesus ng abogasya, hindi siya kumuha ng pagsusulit sa bar. Mas pinili pa niya ang maging isang manunulat. Siya ay kinilala bilang isang mahusay na makata, mang-aawit, at artista noong kanyang kapanahunan. Wala diumanong dalaga noon na hindi malalaglag ang puso kapag siya ang tumutula o umaawit sa entablado dahil na rin sa kisig at ganda ng kanyangtinig. May kolum siya ng mga tula sa Taliba noong 1920, ang Buhay-Maynila at dito niya ginamit ang sagisag na Huseng Batute. Siya'y kinikilalang isa sapinakamagagaling na manunulat at sinasabing pinakamahusay na mambibigkas sa kasaysayan ng ating panulaan. Dahil sa ilang ulit niyang pagtatagumpay sa balagtasan na ang kalaban ay si Florentino Collantes na isa ring batikang makata, siya ay itinanghal na kauna-unahang "Hari ng Balagtasan." Siya rin ay tinaguriang "Makata ng Pag-ibig" ng kanyang kapanahunan. Ang bantog na bantog na "Bayan Ko," tula niyang nilapatan ng tugtugin ni Constancio de Guzman ay naging tanyag na awit noong Rebolusyon sa EDSA at ng Pamahalaang Cory Aquino. Ang tulang iyong matutunghayanna pinamagatang" Ang Punongkahoy" ay ang huling tulang naisulat ni Jose Corazon de Jesus bago siya namatay. Sa humigit-kumulang na walong daang tulang kanyang naisulat, ang tulang ito na isang elehiya ang itinuturing na kanyang obra-maestra. Tulad ng isang tula naging maikli lamang ang kanyang buhay ngunit maituturing na naging makabuluhan ito. Nag-iwan ang isang Huseng Batute ng mga akdang lubhang napakaganda at kapupulutan ng aral.
- 4. Jose Corazon De Jesus Isang Punongkahoy
- 5. Kung tatanawin mo sa malayong pook, akoy tila isang nakadipang kurus, sa napakatagal na pagkakaluhod, parang hinahagkan ang paa ng Diyos. Organong sa loob ng isang simbahan ay nananalangin sa kapighatian habang ang kandila ng sariling buhay, magdamag na tanod sa aking libingan
- 6. Sa aking paanan ay may isang batis, maghapot magdamag na nagtutumangis; sa mga sanga ko ay nangakasabit ang pugad ng mga ibon ng pag-ibig. Sa kinislap-kislap ng batis na iyan, asa mo riy agos ng luhang nunukal; at saka ang buwang tila nagdarasal, akoy binabati ng ngiting malamlam.
- 7. Ang mga kampana sa tuwing orasyon, nagpapahiwatig sa akin ng taghoy, ibon sa sanga koy may tabing nang dahon, batis sa paa koy may luha nang daloy. Ngunit tingnan niyo ang aking narating, Natuyo, namatay sa sariling aliw; Naging krus ako ng magsuyong laing At bantay sa hukay sa gitna ng dilim.
- 8. Wala na, ang gabi ay lambong na luksa, Panakip sa aking namumutlang mukha!; kahoy na nabuwal sa pagkakahiga, Ni ibon ni tao'y hindi na matuwa At iyong isipin nang nagdaang araw, isang kahoy akong malago't malabay; ngayon ang sanga ko'y krus sa libingan, dahon ko'y ginawang korona sa hukay!
- 10. Unang Saknong Ang tulang Isang Punongkahoy ni Jose Corazon de Jesus ay naghahalintulad sa kanya sa isang punong kahoy. Ang unang saknong ay naglalarawan sa may akda na nag-iisip. Kung tatanawin mo sa malayong pook. Itoy nangangahulugang ang may akda ay nagsimulang nagguni-guni. Sa kanyang guni-guni ay inilalarawan niya ang kanyang sarili na sumasamba sa Panginoong Diyos
- 11. Pangalawang Saknong Sa pangalawang saknong, inilalarawan niya ang posibling mangyayari kung nasa lamay na siya. Sa una at ikalawang taludtud, ay nangangahulugan na naririnig sa kanyang lamayan ang mga musikang tinutugtug din sa simbahan. Samantalang, sa ikatlo at ikaapat na taludtud ay naglalarawan sa kanyang lamay na ang mga kandila ay inihalintulad sa mga tanod na nag- aabang sa kanyang lamay.
- 12. Ikatlong Saknong Sa ikatlong saknong, ang salitang batis ay nangangahulugang luha. Sa aking paanan ay may isang batis. Dito ipinapahiwatig na may umiiyak sa kanyang paanan, malamang nalulungkot sa kanyang pagkamatay kaya doon ay may patuloy na umiiyak at umaagos ang luha, at sabi pa na hanggang maghapon at magdamag na walang tigil sa pag-iyak, ang kahulugan. Sa ikatlo at ikaapat na taludtud ay inilalarawan ng may akda ang kanyang kabaong na inihahalintulad sa sanga. Sa kanyang kabaong ay may nakasabit na pangalan ng kanyang pamilya na nagmamahal sa kanya.
- 13. Ikaapat na Saknong Sa ikaapat na saknong ay nangangahulugan na ang pag-iyak ng mga nagmamahal sa kanya ay totoo. Nalaman niya na may tunay o totoong nagmamahal at nagmamalasakit sa kanya. Kaya nang nalaman niya ito, ay naging masaya siya at tanggap na niya.
- 14. Ikalimang Saknong Sa ikalimang saknong ay nangngahulugan na ang kampana ng simbaha ay tumunog bago ialis ang kabaong. Itoy nagpapatunay na malapit na syang ihatid sa kanyang huling hantungan. At ang mga taong nagmamahal sa kanya ay isa-isang naghahagis ng bulaklak sa kanyang kabaong. At may tao pa rin na patuloy na umiiyak at humagulgol sa paanan ng kanyang kabaong.
- 15. Ika anim Saknong Ibig sabihin sa ikaanim na saknong yaong naihatid na siya sa kanyang huling hantungan at nang matabunan ng lupa ay nawala lahat ang kanyang kaligayahan, nararamdaman ang kalungkutan at nag-iisa sa dilim. Sa puntod na yaon ay wala nang nagbabantay sa kanya.
- 16. Ika pito at huling saknong Sa ikapitong saknong, ay naalimpungatan na siya sa kanyang pagguni-guni nang napagtanto niya na ang kanyang mga guni-guni ay hindi nakakatuwa. Sa huling saknong naman, ay nagmuni-muni siya sa panahon ng kanyang kabataan, inaasahan niya at kanyang inilaan na ang kanyang mga gawa ay maging inspirasyon sa kapwa
- 17. TUNGKOL SA AKDA Ang akda ay paglalarawan sa isang taong naghihinagpis para sa kaniyang buhay at naisin, itoy paghahambing din sa isang Punong Kahoy at sa Buhay ng Tao. Paglalarawan sa mga pasakit na may iiyak na minamahal dahil sa kaniyang pagkawala at tatanod sa kaniyang libingan ay mga alaala na magbabalik at alalahanin ng mga tao napamahal at napamahal din sa kaniyang mga nilikha. Ang buod ng tula ay tungkol sa isang punong kahoy, na kung saan ang Punong-kahoy ay ang mismong persona sa tula. Nilalarawan ng persona ang daloy ng buhay ng isang tao mula sa kaniyang pagkabata hanggang sa matayog bilang isang tao. Ngunit katulad ng punong kahoy dumarating ang unti-unting pagkalagas ng mga dahon sa kaniyang sanga, na ang tao sa kabila ng kaniyang katagumpayan sa buhay, nagiging malungkot ang pagtanda sapagkat umiinog ang mundo at nagbabago ang kapaligiran, hanggang maramdaman ng tao ang kaniyang pag-iisa lalo sa pagdapit hapon at pagkawala ng liwanag sa kaniyang buhay. At sa huli ng tula ay inihahabilin niya na ang kaniyang buhay sa kamay ng kaniyang Manlilikha.