1. ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ΄
Ο Α΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
ΚΑΙ ΟΙ ΑΜΕΣΕΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΟΥ
4.Το Συνέδριο ειρήνης των Παρισίων (1919-1920)
2. Κύρια σημεία
Ρύθμιση του γερμανικού ζητήματος και εκ νέου χάραξη του χάρτη της
Ευρώπης και της Εγγύς Ανατολής:
Συνθήκη Βερσαλλιών, 28 Ιουνίου 1919 (Γερμανία)
Συνθήκη Σαιν Ζερμαίν, 10 Σεπτεμβρίου 1919 (Αυστρία)
Συνθήκη Νεϊγύ, 27 Νοεμβρίου 1919 (Βουλγαρία)
Συνθήκη Σεβρών, 28 Ιουλίου/10 Αυγούστου 1920 (Οθωμανική
Αυτοκρατορία)
Συνθήκη Τριανόν, 4 Ιουνίου 1920 (Ουγγαρία)
6. Η Συνθήκη των Βερσαλλιών
(28 Ιουνίου 1919)
Εδαφικές ρυθμίσεις
(Αλσατία, Λορραίνη,
Ντάντιχ, αποικίες)
Στρατιωτικοί όροι:
Αποστρατικοποίηση της
Ρηνανίας
Οικονομικοί όροι: Η
Γερμανία υποχρεώνεται σε
καταβολή υπέρογκης
πολεμικής αποζημίωσης Η αίθουσα των Κατόπτρων στις
Βερσαλλίες, όπου υπογράφτηκε η
ομώνυμη Συνθήκη
7. Συνθήκη του Νεϊγύ
(27 Νοεμβρίου 1919)
Επιβεβαίωσε την ελληνική κυριαρχία επί των
εδαφών μεταξύ Έβρου και Νέστου
Με χωριστή σύμβαση μεταξύ Ελλάδας και
Βουλγαρίας προβλέφθηκε αμοιβαία και
εθελούσια μετανάστευση των εκατέρωθεν
μειονοτήτων
8. Συνθήκη Σεβρών
(28 Ιουλίου/10 Αυγούστου 1920)
Παραχωρήθηκε στην Ελλάδα η Δυτική
και Ανατολική Θράκη και
αναγνωρίστηκε η ελληνική κυριαρχία
στα νησιά του Αιγαίου, εκτός από τα
Δωδεκάνησα.
Ανατέθηκε στην Ελλάδα η προσωρινή
διοίκηση της περιοχής της Σμύρνης.
Η Κωνσταντινούπολη και τα Στενά
αποτέλεσαν ουδέτερη ζώνη υπό τον
έλεγχο των Συμμάχων
Ελευθέριος Βενιζέλος
9. Ελληνικό στρατιωτικό τμήμα παρελαύνει κάτω από την Αψίδα του Θριάμβου στο Παρίσι στις 14
Ιουλίου 1919, ημέρα εθνικής εορτής των Γάλλων, με αφορμή του συμμαχικούς εορτασμούς για τη
νίκη στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
10. Οι συνέπειες των συνθηκών ειρήνης του Α΄
Παγκόσμιου Πολέμου
Δημιουργία πληθώρας μειονοτήτων
Αφοπλισμός, ηθική καταδίκη και οικονομική αφαίμαξη
της Γερμανίας →
ανάπτυξη ακραίων εθνικιστικών κινημάτων (κυρίως
ναζιστικού), υπονόμευση της Γερμανικής Δημοκρατίας
της Βαϊμάρης και τελικά έκρηξη Β΄ Παγκόσμιου
Πολέμου
Ταπείνωση και διάλυση Οθωμανικής Αυτοκρατορίας →
ανάπτυξη εθνικιστικού τουρκικού κινήματος και
δημιουργία εθνικού τουρκικού κράτους
12. Γελοιογραφία από τη γερμανική εφημερίδα Kladderatatsch (Iούλιος 1919) με τίτλο
«Κλεμανσώ, ο βρυκόλακας). Η γυναικεία μορφή συμβολίζει τη Γερμανία. Ο Κλεμανσώ,
Πρωθυπουργός της Γαλλίας το 1919 παρουσιάζεται ως βαμπίρ που ρουφά το αίμα της
Γερμανίας.
13. Η ψυχολογική αδυναμία της Συνθήκης των Βερσαλλιών
« Η πιο επικίνδυνη αδυναμία του διακανονισμού των Βερσαλλιών, ωστόσο, ήταν καθαρά
ψυχολογική. Η παγκόσμια τάξη που δημιούργησε το Συνέδριο της Βιέννης είχε παγιωθεί από τη βασική
αρχή της συντηρητικής ενότητας, η οποία είχε συμμειχθεί με τις ανάγκες της ισορροπίας των δυνάμεων.
Στην πραγματικότητα, οι δυνάμεις οι οποίες χρειάζονταν για να τηρηθεί αυτή η διευθέτηση τη θεωρούσαν
επίσης δίκαιη. Η Συνθήκη των Βερσαλλιών ήταν θνησιγενής επειδή οι αξίες που εκθείαζε έρχονταν σε
αντίθεση με τα κίνητρα τα οποία χρειάζονταν για να την επιβάλουν: Τα περισσότερα κράτη που έπρεπε να
υπερασπιστούν τη συμφωνία τη θεωρούσαν άδικη κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο…Επειδή οι ηγέτες στις
Βερσαλλίες δεν ήταν διατεθειμένοι να μειώσουν τη γερμανική ισχύ εφαρμόζοντας τα δικαιώματα που τους
έδινε η νίκη ή τους υπολογισμούς της ισορροπίας των δυνάμεων, υποχρεώθηκαν να δικαιολογήσουν τον
γερμανικό αφοπλισμό σαν την πρώτη φάση ενός γενικού προγράμματος αφοπλισμού και τις αποζημιώσεις
σαν εξιλέωση για τις ενοχές του ίδιου του πολέμου. Δικαιολογώντας τον γερμανικό αφοπλισμό με αυτό τον
τρόπο, οι Σύμμαχοι υπονόμευσαν την ψυχολογική ετοιμότητα που χρειάζονταν για τη βιωσιμότητα της
συμφωνίας τους. Από τις αρχές η Γερμανία μπορούσε να ισχυριστεί, όπως και το έκανε, ότι ήταν θύμα
άνισης μεταχείρισης και απαίτησε ή να της επιτραπεί ο επανεξοπλισμός ή να αφοπλιστούν και άλλα έθνη
στο ίδιο επίπεδο με το δικό της. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, οι όροι αφοπλισμού της Συνθήκης των Βερσαλλιών
είχαν σαν αποτέλεσμα, την ηθική κατάπτωση των νικητών. Σε κάθε συνδιάσκεψη αφοπλισμού, η Γερμανία
μιλούσε από θέση ηθικού κύρους και την υποστήριζε συνήθως η Μεγάλη Βρετανία.»
Henry Kissinger, Διπλωματία, Αθήνα, Νέα Σύνορα-Λιβάνη, 1995, σσ. 273-274.
14. Συνθήκη της Λωζάνης
(24 Ιουλίου 1923)
Οριστική συνθήκη ειρήνης μεταξύ Τουρκίας και
των Συμμάχων. Βασικοί όροι:
Η Τουρκία ανέκτησε την Ανατολική Θράκη και
την περιοχή της Σμύρνης
Αναγνωρίστηκε η κυριαρχία της Ιταλίας στα
Δωδεκάνησα και ορίστηκαν τα ελληνοτουρκικά
σύνορα στον Έβρο.
15. Οι ευθύνες για τον πόλεμο
«Οι Συμμαχικές δυνάμεις επιβεβαιώνουν και η Γερμανία
αποδέχεται την ευθύνη της και την ευθύνη των συμμάχων της για την
πρόκληση των απωλειών και των καταστροφών στις οποίες υποβλήθηκαν οι
Συμμαχικές κυβερνήσεις και οι λαοί τους ως συνέπεια του πολέμου».
Η διατύπωση της ευθύνης του πολέμου από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, 1919.
«Μας εξανάγκασαν να αποδεχθούμε την αποκλειστική ευθύνη του πολέμου:
μια τέτοια παραδοχή στα χείλη μου θα ήταν ψευδής. Δεν επιζητούμε την απαλλαγή
της Γερμανίας από κάθε ευθύνη γι’ αυτόν τον παγκόσμιο πόλεμο και για τον τρόπο
που διεξάχθηκε. Ωστόσο, με έμφαση αρνούμαστε ότι η Γερμανία που ο λαός της
αισθανόταν ότι διεξάγει αμυντικό πόλεμο, πρέπει να εξαναγκαστεί να αποδεχθεί την
αποκλειστική ευθύνη».
Κόμης Μπρόκντορφ-Ράντζαν, επικεφαλής της γερμανικής αντιπροσωπείας στις Βερσαλλίες, 1919.
16. Η Κοινωνία των Εθνών
«Ενσωματωμένη σε καθεμιά από τις πέντε συνθήκες ειρήνης που τερμάτιζαν την εμπόλεμη
κατάσταση με τις Κεντρικές Δυνάμεις, ήταν η Σύμβαση της Κοινωνίας των Εθνών. Η ίδρυση ενός
οργανισμού, όπου όλα τα κράτη του κόσμου, μικρά και μεγάλα, θα συνεργάζονταν για τη διατήρηση
της ειρήνης, υπήρξε το προσφιλές όνειρο του προέδου Ουίλσον. Υπήρξε μάλιστα ένας από τους κύριους
λόγους για τους οποίους έριξε τις Ηνωμένες Πολιτείες στον πόλεμο. Ο Ουίλσον πίστευε ότι η ήττα της
Γερμανίας θ’ αποτελούσε θανάσιμο πλήγμα κατά του μιλιταρισμού και ότι ο δρόμος στο εξής θα ήταν
ανοιχτός για τον έλεγχο των διεθνών σχέσεων από μια κοινότητα δυνάμεων και όχι από την αδέξια και
αναποτελεσματική ισορροπία των δυνάμεων. Προκειμένου όμως να πετύχει, κατ΄αρχήν έστω, την
αποδοχή της διεθνούς αυτής ένωσης, αισθάνθηκε αναγκασμένος να κάνει πολλούς συμβιβασμούς…
ωστόσο, η Κοινωνία των Εθνών δέχτηκε ένα ακόμα πιο καίριο χτύπημα, όταν αποκηρύχτηκε από την
ίδια τη χώρα, της οποίας ο πρόεδρος είχε προτείνει την ίδρυσή της. Έχοντας ιδρυθεί κάτω από τέτοιες
δυσμενείς προϋποθέσεις, η Κοινωνία των Εθνών δεν στάθηκε δυνατό να επιτύχει τους σκοπούς του
ιδρυτή της. Μόνο σε πολύ λίγες περιπτώσεις κατάφερε ν’ αποτρέψει την ένοπλη σύγκρουση.
Επρόκειτο μάλιστα για περιπτώσεις στις οποίες οι αντίπαλοι ήταν μικρά κράτη».
E.Burns, Ευρωπαϊκή Ιστορία, Εισαγωγή στην Ιστορία καια τον Πολιτισμό της νεότερης Ευρώπης, τ. Β΄, Επιμέλεια - Εισαγωγή Ι. Σ.
Κολιόπουλος, μετφρ. Τάσος Δαρβέρης, Θεσσαλονίκη, Παρατηρητής, χ.χ., σσ. 305-306.
17. Οι σκοποί της ΚΤΕ
«Πέρα από τις βαθύτερες ιδεολογικές τους καταβολές οι σκοποί της
Κοινωνίας των Εθνών συνάπτονταν άμεσα με τις στρατηγικές επιδιώξεις και
τους απώτερους οραματισμούς της πολιτικής ηγεσίας των νικητριών Μεγάλων
Δυνάμεων. Η πρωτοβουλία για τη σύστασή της εμπνεόταν από έναν βαθύτερο
ιδεαλισμό, αλλά και υπαγορευόταν από μια αμεσότερα ρεαλιστική αίσθηση: την
επέκταση της εφαρμογής της δημοκρατικής αρχής στις διεθνείς σχέσεις, μετά
την αποφασιστική νίκη σε βάρος των ιμπεριαλιστικών αυτοκρατοριών∙ και,
παράλληλα, την άρση των αιτίων και τη διασφάλιση των προϋποθέσεων για την
παγίωση της ειρήνης. Οι πρωταρχικές επιδιώξεις του νέου οργανισμού
εντοπίζονταν στην πολύπλευρη ανάπτυξη των διεθνών σχέσεων, στην ειρηνική
επίλυση των διακρατικών διενέξεων και στην εγγύηση σε περίπτωση ένοπλης
επίθεσης σε βάρος ενός κράτους-μέλους. Η πραγμάτωση των σκοπών αυτών
συνεπαγόταν την αναζήτηση των μέσων για την οικοδόμηση μιας διεθνούς
κοινωνίας απαλλαγμένης από το φάσμα του πολέμου, σε συνδυασμό με την
εμμονή στην κατοχύρωση του καθεστώτος των Συνθηκών».
Θ. Κουλουμπής, Κ. Κούφα, Κ. Σβολόπουλος, Εισαγωγή στην οργάνωση της διεθνούς κοινωνίας,
τεύχ. Α΄, Σάκκουλας, Θεσσαλονίκη 1985, σ.73-74.
19. Η ΚΤΕ αποτέλεσε μια πρώτη προσπάθεια
συλλογικής οργάνωσης της διεθνούς
κοινότητας, απέτυχε όμως να εκπληρώσει
τους σκοπούς της. Το κύρος της υπέστη
πλήγμα κυρίως λόγω της αναθεωρητικής
στάσης των δυσαρεστημένων από τις
συνθήκες ειρήνης χωρών. Οι γελοιογραφίες
επισημαίνουν τον εύθραυστο χαρακτήρα της.
Πάνω: η ΚΤΕ είναι έτοιμη να γίνει βορά
άγριων ζώων. Δεξιά: Η ΚΤΕ βαλλόμενη από
όλους.
20. Βρετανική γελοιογραφία του David Low το 1933, που σατιρίζει την περιφρόνηση της
ΚΤΕ από τους Ιάπωνες. Δείχνει έναν Ιάπωνα στρατιωτικό να βαδίζει πάνω από την
ΚΤΕ, ενώ οι αξιωματούχοι της υποκλίνονται μπροστά του και ο Βρετανός υπουργός
Εξωτερικών John Simon πουδράρει τη μύτη της ΚΤΕ χρησιμοποιώντας ένα κουτί
καλλυντικά.
Εξηγήστε τη σημασία της λεζάντας: The Doormat («Το χαλάκι της εισόδου»)
