Եսասեր հսկան
- 2. Ամեն օր ՝դասերից հետո, երեխաները գնում էին Հսկայի այգում խաղալու:Մեծ ու գեղեցիկ այգի էր, խոտը՝ կանաչ ու կակուղ: Խոտերի մեջ ՝ այս ու այն տեղ, փոքրիկ ծաղիկներ էին բացվել՝ երկնքի աստղերի պես սիրուն: Թռչունները թառում էին ծառերի ճյուղերին ու այնպես քաղցրիկ երգում ,որ երեխաները, խաղը թողած, նրանց էին ականջ դնում:
- 3. Բայց ահա մի օր Հսկան տուն վերադարձավ: Յոթ տարի առաջ գնացել էր Քորնուոլ՝ իր բարեկամ մարդակերին հյուր: Տուն հասնելուն պես Հսկան տեսավ այգում խաղացող երեխաներին: _Դուք ինչ եք անում այստեղ,- որոտաց նա այնպիսի բիրտ ձայնով, որ երեխաները սարսափած փախան: -Այս այգին իմն է ու միայն իմը,-գոչեց Հսկան,-և բացի ինձանից՝ ոչ ոք իրավունք չունի այստեղ խաղալու: Նա այգու շուրջը բարձր պարիսպ կառուցեց և մի ցուցանակ կախեց. ԿԱՐԳԱԶԱՆՑՆԵՐԸ ԽՍՏՈՐԵՆ ԿՊԱՏԺՎԵՆ
- 4. Խեղճ երեխաներն այլևս խաղալու տեղ չունեին: Շուտով գարուն եկավ:Այգիները պուտ-պուտ Ծաղիկներով ու թռչնակներով լցվեցին:Միայն Հսկայի այգում էր ձմեռ: Իսկ Ձյունն ու Բուքը շատ գոհ էին:Հետո հյուր կանչեցին Հյուսիսային քամուն, որն անհապաղ ժամանեց : _Փառավոր տեղ է,- ասաց նա,-պետք է Կարկուտին էլ հյուր կանչել:Կարկուտը սիրով ընդունեց հրավերը: Պատուհանի մոտ նստած՝ Հսկան նայում էր ամայի, սառած այգուն:
- 5. _Չեմ հասկանում ՝ինչու է գարունն այսքան ուշանում: Բայց գարունն այդպես էլ չեկավ , ոչ էլ՝ ամառը:Հետո աշունը եկավ: Բոլոր այգիների ծառերին նա ոսկե պտուղներ բերեց, իսկ Հսկայի այգուն՝ ոչ: Մի առավոտ Հսկան արթուն պառկած էր անկողնում ,երբ հրաշալի երաժշտության ձայն լսեց: Մեղեդին այնքան դուր եկավ նրան ,որ կարծեց՝ թագավորի երաժիշտներն են դղյակի կողքով անցնում:Իրականում մի փոքրիկ կանեփահավ էր պատուհանի տակ երգում: _Վերջապես գարունը եկավ,- ասաց Հսկան, պատուհանից դուրս նայեց և ինչ տեսավ:
- 6. Պարսպի մեջ բացված անցքից երեխաները ներս էին սողոսկել ու բարձրացել ծառերի ճյուղերին:Ամեն ծառի մի փոքրիկ էր տեղավորվել: Ծառերը շատ էին ուրախացել, որ երեխաները վերադարձել են, ծածկվել էին փարթամ ծաղիկներով ու ճյուղերը մեղմիկ ճոճում էին .ասես ձեռքով էին անում: Միայն այգու ամենահեռավոր անկյունում դեռ ձմեռ էր: Հսկան այնտեղ մի փոքրիկ տղա տեսավ: Այնքան փոքրիկ էր, որ չէր հասնում ծառին:Խեղճ-խեղճ պտտվում էր ծառի չորսբոլորը ու լաց լինում:
- 7. Հսկայի սիրտն այս տեսարանից ուղղակի հալվեց: _Ինչ եսասերն եմ ,- ասաց նա:_Նոր հասկացա ՝ինչու գարունը չէր ուզում իմ այգին գալ: Եվ Հսկան աննկատ մոտեցավ տղային,ափն առավ նրան ու նստեցրեց ծառի ճյուղին:Ծառն իսկույն ծաղկեց, եկան թռչուններն ու, ճյուղերին թառելով ,սկսեցին երգել:Փոքրիկը ձեռքերը պարզեց, փարվեց Հսկային ու պինդ համբուրեց նրան:
- 8. Ողջ օրը երեխաները խաղացին, իսկ երեկոյան եկան Հսկային հրաժեշտ տալու: _Ուր է ձեր փոքրիկ ընկերը,- հարցրեց Հսկան,- այն տղան ,որին ես ծառի ճյուղին նստեցրի: _Չգիտենք,- ասացին երեխաները,-նա արդեն գնացել է: _Ասացեք նրան,որ վաղն անպայման գա,- խնդրեց Հսկան:Բայց երեխաները չգիտեին՝ փոքրիկ տղան որտեղ էր ապրում:Նախկինում երբեք չէին տեսել նրան:Հսկան շատ տխրեց: Ամեն օր դասերից հետո, երեխաները գալիս ու խաղում էին Հսկայի այգում:
- 9. Տարիներ անցան:Հսկան գնալով ծերանում էր, ուժը՝ հատում: _Իմ այգում շատ գեղեցիկ ծաղիկներ կան,բայց ամենագեղեցիկ ծաղիկները երեխաներն են: Ձմռան մի առավոտ Հսկան շորերը հագնելիս պատուհանից դուրս նայեց:Այգու ամենահեռավոր անկյունում նա տեսավ մի ծառ՝ ամբողջովին ծածկված գեղեցիկ սպիտակ ծաղիկներով:Ծառի ոսկե ճյուղերին արծաթե պտուղներ էին, իսկ ծառի տակ կանգնած էր փոքրիկ տղան, որին նա այդքան սիրում էր:Ուրախությունից գլուխը կորցրած՝ Հսկան շտապեց ներքև՝ այգի, բայց երբ մոտեցավ տղային, դեմքը զայրույթից կաս- կարմիր կտրեց: _Ով է հասցրել քեզ այդ վերքերը,ասա ինձ և ես մեծ թրովս կսպանեմ նրան: _Պետք չէ,-պատասխանեց տղան,- իմացիր,որ սրանք սիրո վերքեր են:
- 10. _Ով ես դու,-հարցրեց Հսկան ու տարօրինակ երկյուղածությամբ ծնկի իջավ մանկան առաջ: Մանուկը ժպտաց Հսկային. -Մի անգամ թույլ տվեցիր,որ խաղամ քո այգում: Այսօր հետս կգաս իմ այգի,որ Դրախտ են կոչում: Երբ երեխաներն այդ օրը՝ դասերից հետո, այգի եկան , ծառի տակ գտան Հսկայի անկենդան մարմինը՝ ճեփ- ճերմակ ծաղիկների տակ թաղված: