Το όνειρο της ακριδούλας
0 likes357 views
Το πααμύθι αυτό αποτέλεσε εργασία στο μάθημα της "Περιβαλλοντικής Ηθικής" (Π.Μ.Σ. Περιβαλλοντική Εκπαίδευση, Παν/μιο Αιγαίου, Ρόδος 2012).
Το όνειρο της ακριδούλας
- 2. Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια όμορφη μικρή ακριδούλα. Είχε χρώμα πρασινωπό και ζούσε σ’ ένα απέραντο κάμπο! Πράσινη η ακριδούλα, πράσινος και ο κάμπος. Έτσι, δεν την έβλεπε κανένας. Εκείνη, όμως, έβλεπε τα πάντα… Α! Μη ξεχάσω να σας πω και τ’ όνομά της! Βούλα… η ακριδούλα! Μια μέρα είδε έναν παππούλη στο βάθος του κάμπου, που με την τσουγκράνα του σκάλιζε το χώμα γύρω από ένα δέντρο. Άνοιξε τα φτερά της και… φρρρρρρ, νάτη πάνω στο δέντρο! Τι όμορφα που ήταν!
- 3. Κάτι όμως τράβηξε την προσοχή της! Πιο πέρα στο ποτάμι δυο κυνηγοί έψαχναν κάτι! Μιλούσαν μεταξύ τους σιγά και έκαναν νοήματα! Τι να συνέβαινε άραγε; Στη μέση του ποταμού υπήρχε μια φωλιά. Ναι, ναι, ήταν η φωλιά του κάστορα! «Χμμμμ… Μάλλον τη γούνα του θέλουν! Να την πουλήσουν και να τη φορέσει κανένα ονειροπαρμένο πλουσιοκόριτσο!», σκέφτηκε…
- 4. «Ε, ψιτ! Κύριε κάστορα! Κύριε κάστορα! Από ’δω, γρήγορα! Σε ψάχνουν δυο άνθρωποι!», του ψιθύρισε μόλις έφτασε κοντά του. «Κάνε γρήγορα και όσο γίνεται πιο αθόρυβα. Μη μας καταλάβουν, γιατί κινδυνεύεις!». -Μα, ακριδούλα μου, δεν τους έχω κάνει τίποτα, γιατί με ψάχνουν; Θα σε ακούσω όμως! Κάτι θα ξέρεις εσύ που τα βλέπεις όλα από ψηλά όταν πετάς!
- 5. «Έλα, πάμε από εκεί να κρυφτούμε!», του είπε και του έδειξε μια μικρή σπηλιά από την αντίθετη πλευρά των κυνηγών. Ενώ ο κάστορας έμπαινε στη μικρή σπηλιά, ξαφνικά άρχισε να φυσάει πολύ δυνατά! Ένα δυνατό φύσημα πήρε την ακρίδα και την πήγε μακριά! Προσπάθησε να κατέβει στη γη, αλλά… τίποτα! Έτσι, πιάστηκε από ένα μεγάλο πλατανόφυλλο, που και αυτό το είχε πάρει ο αέρας!
- 6. Ώσπου… πλατς!!! Νάτη στα νερά του ποταμού. Αχ, τι να κάνει; Δεν ήξερε και μπάνιο! «Ας κρατηθώ από το φύλλο και όλο και κάπου θα με πάει το νερό! Δε μπορεί, κάπου θα κολλήσει!», σκέφτηκε και έγινε ένα με το φύλλο. Δυνατός ο αέρας, γρήγορο το νεράκι και πριν καλά καλά να το καταλάβει έφτασε στη θάλασσα!
- 7. Γκουχ! Γκουχ! Γκουχ! Γκουχ! Γυρίζει και τι να δει; Τη Νίτσα, τη χελωνίτσα, να έχει στο στόμα της μια πλαστική σακούλα! «Αχ, βρε Νίτσα! Δεν είδες ότι ήταν σακούλα και όχι μέδουσα;», τη ρώτησε όλο απορία. «Βού-λα, πώς να δω με τέ-τοια κύ-μα-τα και τέ-τοια πεί-να που έχω;», της απάντησε κοφτά κοφτά, αφού με δυσκολία μιλούσε και ανάσαινε. «Άκουσέ με, Νίτσα. Είσαι πολύ δυνατή και εγώ είμαι μικρούλα και δε μπορώ να σε βοηθήσω! Βλέπεις απέναντι το νησάκι; Εκεί προσπάθησε να πας! Δε χρειάζεται να πεις τίποτα! Μόλις σε δουν κάποιοι κύριοι αμέσως θα σε βοηθήσουν! Προσπάθησε να πας, σε παρακαλ…». Δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση της και νάτη πάλι, να την παίρνει ψηλά ο αέρας! Αλήθεια, πολύ δυνατός αέρας! Δεν έλεγε να σταματήσει! Ούτε ήξερε που πήγαινε!
- 8. Ξαφνικά, κάπου χτύπησε και σταμάτησε! Κάτι μαλλιαρό και τεράστιο! «Ωχ, Θεέ μου, τι να είναι;», σκέφτηκε. Ζαλισμένη όπως ήταν δεν κατάλαβε ότι έπεσε πάνω σε μια αρκούδα! Μια αρκούδα που είχε αφήσει το βουνό με τα καταπράσινα δέντρα που είναι το σπίτι της και έψαχνε για φαγητό. «Μα είναι δυνατόν;», αναρωτήθηκε, όταν κατάλαβε τι ήταν. «Είναι δυνατόν μια αρκούδα να ψάχνει φαγητό στον σκουπιδοτενεκέ της γειτονιάς;».
- 9. -Βρε καλή μου αρκουδίτσα, σε ολόκληρο βουνό μένεις, δε βρήκες λίγο φαγητό εκεί και ψάχνεις στα σκουπίδια των ανθρώπων; -Βούλα μου, μάλλον πολύ καιρό έχεις να πετάξεις προς τα μέρη μου! Πριν μερικούς μήνες κάποιοι έβαλαν φωτιά στο δάσος και δεν έμεινε τίποτα! Τι να κάνω; Πού να πάω; Έχω κι ένα μικρούλη που όλο μου ζητάει φαγητό. Έτσι, κατέληξα εδώ. «Μα δεν αγαπάνε καθόλου τη φύση αυτοί οι άνθρωποι;», σκέφτηκε και ο δυνατός αέρας την πήρε και τη σήκωσε ψηλά, χωρίς να προλάβει να απαντήσει στην αρκούδα…
- 10. Αφού ταξίδεψε, χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα, χτύπησε κάπου και πιάστηκε! Αλλά… πάλι ταξίδευε! Ήταν πάνω σ’ ένα… τρένο που έτρεχε ασταμάτητα! Κάποια στιγμή το τρένο σφύριξε και σταμάτησε. Είδε κάποιους ανθρώπους που κατέβηκαν κρατώντας μεγάλα πριόνια. Πήγαν μπροστά από τη μηχανή και προσπαθούσαν να κόψουν ένα μεγάλο κορμό που είχε ρίξει ο αέρας στις γραμμές.
- 11. «Μα… μα, τι βλέπω τώρα; Ένα λύκο να ταΐζει τα μικρά του!». Πόσο όμορφα ήταν! Δεν ενοχλούσαν κανέναν. «Αλήθεια, θα συνεχίσουν να χαίρονται τη ζωή τους; Θα είναι τυχερά και να μην τα ψάξουν οι κυνηγοί και να μην κινδυνέψουν από φωτιές;». Αυτά σκεφτόταν η Βούλα η ακριδούλα και το τρένο ξεκίνησε ξανά να ταξιδεύει. Όμως αυτή τη φορά με μικρότερη ταχύτητα. Ο αέρας είχε σταματήσει. «Επιτέλους!», φώναξε η ακριδούλα.
- 12. Τότε είδε ένα μεγάλο, πολύχρωμο σπίτι. Δεν ήταν όμως όπως τα άλλα! Ήταν ένα… τσίρκο! Και φρρρρρ νάτη μέσα! Τι είδαν τα ματάκια της! Ζώα μικρά και μεγάλα και ανθρώπους να κάνουν ακροβατικά! Είδε έναν κύριο να παίζει ακορντεόν και να περνάνε πιθηκάκια κρατώντας άσπρες ομπρέλες, και τόσα άλλα! Παρατήρησε όμως μια θλίψη στα ματάκια των ζώων.
- 13. Ξαφνικά, βλέπει κάποιον να φέρνει ένα πελώριο κλουβί γεμάτο ακριδούλες! Ο κύριος με το ακορντεόν συνέχισε να παίζει και εκείνες άρχισαν να χορεύουν. Παρατήρησε όμως, ότι και οι ακριδούλες ήταν λυπημένες. Τότε, ακούστηκε μια φωνή! «Νάτη, νάτη, εδώ είναι! Είναι η ακρίδα που χάσαμε το πρωί! Ελάτε να την πιάσουμε!!!». Η ακρίδα όμως, πιο γρήγορη από τους ανθρώπους, πέταξε μακριά, πολύ μακριά, έχοντας στο μυαλό της τα λυπημένα ματάκια των ζώων που είδε στο τσίρκο.
- 14. Ήταν τόσο αδύναμη και κουρασμένη και κούρνιασε πίσω από μια πετρούλα. Μα, τι να δει; Τον κύριο κάστορα να βοηθάει έναν άνθρωπο να κόψει ένα δέντρο. Με τα κοφτερά του δόντια το πριόνιζε και ήταν και οι δυο πολύ χαρούμενοι! Την αρκουδίτσα να φυτεύει μαζί με παιδιά δέντρα σε μια πλαγιά του βουνού! Τη Νίτσα τη χελωνίτσα να τρώει με μεγάλη όρεξη μια λαχταριστή και ζουμερή μέδουσα! Τι μεζές! Το λύκο και τα λυκάκια του να παίζουν χωρίς να φοβούνται κανέναν! Τους πιθήκους, τις ακριδούλες και τα άλλα ζωάκια να είναι ελεύθερα! «Τώρα είμαι έτοιμη να πάω να παίξω κι εγώ! Αχ, ζηλεύω! Τι όμορφα που είναι!».
- 15. Μια στάλα… δυο στάλες… τρεις στάλες βροχής πάνω της και… ξύπνησε! Ήταν όνειρο! Μα τόσο ζωντανό όνειρο δεν είχε ξαναδεί ποτέ!
- 16. «Μακάρι να γίνει κάποτε πραγματικότητα το όνειρό μου!», μουρμούρισε και πέταξε μακριά…