More Related Content
What's hot (7)
Similar to Deel 1, Lowestoft schon wieder (11)
Deel 1, Lowestoft schon wieder
- 1. Zeeroep Ik ging gelooven dat ik nu zou rusten, De winter in t ommuurde stadje blijven, Een huis bewonen, klare zinnen schrijven En voor het eerst wat langer voortgekuste Vrouwen hier bij mij hebben en, ter ruste Met hen gegaan, lang in omhelzing blijven. En langzaam werden mij hun wilige lijven Vertrouwd als vroeger vaak bezeilde kusten. Zoo dacht ik zittend in mijn kamer, maar Vannacht hoor ik de najaarsstorm aanheffen; Het dakhout maakt als kreunend want misbaar. Ik woon zoo ver van zee, zoo dicht bij haar; t Storten der branding kan mij hier niet treffen. Hoe kan ik zoo wanhopig klaar beseffen Dat ik weer scheep zal gaan, voor t eind van t jaar. J. Slauerhoff Lowestoft schon wieder. Vanavond had de bemanning van de Godelieve verse scholfilet te eten met vers gejaste piepers in een prutje. Tenminste, 鱈k had verse schol en piepers. De schipper was naar familie in Catfield en als de kat van boord is eten de muizen wel de vis van de veiling hiernaast. Vrijdagnacht 2 november zijn we vertrokken uit Amsterdam op weg naar Lowestoft en dit vertrek ging uiteraard niet vanzelf. Op het centraal station probeerde ik mijn ziektekosten verzekeraar er nog van te overtuigen dat ik niet 辿辿n maand maar een heel jaar wegging en dat moest via een heel grote Telfort telefoon die aan de muur geschroefd was en waar je munten in moest gooien. Vrijdag ochtend liep ik nog in Den Haag voor een werkvergunning voor Australi谷, hetgeen overigens gelukt is dankzij de mama van Silke (en Henk). Vrijdag avond kwam Guido nog de laatste papieren brengen, waaronder mijn VHF certificaat dat toevallig die dag aangekomen was. Gelukkig kon ik gelijk Guidos telefoon tijdelijk in beslag nemen toen hij
- 2. mij kwam redden; neem een westerse aardbewoner zijn telefoon en zijn e- mail af en hij is nergens meer. En donderdag hadden we voor de zekerheid in Enkhuizen rondom nieuwe verstaging op de boot laten zetten en dat dus even binnen een dag geregeld met bijzondere dank aan de firma De Gier & Bezaan. Vreeken Watersport stond op het laatste moment nog garant voor lastminute zeilreparaties, het vervaardigen van waterdichte hoes voor ons reddingsvlot en een perfect kleding advies voor koude nachten op zee. Met dit geregel achter de rug staan Jan en ik nahijgend klaar voor een last minute vertrek. Na een altijd saaie tocht van Amsterdam over het Noordzee kanaal meerden we af in de Seaport. In IJmuiden kwamen nog een aantal mensen de schipper Jan (en mij) uitzwaaien en toen gingen we los met in de wasbak een kerstboom van een vriendin gekregen en een doos Sinterklaas goodies in het vooronder. Het waaide net een viertje maar dan wel pal uit het westen. Dus de schoten aan en de tandjes op elkaar. Dit gaat lang duren. En inderdaad meer dan 3,5 叩 4 knoop viel er niet uit een ondertuigde 34 voets stalen bak te persen met deze wind. Arme Jan, want die had een heel weekend in Engeland gepland en hij had het al over 48 uur varen. Mij boeide het niet. Liever op zee dan op kantoor zitten. Eigenlijk een heel vreemde gewaarwording om te zeilen zonder enige tijdsdruk. Ja, we moeten zo snel mogelijk naar het zuiden maar dat is wat anders dan een lang weekend Lowestoft en zondag-avond weer terug moeten zijn voor de baas op maandagmorgen. Het geeft een enorme rust en onverschilligheid: Nou, dan kruis drijven we wel 48 uur lang naar de overkant. Je draait je wachten en dan kom je er vanzelf. De Ari谷s windvaan stuurt wel. Ik heb zelden zo veel en zo lekker geslapen op zee wanneer ik van wacht af was als op deze reis. Op een gegeven moment had ik mijn achterstand zo ver ingeslapen dat ik niet langer meer zat suffen wanneer het mijn beurt was om rond te turen naar andere bootjes. Overigens erg weinig zeilboten gezien onderweg. En dat is toch vreemd. Het was heerlijk fris weer met licht bewolkte luchten, een knoert van een maan en aangename temperatuur omdat de zee nog niet afgekoelt is. Het is hier in Lowestoft s nachts kouder. Waarom gaan niet meer mensen herfstzeilen? (H竪 Histos?) Wanneer ik zaterdagmorgen iewat stram aan mijn ochtendwandelingetje over het voordek begin, zie ik dat de dop van de watertank niet zit waar die hoort te zitten. Die zijn we gisterenavond in alle drukte vergeten er op te draaien. Gelijk schiet het door me heen hoeveel water we over gehad hebben. Niet veel concludeer ik en ga op zoek naar de dop. Nergens te vinden natuurlijk. Of Jan heeft hem nog in zijn zak of doplief heeft het ruime sop gekozen. Ik besluit om een oude theedoek in het gat te draaien en het bij de wissel te melden. Jan ligt nu te snurken. Wanneer ik het geval te berde breng gaat ook hij op zoek en keert onverichte zaken terug. We
- 3. smeren een houten plug in met vaseline omwikkeld met een oude lap en ik ram het geheel in de opening. Nu nog een kopje thee en van wacht af een tukkie doen. Wanneer ik wakker gemaakt wordt voor mijn wacht ruikt het naar koffie in de kombuis. Jan vraagt of ik ook wil. En dat wil ik. Wanneer ik buiten kom en suf aan mijn koffie sta te slurpen, kijk ik in mijn kopje en zie iets van een nippeltje boven het koffiepeil uitsteken. H辿, er drijft iets in mijn koffie! Ik vis het nippeltje uit mijn kopje en tot mijn verassing zit aan het nippeltje de rest van de waterdop vast. Stomverbaasd kijk ik Jan aan. Die heeft 辿辿n van ons zeker in een beker gedaan om niet kwijt te raken en nu heb jij hem teruggevonden? Jan schiet in de lach. Nee hoor. Hij zat klem tussen het potdeksel en het dek. Ik heb m toch nog gevonden en zit me al twee uur te verkneukelen om dat gezicht van jou te zien wanneer jij die dop in je koffie vindt. Tjeezus, er wordt hier mij als de eerste de beste ketelbinkie een poets gebakken! Ik steek de dop in mijn zak. Aan de wal maar weer monteren. Die plug zit heel best zo. Bij de engelse kust is de wind geruimd naar NW en ik draai een wereldwacht Ik breng de ETE van achtien uur terug naar 6 uur. Dat betekent zondagmiddag aankomst. s Nachts zit ik op Jans verzoek aan de verstaging te sleutelen. Er staat een bonus op het verhelpen van een kraakje in de mast. Ik vind de oorzaak wel maar in de haven is ie de eerste. Gek eigenlijk: s nachts op volle zee op een schuin voordek aan het sleutelen. Wanneer je de zeeziekte voorbij bent is zeezeilen pas echt leuk. We naderen Lowestoft in de morgen. De lucht is kraakhelder en droog. De wind fris, kracht 4. Thermo ondergoed heb je wel nodig maar het is heerlijk. De zon en de maan schijnen om het hardst waarbij de zon in een babyblauwe lucht ijl strijklicht over zilveren golven veegt. Het land licht er grijs en ongenaakbaar bij. Jan wil langs de noordkant via de Corton kardinaal tussen de banken en het land Lowestoft binnen lopen. Voor mij heeft deze route historische betekenis. Jaren geleden voer ik hier s morgens om 5 uur met een ruime windkracht SE 6 met een gehuurde Catalina 36 voor de US Histos. Lagerwal, knoerten van golven en ik was Co-schipper. Eigenlijk schipper want die natte dweil die we van Orionis gehuurd hadden was de naam schipper absoluut niet waardig. Meneer wilde niet gijpen, noch stormrondje doen dus met een ruimende wind over bakboord varend kwamen we veel te noord aan. Van kaartlezen werd meneer ziek dus dat kon ik iedere wacht maar doen. Ook als ik sliep. Ik met mijn TKN diploma waarvan de inkt nog nat was, rekende nog met 辿辿n zevende regel en getijden kromme. JBF (Jan Boeren Fluitjes) had ik nog niet van gehoord. In het donker op zoek naar de Corton kardinaal om via Holm Sand achter de banken te komen. Het ding stond in de GPS maar die
- 4. viel steeds uit vanwege achterstallig onderhoud aan de antenneplug. Ik kon die ton op zicht nergens vinden en had inmiddels wel het vuur van Gorleston te pakken. Op die peiling en met een aangespannen bilnaad over de banken. De schipper van Orionis had nog helemaal niet in de kaart gekeken en wist van hoed noch rand. Om kort te gaan: er valt 辿辿n klein bankje droog bij Lowestoft en daar wist meneer m precies naar toe te sturen want daar achter lag de buiten vaargeul te knipperen. Ik hou m niet meer! riep hij door de branding sturend. Ik duwde hem achter het roer vandaan en stuurde op de wal aan. Angst en paniek bij de schipper. Hoe weet je nu waar je naar toe moet? Je zou eens in de kaart kunnen kijken of naar mijn aanwijzingen luisteren. Dat wil nog wel eens helpen. Vanaf toen nam ik het over. Nu zoveel jaren later met een ervaren schipper en een rustig westenwindje is Corton zo gevonden. Ook zonder GPS. Koersje 210 en stroom op de kont naar binnen. De dieptemeter gaat niet eens aan. Echter nu is Lowestoft niet het eindpunt maar het begin van een reis naar Cura巽ao. Op de steiger staan twee mensen te zwaaien: een keurig Engelse dame en een blond jongetje met blauwe ogen die verdacht veel op die van Jan lijken. Het gebouw van de RN&SYC kijkt goedkeurend toe. De Godelieve maakt vast om straks weer te vertrekken.