More Related Content
What's hot (19)
Viewers also liked (12)
Similar to Presentatie2 (20)
Presentatie2
- 1. Ìý
- 2. VW: Happy Family? Generaties: Nel Jeffrey x Carlijn Rebecca x Xander, Lara x Ciske x Tom , Marc Nina , Tessa x Adam , Roy , Patrick x Harriët Sanne x Michel, Kevin, Anja, Thomas x Saskia x Roos x Ryan, Jayda x Mark, Sakura x Aaron 6. Laura, Frank , Michelle, baby, Eric, Merel, Vincent, Melvin x Celine, Kim x André 7. Esther x Steven, Lisa, Sander, Robert, Mariëlle x Leon, Bas, Melissa, Alfons 8. Sofie, Felicia
- 3. x
- 4. De vorige keer Mariëlle en Leon kregen hun eigen huisje Ze trouwden, maar op het feest kregen André en Frank ruzie Mariëlle beviel van een dochtertje, Felicia Sander kwam bij Melissa wonen en ze verloofden zich Sofie groeide op tot peuter
- 5. Na de bruiloft van Mariëlle was het niet meer hetzelfde bij André en Kim thuis. Ze spraken geen woord meer met elkaar, wierpen elkaar alleen maar boze blikken toe. Geen van beiden wilden ze hun spijt betuigen. En daarom vermeden ze elkaar. Ze sliepen zelfs niet meer samen in bed. Fam. Ma-de Wit 2 dagen kijken
- 6. Kim voelde zich niet meer veilig in haar eigen huis. Ze probeerde André te ontlopen, maar dat lukte niet in hun kleine appartement. Hij hield haar in de gaten. ‘ Met wie mail je? Met die Frank zeker, weer?’ bromde André.
- 7. Kim probeerde tot 10 te tellen – ze had geen zin haar energie aan die man te verspillen. Waar haalde hij die kinderachtige jaloezie toch vandaan? Waarom was hij zo bang dat ze weer contact met Frank had? En zo liepen hun ruzies uit op vechtpartijen.
- 8. Of ze nog van elkaar hielden? Kim wist het niet, en André vast ook niet. Ze leefden hun gewone leven verder, maar de lol was er wel af. ‘ Zeg! Wat doe jij met mijn carrièrebeloning? Blijf daar met je poten vanaf!’ gilde Kim.
- 9. ‘ Dat ding heb ik verdiend, met jarenlang hard werken, en dan wil ik niet dat jij… dat jij…!’ Kim was buiten zichzelf van woede. André liet het balletrek los en balde zijn vuisten. ‘ Goed. Als je dan maar weet dat je ook nooit meer gebruik mag maken van mijn spullen.’
- 10. Stampvoetend verliet hij de kamer, na nog een minachtende blik op Kim geworpen te hebben. De deur sloeg dicht, en pas toen de stilte weer was neergedaald begon Kim zachtjes te snikken. Dit leven… ze kon het gewoon niet meer aan.
- 11. Iedere dag was zwaarder dan de vorige. Ze vloekten, scholden elkaar uit, duwden elkaar aan de kant, trapten elkaar tegen de schenen. Hun vechtpartijen waren inmiddels bijna gewoonte geworden.
- 12. Maar Kim kon het niet langer aan. Waar was dat vrolijke meisje gebleven, dat ze ooit geweest was? Wie was deze angstige, agressieve vrouw – die kende ze niet. Hier moest een einde aan komen. Ze moest weg bij André.
- 13. Ze herinnerde zich Mariëlle’s woorden nog goed. Anders kom je toch bij ons wonen, had ze gezegd. Ja. Dat ging ze doen. Het was haar laatste hoop. ‘ Maartje… het, het is zover. Ik hou dit niet langer vol.’ stamelde Kim en ze wreef over haar pijnlijke blauwe oog.
- 14. Even later riep ze André en Bas bij zich. En toen werd het haar toch teveel. Ooit had ze van deze twee mannen gehouden. Maar nu? Nu leken het wel vreemden. ‘ Ik ga hier weg.’ snikte Kim. ‘Ik trek dit niet meer.’ ‘ Wát? Maar je hoort hier, bij ons!’ riep Bas uit.
- 15. ‘ Ik hoor hier helemaal niet! Wij zijn nooit getrouwd, André, en nu ben ik daar ontzettend dankbaar voor. Ik – ik hou niet meer van je.’ ‘ Hoe durf je dat te zeggen!’ André gaf haar een harde duw, waardoor ze tegen de muur viel.
- 16. ‘ Je blijft hier. Je bent mijn moeder. Of is het waar, wat ik denk? Dat je nooit van ons gehouden hebt? Dat je meer van Frank en Mariëlle houdt? Nou?’ Bas dreef haar nog verder de hoek in, maar Kim draaide zich om en hield haar hoofd trots omhoog. Ze ging hier gewoon geen antwoord op geven.
- 17. ‘ Mijn plan staat vast. Ik ga mijn spullen pakken.’ Kim probeerde haar zelfverzekerde houding vast te houden toen ze langs André liep – maar toen ze hard bij haar arm gegrepen werd, vloog de paniek haar weer naar de keel. ‘ Als je dan maar wel weet, dat je hier nóóit meer hoeft terug te komen!’
- 18. En zo gebeurde het. Kim pakte haar koffers en was klaar voor vertrek. Bas en André waren woedend, en zij net zo goed. Maar toch wist ze dat dit het beste was. Die twee zouden zichzelf heus wel redden. Ze zouden haar niet eens missen.
- 19. ‘ Stil zijn hoor, mama slaapt nog!’ fluisterde Leon tegen het kleine meisje in zijn armen. ‘Laat haar nog maar even lekker liggen. Wij gaan eens even wat ontbijt pakken.’ Fam. Molenaar 2 dagen kijken
- 20. Vol trots zette Leon het flesje aan de mond van zijn dochtertje. Ze was zo mooi, hij raakte gewoon niet op haar uit gekeken. Als hij de kans kreeg, kon hij uren naar haar staren. Ze was gewoon betoverend, die kleine Felicia. Vanuit het bed klonk wat gemompel, de dekens verschoven. Mariëlle werd wakker.
- 21. Langzaam kwam de zon op en wierp felle banen licht de kamer in. Leon legde Felicia in haar wiegje, en nam toen zijn vrouw in zijn armen. ‘ Je moeder kan hier elk moment zijn.’ ‘ Eindelijk. Nu hoeft ze tenminste niet meer bij die klootzak te wonen. Nog bedankt hè, dat je het goed vond, dat ze bij ons komt wonen.’
- 22. Snel kleedden ze zich aan en Mariëlle rende naar de deur toen ze haar moeder aan zag komen. ‘ O, mam, je ziet er verschrikkelijk uit.’ zuchtte ze bezorgd. ‘ En bedankt,’ giechelde Kim, maar ze wist dat haar dochter gelijk had.
- 23. Haar hele lichaam deed pijn, en ook geestelijk was ze gekwetst. Daarom was Kim maar wat dankbaar dat ze hier, bij haar dochter, in huis mocht komen wonen. Nu kon ze ook meer tijd doorbrengen met haar kleindochter – en dat vond Kim helemaal geweldig!
- 24. Nu er een nieuwe bewoner bij was gekomen, moest het kleine huisje wel uitgebreid worden. Gelukkig had Kim ook aardig wat centen meegebracht, en konden er extra kamers gebouwd worden.
- 25. Alles werd een beetje vergroot. Mariëlle en Leon kregen een eigen slaapkamer, en achter de woonkamer kwam een kamer waar Kim nu mocht slapen.
- 26. In die kamer was ook een hoekje ingericht voor de magische geldplanten. Ze hoopten allemaal dat die goed zouden groeien, en zo voor een extra inkomen zouden zorgen.
- 27. Mariëlle glimlachte. Ze was gelukkig met haar leven, zoals het nu was. Een mooi, knus huisje, een geweldige man, een prachtige dochter, en ook nog haar lieve moeder bij zich in huis. Jammer genoeg voelde ze zich niet zo lekker. Eigenlijk had ze vreselijke honger…
- 28. Ze wierp een blik op de keuken, waar ze Leon zag staan. Gelukkig. Die lieve schat redde haar ook altijd weer. Afwachtend ging ze op de bank zitten.
- 29. Maar ineens klonk er een doodsbange kreet, en gekletter van een lepel die op de grond viel. ‘ Maartje! MARIELLE!’ Met een ruk draaide ze zich om, en toen stokte haar adem in haar keel. Brand.
- 30. Meteen moest Mariëlle denken aan die vreselijke brand bij haar vader thuis, een aantal jaar geleden, waarbij zoveel mensen gestorven waren. ‘ Waarom hebben we niet aan een brandalarm gedacht? Wáárom niet?’ krijste Leon hysterisch. Ook Kim kwam aanrennen en begon te jammeren. Ze baande zich een weg door de vlammenzee, in een poging het vuur te blussen.
- 31. ‘ Kim! Pas op!’ gilde Leon. Zijn stem klonk zo hoog als die van een jong meisje. Maar Kim hoorde hem al niet meer. Ze was gevangen in de vlammenzee en er was geen uitweg meer.
- 32. Ineens voelde Mariëlle een schopje tegen haar buikwand, en ondanks de dramatische situatie keek ze verrast naar onderen. Zwanger… Het zou prachtig nieuws geweest zijn, op een ander moment. Niet nu…
- 33. En daarom negeerde Mariëlle het feit dat er weer nieuw leven in haar groeide, en zette het weer op een krijsen. ‘ Mám, kom hier! Ga weg uit die hoek!’ Ze deed alles wat ze kon, maar Kim was niet meer te bereiken.
- 34. De oude vrouw was niet meer te redden. Ze verdween in de kolkende, vurige massa. Magere Hein arriveerde, en na wat zakelijk gemompel liet hij een urn achter. Een urn. Dat was alles wat er over was van Kim.
- 35. ‘ Nee, nee, nee, nee!’ Mariëlle dacht dat ze gek zou worden. Vaag drong het tot haar door dat de brand zich steeds verder verspreidde. De hele keuken was al in de as gelegd. Straks zou het vuur naar de boekenkast grijpen, naar de bank, het kleed, en dan… ‘ Felicia!’ brulde Leon en hij nam het meisje in zijn armen.
- 36. Hoestend door de rook smeet hij de deur open, en rende naar de weg. ‘ Hier, hier ben je veilig. Papa komt je… papa komt je zo weer halen.’ stamelde hij.
- 37. Na nog een laatste blik op de baby, draaide Leon zich om en rende terug naar het huis. De vlammen leken kleiner te worden.
- 38. En eindelijk, toen het alweer licht begon te worden, doofden de laatste vlammen. Zo snel hij kon kocht Leon een nieuwe keuken – ze konden niet langer zonder! Allebei kwamen ze bijna om van de honger.
- 39. Maar Mariëlle lette niet meer op hoe ze zich voelde. Alles werd overstemd door een intens verdriet – het verlies van haar moeder. ‘ Mama, mama, mama…’ jammerde ze, haar gezicht verborgen in haar handen.
- 40. Leon strompelde doodmoe naar buiten, en raapte zijn dochtertje weer op van het vochtige gras. ‘ Het spijt me dat je hier zo lang hebt moeten liggen, Felice.’ zei hij schor.
- 41. Hij wreef het meisje warm, gaf haar een flesje en legde haar toen in haar warme bedje. Felicia keek even vrolijk als altijd. Zij was nog te klein om dit te begrijpen.
- 42. Mariëlle was in bed gekropen. Leon keek naar de ravage, en besloot die later maar op te ruimen. Eerst moest er voor eten gezorgd worden, anders zou het nog slecht met hen aflopen.
- 43. Toen er een dampende pan groentesoep op het aanrecht stond, riep hij zijn vrouw en duwde haar een kommetje in haar handen. Met tegenzin begon ze te eten. Ze zag er slecht uit. Toch kroop Leon tegen haar aan en legde zijn hand op haar buik. ‘ Een nieuw kindje. Het is meer dan welkom, lieverd.’
- 44. Mariëlle knikte. Het was moeilijk om blijdschap te voelen over het nieuwe kindje, nu ze net haar moeder verloren had. Die avond was Felicia jarig. Temidden van alle resten van de brand, zetten ze een taart neer, en Leon probeerde de boel wat op te fleuren met een feesttoetertje.
- 45. Felicia vloog omhoog, en kwam weer omlaag als een schattige peuter. Ze was het mooiste meisje dat Mariëlle ooit gezien had.
- 46. Leon nam haar mee naar de badkamer, waar hij haar omkleedde en haar haartjes deed. ‘ Zo, nu ben je echt papa’s meisje!’ glimlachte hij. Felicia had haar moeders ogen en sproetjes, maar zijn bleke huid en donkere haar.
- 47. x
- 48. ‘ I love you,’ zei Leon, toen hij haar in haar bedje stopte. ‘ Alofoe papa!’ brabbelde ze vrolijk. Leon glimlachte gelukkig. Het was zo mooi om die pure blijdschap te zien. Die kleine meid trok zich niets aan van alle ellende om zich heen.
- 49. En langzaam leerden Leon en Mariëlle om ook weer van het leven te genieten. Die brand was een vreselijke ramp geweest, en ze zouden Kim nooit vergeten, maar het leven ging door. Ze moesten er zijn, voor hun kleine Felicia, en ook voor de baby die op komst was!
- 50. Celine had veel verdriet om het overlijden van Kim. Als tieners waren ze hartsvriendinnen geweest. Ineens kwamen al die herinneringen aan die periode weer terug. Het deed pijn. Fam. Meadow 2 dagen kijken
- 51. Gelukkig had Celine veel steun aan haar man, en aan haar werk. Wat er ook gebeurde, haar baan was er altijd. Dat gaf haar houvast.
- 52. Ook Sander moest even tot rust komen na het overlijden van Kim. Hij had haar nooit heel goed gekend, maar ze speelde toch een belangrijke rol in het leven van zijn vader, en Mariëlle was zijn halfzusje. Samen met zijn verloofde lag Sander op het gras voor hun appartement. Het was een heldere nacht, met een inktblauwe hemel vol sterren.
- 53. ‘ Ik vind het zo erg, van Kim.’ zuchtte Sander, zijn blik op de maan gericht. Melissa legde haar hoofd op zijn schouder. ‘ Ik ben er voor je, San. Kereltje van me.’ En toen moest Sander toch wel weer lachen, en hij kuste zijn vriendin.
- 54. Ook Melvin en Celine zochten steun bij elkaar. Melvin vond het fijn om zijn vrouw op te vrolijken, haar te troosten, haar treurige ogen weer op te zien lichten als ze lachte. ‘ Kim heeft nu rust gevonden. Ze zal nooit meer bang hoeven te zijn voor André.’ ‘ Daar heb je wel gelijk in.’ knikte Celine dankbaar.
- 55. Het leven in het appartement was simpel en regelmatig. Soms gebeurden er dingen in hun omgeving, zoals nu met Kim, maar daarna pakten ze de draad weer op. Hun dagen begonnen met een ontbijtje, en daarna vertrok iedereen naar het werk.
- 56. Sander was avonturier, het was zijn levenswens om daarin de top te bereiken. Zijn zus Esther had die wens ook, maar zij was nog niet zo vaak bevorderd als hij – dacht Sander trots. Hij was nu diepzee-onderzoeker. Dat deze familie zo carrièregericht was, had toch wel voordelen. Zo bevorderde je lekker snel!
- 57. Celine zat al voorin de carpool te wachten tot ze gingen vertrekken. Zij had al bijna de top van haar carrière bereikt – wat ook haar levenswens was. Melissa stond ook te popelen weer aan het werk te gaan – want dan kon ze weer geld verdienen!
- 58. Toen ze die middag thuis kwamen, raakten ze allemaal niet uitgepraat over hun banen. Hun werk, dat was hun leven. Bovendien waren ze alledrie weer bevorderd. ‘ Ik ben trots op jullie!’ zei Melvin met zijn warme glimlach. En weer voelde Sander zich gelukkig, en totaal op zijn plaats bij deze familie. Hij hoorde er nu echt bij!
- 59. x Tot de volgende update!