�ݺ�ߣ

21. ησαιας ο προφητης του εμμανουηλ



Η δρϊςη του, που
διόρκεςε ςαρϊντα
χρόνια, ξετυλύγεται
ςτο βαςύλειο του
Ιούδα, ςτην ύδια
εποχό με τον
προφότη Μιχαύα.

 Ο Ηςαΐασ έζηςε ςτην Ιερουςαλήμ
 και προερχόταν από οικογένεια

ιερέων που είχε ςχέςη με τη βαςιλική
αυλή.
 Ήταν παντρεμένοσ και είχε δύο γιουσ.
 Η θαυμαςτή κλήςη του, που ο ίδιοσ
περιγράφει, έγινε ςτο Ναό του
Σολομώντα:

Εύδα τον Κύριο να κϊθεται πϊνω ςε θρόνο μεγαλόπρεπο και

υπερυψωμϋνο. Οι ϊκρεσ του μανδύα του γϋμιζαν το Ναό.
Μπροςτϊ του ςτϋκονταν ςεραφείμ, που καθϋνα τουσ εύχε ϋξι
φτερούγεσ… Και φώναζαν το ϋνα ςτο ϊλλο:
«Άγιοσ, άγιοσ, άγιοσ είναι ο Κύριοσ του ςύμπαντοσ (= Κύριοσ
Σαβαώθ )όλη η γη είναι απ’ τη δόξα του γεμάτη».
Σείςτηκαν οι πα��αςτϊτεσ* τησ θύρασ από τη δυνατό φωνό
τουσ και γϋμιςε από καπνό ο Ναόσ. Τότε εύπα: «Αλύμονό μου,
χϊθηκα! Γιατύ εύμαι ϊνθρωποσ … και τώρα εύδα με τα μϊτια μου το
βαςιλιϊ, τον Κύριο του ςύμπαντοσ!».
Πϋταξε τότε κι όρθε κοντϊ μου ϋνα από τα ςεραφύμ,
κρατώντασ ϋνα κϊρβουνο αναμμϋνο, που το εύχε πϊρει απ’ το
θυςιαςτόριο. Μ’ αυτό ϊγγιξε το ςτόμα μου και εύπε: «Κοίτα … η
ανομία ςου εξαλείφθηκε*». Έπειτα ϊκουςα το Θεό να λϋει:
«Ποιον να ςτείλω; Ποιοσ θέλει να γίνει ο αγγελιαφόροσ μου;».
Κι εγώ εύπα: «Στείλε εμένα!». Κι εκεύνοσ εύπε: «Πήγαινε».

Οη άλζξσπνη θαηαζηξέθνπλ ηε ζρέζε
ηνπο κε ην Θεό θαη ηνπο ζπλαλζξώπνπο
Αθνύζηε νπξαλνί θη εζύ γε δώζε πξνζνρή,
γηαηί κηιάεη ν Κύξηνο:
«Αλάζξεςα παηδηά θαη ηώξα πνπ
κεγάισζαλ πεηζκαηηθά νξζώλνληαη*
ελαληίνλ κνπ.

.

Τν βόδη γλσξίδεη ηνλ αθέληε ηνπ θαη ην γατδνύξη
μέξεη ην πα��λί* εθείλνπ πνπ ην νξίδεη. Μα ν Ιζξαήι ζε
πνηνλ αλήθεη δελ ην μέξεη. Ο ιαόο κνπ ηίπνηα δελ
θαηαλνεί… Έρσ ρνξηάζεη απ’ ησλ θξηαξηώλ ηα
νινθαπηώκαηα*, από ην πάρνο ησλ θαινζξεκκέλσλ
κνζραξηώλ. Τν αίκα ησλ ηαύξσλ, ησλ πξνβάησλ θαη
ησλ ηξάγσλ δελ κ’ επραξηζηεί… Πάςηε πηα λα
πξνζθέξεηε αλώθειεο ζπζίεο· κ’ αεδηάδεη…
Απερζάλνκαη* ηηο γηνξηέο ζαο … θη όηαλ απαλσηέο
ιέηε ηηο πξνζεπρέο ζαο, εγώ δελ ηηο αθνύσ, γηαηί ηα
ρέξηα ζαο είλαη ζην αίκα βνπηεγκέλα…».

Αιίκνλν ζ’ εθείλνπο πνπ πξνζζέηνπλ ζην
ζπίηη ηνπο θη άιιν ζπίηη θη ελώλνπλε ρσξάθη κε
ρσξάθη, έηζη πνπ πηα λα κελ ππάξρεη ηόπνο γηα
άιινπο, θη απηνί λα κείλνπλ νη κνλαδηθνί ηεο ρώξαο
θάηνρνη!
Αιίκνλν ζ’ εθείλνπο πνπ απ’ ην πξσί λσξίο
νξκάλε ζην πηνηό θαη πνπ σο ηε λύρηα αξγά κε θξαζί
κεζάλε. Αιίκνλν ζ’ εθείλνπο πνπ ιέλε ην θαθό θαιό
θαη ην θαιό θαθό, πνπ παξαζηαίλνπλ ην καύξν άζπξν
θαη ην άζπξν καύξν, πνπ θάλνπλ ην πηθξό γιπθό θαη
ην γιπθό πηθξό. Αιίκνλν ζ’ εθείλνπο πνπ ζαξξνύλ
πσο είλαη ζνθνί θαη γηα έμππλνη πεξληνύληαη…

Ο Άγιοσ Θεόσ βρίςκεται πάντα δίπλα
ςτουσ ανθρώπουσ
Ο ύψιςτοσ, ο υπϋρτατοσ*, αυτόσ που υπϊρχει αιώνια
και που Άγιοσ εύναι τ’ όνομϊ του, λϋει: «Σε τόπο κατοικώ
υψηλό και ϊγιο, μα βρύςκομαι μαζύ και με τουσ
ςυντριμμϋνουσ και με τουσ ταπεινούσ, ζωό να ξαναδώςω
ςτων ταπεινών το πνεύμα, ζωό να ξαναδώςω ςτων
ςυντριμμϋνων την καρδιϊ … εγώ θα ςασ γιατρϋψω. Το
δρόμο θα ςασ δεύξω και θα ςασ πα��ηγορόςω, εςϊσ και τουσ
δικούσ ςασ…».

Οι άνθρωποι του υπολείμματοσ
ςτηρίζονται ςτο Θεό
Έρχεται μϋρα που το υπόλοιπο του Ιςραόλ, όςοι από
το γϋνοσ του Ιακώβ γλιτώςουν, θα πϊψουν πια να
ςτηρύζονται ςτην Αςςυρύα που τουσ χτυπούςε και θα
ςτηριχθούν μ’ εμπιςτοςύνη ςτον Κύριο, τον Άγιο Θεό του
Ιςραόλ. Ένα υπόλοιπο θα επιςτρϋψει … ςτον ιςχυρό Θεό.

Στόν προφητεύα του ὁ Ἠςαΐασ ἀπευθυνόμενοσ ςτόν
«οἶκον Δαυΐδ», ςτούσ ἀπογόνουσ τοῦ Δαυΐδ, δηλαδό
ςτόν λαό τοῦ Ἰςραόλ, λϋει· «Καύ καλϋςεισ τό ὄνομα
αὐτοῦ Ἐμμανουόλ» (Ἠς 7,14). Στό κατϊ Ματθαῖον
Εὐαγγϋλιο, ὅπου ὁ ἄγγελοσ ἐπαναλαμβϊνει ςτόν
Ἰωςόφ τϊ λόγια τοῦ προφότη, λϋει γιϊ τόν λαό· «καύ
καλϋςουςι τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουόλ» (Μθ 1,23).
Καύ ςτύσ δύο περιπτώςεισ ὁ ἰςραηλιτικόσ λαόσ εἶναι
ἐκεῖνοσ πού θϊ δώςει ςτόν Μεςςύα τό ὄνομα
Ἐμμανουόλ, πού ςημαύνει «ὁ Θεόσ μεθ' ἡμῶν».

«Καύ καλϋςεισ τό ὄνομα αὐτοῦ
Ἐμμανουόλ» (Ἠς 7,14).

Η εποχή του Μεςςία
Ένα κλωνϊρι θα φυτρώςει απ’ τον κορμό του Ιεςςαί, κι ϋνα κλαδύ θα
ξεπροβϊλει από τισ ρύζεσ του.
Πϊνω του θα αναπαύεται το Πνεύμα του Κυρύου,το πνεύμα αυτό που θα
του δύνει ςοφύα και ςύνεςη, την ικανότητα ν’ αποφαςύζει, τη δύναμη να εκτελεύ…
Τύποτα δε θα κρύνει απ’ τα φαινόμενα ούτε θ’ αποφαςύζει από τα λόγια
μόνο.
Αλλϊ θα κρύνει με δικαιοςύνη τουσ φτωχούσ και θα υπεραςπύζεται με
ευθύτητα τουσ ταπεινούσ τησ χώρασ…
Η δικαιοςύνη και η πιςτότητα θα εύναι γι’ αυτόν ςαν το ζωνϊρι που τυλύγει
ςτη μϋςη του. Τότε θα κϊθεται ο λύκοσ πα��ϋα με το αρνύ και θα κοιμϊται ο πϊνθηρασ
με το κατςύκι αντϊμα.
Το μοςχαρϊκι και το λιονταρόπουλο θα βόςκουνε μαζύ κι ϋνα μικρό παιδύ θα
τα οδηγϊει…
Το λιοντϊρι θα τρϋφεται καθώσ το βόδι με ϊχυρο. Το βρϋφοσ ϊφοβα θα
παύζειςτη φωλιϊ του φαρμακερού φιδιού…
Κανϋνασ δε θα προξενεύ ςτον ϊλλον βλϊβη ούτε κακό… η γνώςη του Κυρύου
τη χώρα θα ςκεπϊζει, όπωσ ςκεπϊζουν τα νερϊ τη θϊλαςςα. Σαν ϋρθει εκεύνη η μϋρα,
το βλαςτϊρι από τη ρύζα του Ιεςςαύεκεύ θα ςτϋκεται για όλουσ τουσ λαούσ ςημαύα

�ݺ�ߣ

21. ησαιας ο προφητης του εμμανουηλ

Recommended

More Related Content

What's hot (20)

Viewers also liked (20)

Similar to 21. ησαιας ο προφητης του εμμανουηλ (20)

More from Ελενη Ζαχου (20)

21. ησαιας ο προφητης του εμμανουηλ