1. Meigas , feiticeiras ,Meigas , feiticeiras ,
bruxas , lavandeiras,bruxas , lavandeiras,
curandeiras , vedoiras ,curandeiras , vedoiras ,
......
Denomínanse así a toda
unha serie de
personaxes que en
tempos de antes asistían
cos seus remedios ou
alivios aos doentes,
moitos dos cales non
podían acceder á
Medicina tradicional ou
esta non tiña curación
para os seus males. A
estes seres atribúeselles
a capacidade de facer
feitizos, adiviñas, ou
mesmo curar o mal de
ollo. Foron moi
perseguidas pola Xustiza
ata facelas desaparecer;
hoxe en día perviven no
mundo mitolóxico ou nos
contos infantís.
Ditos:
Pola noite de San Xoán,
meigas e bruxas
desaparecerán.
Eu non creo nas bruxas,
pero habelas, hainas.
Cantiga:
Teño un amor na montaña
bonito como unha rosa;
teño medo que mo embruxe
algunha meiga envidiosa.
Lenda da sabia de Torbeo
Trátase dunha muller que
estando un día a traballar no
fiadeiro cos veciños, foi beber
auga da fonte da Cruz. Cando
volveu, entrou de costas,
ladrando e con fortes
convulsións. Comezou a
exercer de curandeira,
acadando unha enorme sona
en Galicia e boa parte do resto
de España e de Portugal.
Curaba con plantas e outros
remedios tradicionais, sobre
todo con apócemas.
Esconxuro da queimada
Mouchos, coruxas, sapos e bruxas;
demos, trasnos e diaños;
espíritos das neboadas veigas,
corvos, pintegas e meigas;
rabo ergueito de gato negro
e todos os feitizos das menciñeiras....
2. O pastor coidaba os
rabaños de animais
( ovellas, cabras,
vacas, ...) namentras
pastaban polos campos e
montes próximos aos
pobos. Case que sempre
ía acompañado por cans
moi grandes que lle
axudaban no labor de
gardar ao gando e
protexelo do lobo ( orixe
de moitos contos e lendas
infantís ).
A veceira: Traballo
comunitario no que os
veciños do pobo facían
quendas para, por días
ou por semanas, atender
ao gando de toda a
vecindade.
Refráns:
Ovella que berra / bocado
que perde.
Se che regalan a ovella /
colle a corda e vai por ela.
A cabra tira ao monte / e
os cachos ás olas
3. Oleiros
O oleiro é un artesán que moldea o
barro para crear utensilios
domésticos: olas, cántaras, tarteiras,
cuncas, pucheiros, pratos,...
Olarías de sona: Bonxe, Buño,
Gundivós,...
Hoxe en día, o oleiro reduce a súa
actividade aos obradoiros de
artesanía, quedando xa moi poucos
artesáns do barro.
Refráns:
Animal que nada, corre o vuela /
...a la cazuela !
Bon oficio o do alfareiro /
que de barro, fai diñeiro.
Frase de Antonio Machado:
“¿Dices que nada se crea?, no te
importe; con el barro de la tierra,
haz una copa para que beba tu
hermano.”
4. Carpinteiro de ribeira
É un oficio tradicional
que consiste en facer
pequenas embarcacións
de madeira: chalanos,
gamelas, barquiñas,
dornas,...
Esta actividade está
desaparecendo; tan só
quedan en Galicia dous
ou tres carpinteiros de
ribeira, un deles en San
Cibrao ( Fran Fra )
5. O fogueteiro lanzaba os foguetes nas festas de Galicia.
De pequenos, queríamos ser grandes para lanzar os foguetes o día da festa do patrón; de calquera
maneira, en calquer lugar e sen ningún coidado.
Na actualidade, esta profesión conta con moitas medidas de seguridade para evitar posibles
accidentes. Incluso se utilizan programas informáticos para as sesións dos fogos, sempres tan vistosos
e de tan grande arraigo en Galicia
Os fogueteiros lanzan os foguetes
dende a ponte de Viveiro ata a outra
punta de Outeiro. Foguetes e máis
foguetes que lanzan os fogueteiros
que miran os barquiños. Gústanos ver
o ceo cando os foguetes lucen o seu
remeneo.
6. Os fogueteiros lanzan os foguetes dende
a ponte de Viveiro ata a outra punta de
Outeiro. Foguetes e máis foguetes que
lanzan os fogueteiros que miran os
barquiños. Gústanos ver o ceo cando os
foguetes lucen o seu remeneo.
7. O oficio de costureira
Oficio tradicional tipicamente feminino e
que pasaba, por tradición, de nais a
fillas.
Nos talleres de costura, coa costureira
xefa e varias aprendices, facíanse á
man e á medida de cada persoa, todo
tipo de vestimenta ( abrigos, saias,
camisas, ... )
Namentres cosían , falaban e
comentaban o acontecer diario do pobo
ou vila. De aí que se utiliza a frase, “
fixéronlle un traxe“.
Case que non tiñan máquinas, polo
que, para facer unha simple prenda,
empregaban un tempo considerable.
As familias mandaban ás mociñas de
quince anos, rematada a etapa escolar,
a aprender este oficio xunto ás
costureiras de sona de cada pobo.
O oficio hoxe en día está totalmente
renovado. A totalidade do traballo faise
en grandes talleres de costura, todo
mecanizado e moitas das veces
dirixidos por grandes modistos. Aínda
así quedan costureiras que, a pequena
escala, traballan para tendas de roupa
ou fan pequenos arranxos para familias.
Ditos:
Costureira sen dedal
cose pouco e todo mal.
Muller costureira
e home troiteiro,
nin bo arranxo,
nin bo palleiro
A costureira,
moi sentadiña,
e o pan, na criba.
Cantigas:
O río cando vai cheo
leva carballos e follas;
tamén podía levar
as lenguas marmuradoras.
Fixo ben a miña nai
aprenderme a costureira;
vén a auga e non me molla,
vén o sol e non me queima.
9. O pregoeiro ía polos pobos e cidades anunciando
noticias ( novos impostos da alcaldía, enlaces
matrimoniais, venta de produtos, ... )
Este oficio tradicional era remunerado con cuartos,
moeda de vellón que valía catro maravedís.
A chegada da prensa e outros medios de
comunicación ( radio, tv, redes de comunicación, ... )
substituiron a esta profesión tan popular e fermosa.
Ditos:
Cando o viño é bo
non precisa pregoeiro
Famosa frase do
pregoeiro:
- “Por orde do Señor
Alcalde, faise saber que...”
10. O pregoeiro ía polos pobos e cidades anunciando
noticias ( novos impostos da alcaldía, enlaces
matrimoniais, venta de produtos, ... )
Este oficio tradicional era remunerado con cuartos,
moeda de vellón que valía catro maravedís.
A chegada da prensa e outros medios de
comunicación ( radio, tv, redes de comunicación, ... )
substituiron a esta profesión tan popular e fermosa.
Ditos:
Cando o viño é bo
non precisa pregoeiro
Famosa frase do
pregoeiro:
- “Por orde do Señor
Alcalde, faise saber que...”
