�ݺ�ߣ

ในการศึกษาอารยธรรมโบราณของอินเดีย สิ่งหนึ่งที่เราพบก็คือความต่อเนื่องของวัฒนธรรมอินเดียตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ดูเหมือนว่าอารยธรรมที่สำคัญ ๆ ของโลกนี้จะมีอารยธรรมอิ�Ȩ��ึϸ�ยและจีนเท่านั้นที่ยังคงประพฤติ ปฏิบัติกันอยู่เหมือนเช่นพันปีที่ผ่านมา ในทางตรงข้ามหากเราพิจารณาอารยธรรมเมโสโปเตเมีย อียิปต์ กรีก เราจะพบการเสื่อมสลายขาดความต่อเนื่องของอดีตกับปัจจุบันในอินเดียปัจจุบันเรายังคงเห็นและได้ยินการประกอบพิธีกรรมทางศาสนาที่ใช้บทสวด ซึ่งเคยใช้กันมานับพันปี เรายังคงเห็นว่าประชาชนของอินเดียเคร่งครัดต่อคติ ค่านิยม หรือกฎเกณฑ์อันเนื่องมาจาก การจัดระเบียบทางสังคมหรือระบบวรรณะ

กลุ่มดราวิเดียน ( DRAVIDIAN) หรือฑราวิท ประชากรกลุ่มนี้มีกำเนิดไม่แน่ชัดนัก อาจเกิดจากการผสมปนเปทางเชื้อชาติของชนกลุ่มแรกๆ ที่อพยพเข้ามาในอนุทวีปอินเดีย เช่นพวกออสตราลอยด์ พวกเนกริโต ฯลฯ กลุ่มอารยัน หรืออินโด - อารยัน ( ARYAN, INDO-ARYAN) ประชากรกลุ่มนี้อพยพเข้ามาสู่อนุทวีปอินเดียเมื่อประมาณ 1500 B.C. ชนกลุ่มนี้น่าจะมีถิ่นกำเนิดจากเอเชียกลาง ลักษณะทางสรีระเป็น กลุ่ม คนที่มีร่างกายสูง ผิวขาว ผมหยิกหยักศก จมูกโด่งหรืออาจจะนึกภาพอย่างง่าย ๆภาษาที่คนกลุ่มนี้ใช้อยู่ก็คือ ภาษาตระกูลอารยัน ซึ่งมีภาษาที่สำคัญในตระกูลนี้อยู่ 2 กลุ่มใหญ่ คือ 1. ภาษาสันสกฤต 2. ภาษาปรากฤต

อย่างไรก็ตามการศึกษาประวัติศาสตร์โบราณของอินเดียนั้นมิได้เกิดขึ้นอย่างจริงจัง จนกระทั่งช่วงหลังของคริสต์ศตวรรษที่ 19 ก่อนหน้านี้เรื่องราวของอินเดียโบราณปรากฏอยู่ในเอกสารของกรีก ซึ่งก็ปรากฏอยู่น้อยมาก ผู้ศึกษาเรื่องราวของอินเดียในยุคแรก ๆ นั้นเป็นพวกมิชชันนารี ซึ่งประสบความสำเร็จในการศึกษาไวยากรณ์ภาษาสันสกฤต แต่ก็มิได้ทำให้เข้าใจอดีตของอินเดียอย่างแท้จริง เพราะมิชชันนารีศึกษาเฉพาะสิ่งที่เขากำลังเผชิญหน้าอยู่เท่านั้นการศึกษาเรื่องราวของอินเดียตั้งแต่ครึ่งหลังของคริสต์ศตวรรษที่ 18 จนกระทั่งมาถึงต้น ๆคริสต์ศตวรรษที่ 20 นั้นส่วนใหญ่จะเป็น การศึกษา ภาษา วรรณกรรม มีการแปลวรรณกรรมสำคัญ ๆของอินเดีย เช่น ภควัตคีตา จึงทำให้ไม่ได้ภาพของอินเดียที่แท้จริง บางกรณีก็ยังเชื่อว่า อารยธรรมอิ�Ȩ��ึϸ�ยเริ่มต้น และเกิดขึ้นโดยชาวอารยัน

กระทั่งศตวรรษที่ 20 การขุดค้นทางโบราณคดีอย่างจริงจัง จึงเกิดขึ้น มีการจัดตั้งกองโบราณคดีโดยมี SIR JOHN MARSHALL เป็นผู้อำนวยการ และหลังจากนั้นการขุดค้นอย่างมีระบบก็เกิดขึ้น ผลงานที่ยิ่งใหญ่ของกองโบราณคดีนี้ก็คือ การค้นพบอารยธรรมลุ่มแม่น้ำสินธุ ในปี 1924 การค้นพบอารยธรรมลุ่มแม่น้ำสินธุ เป็นการเปลี่ยนโฉมหน้าประวัติศาสตร์โบราณของอินเดียทำให้เราได้เรียนรู้ภาพของอินเดียที่แท้จริง ทำให้เราเข้าใจวัฒนธรรมของอินเดียชัดเจนขึ้น โดยเฉพาะพัฒนาการด้านศาสนา ซึ่งยังคงมีอิทธิพลมาจนถึงปัจจุบัน 2 ในที่นี้เราคงมิต้องกล่าวถึงคุณค่า ความสำคัญ ของอารยธรรมอิ�Ȩ��ึϸ�ยที่มีในตัวของมันเอง รวมถึงอิทธิพลของวัฒนธรรมอินเดียที่มีต่อโลก ประชาชนในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ต่างก็ซาบซึ้งต่ออิทธิพลนี้

ภูมิศาสตร์ อารยธรรมอิ�Ȩ��ึϸ�ยได้ถือกำเนิดในดินแดนที่เรียกขานกันว่า อนุทวีปอินเดีย ซึ่งมีอาณาเขตกว้างใหญ่ไพศาลกว่าประเทศอิ�Ȩ��ึϸ�ยในปัจจุบัน 1 เราพอจะกำหนดพรมแดนธรรมชาติของอนุทวีปนี้ได้พอสังเขปดังนี้คือ ทิศเหนือ มีเทือกเขาหิมาลัย ( THE HIMALAYAS) วางตัวทอดยาวไปยังทิศตะวันตกและตะวันออก ทิศตะวันตก ทิศตะวันออก ทิศใต้ ของอนุทวีปมีทะเลเป็นพรมแดนธรรมชาติอันได้แก่ ทะเล อาหรับ อ่าวเบงกอล และมหาสมุทรอินเดียตามลำดับ จากลักษณะทางธรรมชาติเช่นนี้ ทำให้ดูเหมือนว่า อินเดียนั้นอยู่อย่างโดดเดี่ยว โดยเฉพาะ เทือกเขาหิมาลัยทางตอนเหนือนั้นดูเหมือนจะปิดกั้นอินเดียจากโลกภายนอก หรือแม้แต่กับเอเชียด้วยกัน

เทือกเขาทางตอนเหนือนี่เองที่เป็นต้นกำเนิดของแม่น้ำสำคัญ 2 สาย ของอนุทวีปอินเดีย อันได้แก่ แม่นํ้าสินธุ ที่อยู่ทางทิศตะวันตก และแม่น้ำคงคาทางทิศตะวันออก บริเวณที่ราบลุ่มแม่น้ำทั้ง 2 สายนี้ ก็คือศูนย์กลางของการกำเนิดอารยธรรมที่ยิ่งใหญ่ของอินเดีย ดังจะกล่าวต่อไปภายหน้า ภายในพรมแดนธรรมชาติข้างต้นนั้น อนุทวีปอาจพอแบ่งออกได้เป็น 2 ส่วน คือ อินเดียเหนือ และอินเดียใต้โดยมีเทือกเขาวินธัย ( VINDYA) เป็นเส้นแบ่ง 2 ส่วนออกจากกันทั้งสองส่วนมีความแตกต่าง กันทั้งในแง่ภูมิศาสตร์ และวัฒนธรรม

เขตตะวันตกเฉียงเหนือ ดินแดนทางตะวันตกเฉียงเหนือของอนุทวีปอินเดีย ปัจจุบันคือส่วนหนึ่งของประเทศปากีสถาน ซึ่งมีแม่น้ำสินธุเป็นแม่น้ำสายหลัก ประกอบไปด้วยสาขาต่าง ๆ จึงทำให้ดินแดนแถบนี้ค่อนข้างอุดมสมบูรณ์ เขตลุ่มแม่น้ำคงคา และสาขา ดินแดนในเขตนี้นับว่าเป็นศูนย์กลางของการกำเนิดอารย ธรรมอินเดีย ( ตามความเข้าใจโดยทั่วไป ) อย่างแท้จริง ไม่ว่าจะเป็นระบบการปกครอง วรรณะ ศาสนาต่างๆ ของอินเดีย ล้วนแล้วแต่ถือกำเนิดและเจริญงอกงามในเขตนี้แทบทั้งสิ้น เขตตอนใต้ หมายถึง ดินแดนที่อยู่ใต้เทือกเขาวินธัย ( VINDYA) ลงไป ศูนย์กลางการกำเนิดอารยธรรมทางใต้นั้น กระจัดกระจายอยู่ตามที่ราบชายฝั่งทั้งทางตะวันตกและตะวันออก เช่น แคว้นมหาราษฎร์ทางตะวันตก

ประชากรและภาษา อนุทวีปอินเดียประกอบไปด้วยประชากรหลายเผ่าพันธุ์ หลายเชื้อชาติ อพยพเข้ามาตั้งถิ่นฐานนับตั้งแต่สมัยก่อนประวัติศาสตร์หรือแม้กระทั่งในสมัยประวัติศาสตร์ ก็ยังมีการอพยพเข้ามาอยู่ไม่ขาดสายจนทำให้เกิดการผสมผสานกันทางเชื้อชาติ และเผ่าพันธุ์รวมไปถึงทางวัฒนธรรมด้วย อย่างไรก็ตามก็พอจะจำแนกกลุ่มประชากรที่หลากหลายเหล่านี้ออกได้เป็น 3 กลุ่มใหญ่ ๆ ซึ่งในที่นี้จะจำแนกโดยอาศัยบทบาทในการสร้างสรรค์วัฒนธรรม เรียงตามลำดับก่อนหลังโดยมิได้คำนึงถึงว่าวัฒนธรรมของผู้ใด มี ความสำคัญ หรือยิ่งใหญ่กว่ากัน ดังนั้นบางกลุ่มจึงอาจจะใช้นัยทางวัฒนธรรมเป็นตัวกำหนด กลุ่มประชากร นั้น ๆ นอกเหนือจากเชื้อชาติ หรือเผ่าพันธุ์

ภาษาสันสกฤต : เป็นภาษาที่ใช้เขียนงานทางศาสนา และงานวรรณกรรมสำคัญ ๆ ส่วน ใหญ่จะเกี่ยวข้องกับศาสนาฮินดู เชื่อว่าภาษาสันสกฤตนี้เป็นภาษากลางของชนเผ่าอารยัน จัดว่าเป็น ภาษาชั้นสูง ภาษาปรากฤต : คือภาษาถิ่นต่าง ๆ ในตระกูลภาษาอารยัน เป็นภาษาที่ใช้ในชีวิตประจำวัน ซึ่งพัฒนาขึ้นและมีความสำคัญมากขึ้นตามลำดับ

ชนกลุ่มน้อย ( MINORITIES) ชนกลุ่มน้อยในที่นี้หมายถึง เป็นชนกลุ่มน้อยทางวัฒนธรรมซึ่งอาจมีความแตกต่างจาก ประชากร 2 กลุ่มแรกทั้งทางวัฒนธรรมและเชื้อชาติ ภาษาที่ปรากฏในชนกลุ่มน้อยเหล่านี้ ที่สำคัญก็คือ ภาษาอูรดู ( URDU) ซึ่งนิยมใช้ในหมู่ชาวมุสลิมในอินเดีย เชื่อกันว่าภาษาอูรดูนี้มีพัฒนาการมาจากการผสมผสานระหว่างภาษาอาหรับ ภาษาตระกูลอารยัน ( น่าจะเป็นภาษาสันสกฤต ) และภาษาเปอร์เซียน ( ภาษาเปอร์เซียนเป็นภาษาราชการในสมัยราชวงศ์โมกุล ซึ่งนับถือศาสนาอิสลาม )

อารยธรรมดั้งเดิมของอนุทวีปอินเดีย อารยธรรมลุ่มแม่น้ำสินธุ (INDUS CIVILIZATION) (C. 2550 - 1550 B.C.)

อารยธรรมนี้ มีแหล่งขุดค้นที่สำคัญอยู่ 2 แห่ง คือที่เมือง ฮารัปปา ( HARAPPA) และเมืองโมเหนโจดาโร ( MOHENJO DARO) ซึ่งตั้งอยู่ริมฝั่งแม่น้ำ RAVI ในแคว้นปัญจาบ และบนฝั่งแม่น้ำสินธุ (250 ไมล์จากปากแม่น้ำ ) ตามลำดับ นอกจากนี้ก็ยังพบเมืองซึ่งอยู่ร่วมสมัยกระจัดกระจายอยู่ทั่วไปในเขตแคว้นปัญจาบและลุ่มน้ำสินธุซึ่งประมาณว่ามีระยะทางจากทิศเหนือลงไปทิศใต้ยาวถึง 950 ไมล์ เมืองต่าง ๆ เหล่านี้มีรูปแบบทางวัฒนธรรมที่คล้ายคลึงกันมาก แม้แต่อิฐดินเผาที่ใช้ในการก่อสร้างโดยปกติแล้วจะมีขนาดและรูปร่างเหมือนกัน ( BASHAM, 1979 : 14-15)

สภาพสังคม - การปกครอง เศรษฐกิจ และความเชื่อของอารยธรรมลุ่มแม่น้ำสินธุ เนื่องจากอารยธรรมนี้มิได้ทิ้งหลักฐานที่เป็นตัวอักษรเอาไว้ให้ศึกษา ดังนั้นนักวิชาการจึงสร้าง ภาพของอารยธรรมนี้จากหลักฐานทางโบราณคดีที่ขุดค้นพบ โดยใช้การสันนิษฐานจากโบราณสถาน และ โบราณวัตถุผสมผสานกับหลักทฤษฎีทางวิชาการด้านต่าง ๆ รวมไปถึงการศึกษาเปรียบเทียบกับแหล่ง อารยธรรมร่วมสมัย เช่น อารยธรรมเมโสโปเตเมีย ( ซึ่งมีความสัมพันธ์กับอารยธรรมลุ่มแม่น้ำสินธุ ) หลักฐานทางโบราณคดีนั้นมีมากมาย

สังคม - การปกครอง จากการขุดค้นทางโบราณคดีทำให้เป็นที่ยอมรับกันโดยทั่วไปว่าสังคมของอารยธรรมนี้เป็น " สังคมเมือง " ( URBAN SOCIETY) หรือบางแห่งอาจเรียกว่า " สังคมนาครธรรม " เหตุที่ยอมรับกันก็เนื่องจากการขุดค้นทางโบราณคดีที่ฮารัปปาและโมเหนโจ ดาโร นั้น นักโบราณคดีได้ค้นพบเมือง ( CITY) 10 เมืองที่ขุดค้นพบนี้เป็นเมืองขนาดใหญ่ ประกอบด้วยบ้านเรือนสำหรับอยู่อาศัยสร้างด้วยอิฐ มีบ่อน้ำใช้ในบ้าน มีห้องน้ำ ระบบระบายน้ำ และยังมีอาคารสาธารณะขนาดใหญ่ สระน้ำขนาดใหญ่ ( THEGREAT BATH) ซึ่งมีขนาด 55 เมตร X 33 เมตร ( MAJUMDAR, 1976 : 17) นอกจากนี้ยังพบว่าเมืองเหล่านี้มีแบบแปลนคล้าย ๆ กัน ขนาดของบ้านเรือนมีขนาดเท่า ๆ กัน มีการวางผังเมืองอย่างเป็นระเบียบ ถนนตัดตรง กว้าง มีท่อระบายน้ำโดยภาพรวมแล้วจากซากปรักหักพังที่ขุดค้นพบ ทำให้เราสรุปได้ว่า เคยมีเมืองขนาดใหญ่ซึ่งมีประชากรหนาแน่น มีชีวิตความเป็นอยู่ที่สุขสบาย หรูหรา รุ่งเรือง รวมไปถึงมีระบบสาธารณสุขที่ดี และอาจกล่าวได้ว่างานสถาปัตยกรรมได้บรรลุถึงความสำเร็จในระดับหนึ่งแล้ว ( MAJUMDAR, 1976 : 18)

เศรษฐกิจ นักวิชาการเชื่อว่าเศรษฐกิจของอารยธรรมนี้ขึ้นอยู่กับการค้าและเกษตรกรรม การค้าดูเหมือนว่า จะเป็นกิจกรรมที่มีความสำคัญกว่าเกษตรกรรม ซึ่งมีทั้งการค้าระหว่างเมืองต่าง ๆ ในอารยธรรมเดียวกัน และการค้าระหว่างอารยธรรม โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับดินแดนในแถบลุ่มแม่น้ำไทรกริส - ยูเฟรติส นักโบราณคดีค้นพบหลักฐานต่าง ๆ ที่สนับสนุนแนวคิดดังกล่าว อย่างเช่น การค้นพบเปลือกหอยทะเลในแถบลุ่มแม่น้ำสินธุ หรือการค้นพบ SEAL จากลุ่มแม่น้ำสินธุไปปรากฏอยู่ในดินแดนเมโสโปเตเมีย หลักฐานเหล่านี้ย่อมพิสูจน์ได้ดีว่า ดินแดนแถบชายฝั่งของอนุทวีปอินเดียและดินแดนเมโสโปเตเมีย มีการติดต่อค้าขายกับดินแดนในลุ่มแม่น้ำสินธุ การค้านี่เองเสริมให้ชนชั้นกลางมีบทบาทค่อนข้างสูงในสังคมของอารยธรรมนี้ สินค้าที่ซื้อขายแลกเปลี่ยนกันก็ได้แก่ ฝ้ายจากอินเดีย โลหะจากเมโสโปเตเมีย

ระบบความเชื่อ คำอธิบายระบบความเชื่อของอารยธรรมลุ่มแม่น้ำสินธุก็เช่นเดียวกับคำอธิบายในประเด็นต่าง ๆ ที่กล่าวมาแล้ว คืออาศัยการสันนิษฐานจากหลักฐานทางโบราณคดีที่ค้นพบ โดยไม่มีหลักฐานที่เป็นลายลักษณ์อักษรยืนยัน ดังนั้นในที่นี้ก็สามารถอธิบายได้เพียงในบางแง่มุมเท่าที่หลักฐานจะมี ฉะนั้นจึงไม่สามารถสร้างภาพระบบความเชื่อที่สมบูรณ์ของยุคนี้ได้เหมือนกับการอธิบายภาพของศาสนาในยุคต่อ ๆ ไป

การนับถือเทพที่เป็นหญิง หรือที่เรียกกันว่า เทพมารดร ( MOTHER GODDESS) นักโบราณคดีได้ขุดค้นพบรูปปั้นดินเผาขนาดใหญ่ (22 X 8 X 5 ซ . ม .) มีสภาพค่อนข้างสมบูรณ์เป็นหญิง แต่มีรูปร่างลักษณะผิดไปจากมนุษย์โดยทั่วไป การนับถือต้นไม้ จากหลักฐานทางโบราณคดี คือตราหินสบู่ เราได้พบว่ามีลวดลายเป็นรูปต้นโพธิ์ ( PIPAL TREE) ซึ่งอาจเชื่อได้ว่าลวดลายนี้เกี่ยวข้องกับระบบความเชื่อ การใช้ น้ำในการประกอบพิธีกรรม จากสระน้ำขนาดใหญ่ ( THE GREAT BATH) ที่นักโบราณคดี ขุดค้นพบ ทำให้เชื่อว่าน่าจะเป็นศาสนสถานที่ประชาชนในยุคนั้นใช้ในการประกอบพิธีกรรมทางศาสนาบุคคลธรรมดาคงไม่สามารถเป็นเจ้าของสระน้ำขนาดใหญ่ขนาดนั้นได้ การนับถือปศุบดี ( SIVA-PASUPATI) ชื่อปศุบดีนี้เป็นฉายาของพระศิวะที่ปรากฏในยุคหลัง แต่ในสมัยอารยธรรมลุ่มแม่น้ำสินธุ นักโบราณคดีได้ค้นพบตราหินสบู่สลักลวดลายเป็นรูปชายนั่งบนบัลลังก์แวดล้อมด้วยสิงห์สาราสัตว์ เช่น ช้าง เสือ แรด และควาย

การสลายตัวของอารยธรรมลุ่มแม่น้ำสินธุ การขุดค้นทางโบราณคดีทำให้ทราบว่าอารยธรรมนี้สลายตัวเมื่อประมาณ 1500 ปีก่อนคริสตกาล (1500 B.C.) ซึ่งเป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่ชนเผ่าอารยันเข้ามามีบทบาทอยู่ในอนุทวีป ในคัมภีร์ฤคเวทของอารยันได้กล่าวถึงอินทร เทพเจ้ารุ่นแรก ๆ ของอารยันว่าเป็นผู้ทำลายป้อม ( ปุรํทร ) ในตอนแรกเข้าใจกันว่าเรื่องนี้เป็นนิยายของชาวอารยัน แต่จากการขุดค้นพบเมืองโมเหนโจ ดาโร ทำให้เชื่อได้ว่าเป็นเรื่องจริงเพราะหลักฐานโบราณวัตถุได้ชี้ชัดว่า เมืองนี้ถูกทำลายโดยกลุ่มคนที่มีอาวุธที่มีประสิทธิภาพ ใช้ม้า ซึ่ง ในช่วงเวลา 1500 B.C. ก็คือ ชาวอารยันนั่นเอง

อารยันและพัฒนาการของอารยันในอินเดีย เมื่อประมาณ 1500 ปีก่อนคริสตกาล ชนชาติหนึ่งที่มีถิ่นกำเนิดอยู่ในเอเชียกลาง ได้อพยพเข้ามาสู่อนุทวีปอินเดีย โดยเข้ามาทางตะวันตกเฉียงเหนือ ผ่านช่องเขาอันทุระกันดารเข้าสู่ที่ราบลุ่มแม่น้ำสินธุอันอุดมสมบูรณ์ ชนชาตินั้นก็คือ ชาวอารยัน ( ARYAN) หรือที่นักมานุษยวิทยาเรียกว่า เชื้อชาติอินโด - ยุโรป (INDO-EUROPEAN) ชนชาตินี้มีลักษณะทางสรีระ วิถีชีวิต กิจกรรมทางสังคม การเมือง เศรษฐกิจ แตกต่าง ไปจากเจ้าของดินแดนแถบลุ่มแม่น้ำสินธุโดยสิ้นเชิง

มีหลักฐานที่เชื่อถือ ได้ว่าชาวอารยันเป็นผู้ทำลายอารยธรรมลุ่มแม่น้ำสินธุลง โดยทำให้สลายตัวลงไปอย่างฉับพลัน มีผลให้อารยธรรมลุ่มแม่น้ำสินธุหายไปจากประวัติศาสตร์นับพัน ๆ ปี จนกระทั่งมีการขุดค้นพบในศตวรรษที่ 20 นี้เอง อย่างไรก็ตามแม้ว่าอารยันจะเป็นผู้ชนะในสงครามระหว่างตนกับชาวพื้นเมืองของอินเดีย ( ชาวดราวิเดียน ) แต่ก็มิได้หมายความว่า อารยันจะเป็นผู้ชนะในทุกด้าน ดังที่กล่าวไว้ ข้างต้นว่าอารยันแตกต่างจากคนพื้นเมืองของลุ่มแม่น้ำสินธุ

วัฒนธรรมของอารยันและพัฒนาการด้านต่าง ๆ ของอารยัน โดยในที่นี้จะขอ บรรยายให้เห็นพัฒนาการตั้งแต่แรกที่อารยันเข้ามา โดยใช้พัฒนาการทางศาสนาเป็นหลัก แต่ในขณะเดียวกันก็จะบ่งชี้ให้เห็นถึง พัฒนาการทางสังคม การปกครอง เศรษฐกิจ ควบคู่ไปด้วย โดยจะไม่แยกหัวข้อด้านต่าง ๆ ออกมา เพื่อจะให้มองเห็นภาพโดยรวมในห้วงเวลานั้น ๆ ในคราวเดียวกัน 1 โดยแบ่ง ออกเป็นยุคต่าง ๆ ดังนี้ 1. ยุคพระเวท ( THE PERIOD OF VEDAS) 2. ยุคพราหมณะ ( THE PERIOD OF BRAHMANAS) 3. ยุคอุปนิษัท ( THE PERIOD OF UPANISADS)

การประกอบพิธีกรรมสังเวยเทพยดา หรือยัญกรรม อาจกล่าวได้ว่าหัวใจ หรือศูนย์กลางของความเชื่อในหมู่ชาวอารยันในระยะนี้อยู่ที่พิธีกรรมสังเวยเทพยดาหรือ ยัญกรรม คัมภีร์ฤคเวทกล่าวถึงการประกอบพิธีกรรมสังเวยเทพยดาว่าเป็นกิจกรรมที่ใหญ่โตหัวหน้าเผ่าและผู้มั่งคั่งของเผ่าเป็นผู้สนับสนุนการประกอบพิธีนี้ จะต้องการจัดเตรียมงานกันอย่างดี มีการฆ่าสัตว์เป็นจำนวนมากเพื่อสังเวยเทพยดา และที่ขาดไม่ได้คือจะต้องมีนักบวชที่ทรงความรู้ ความสามารถ จำนวนมากเข้าร่วมกิจกรรมนี้ด้วย

ความเชื่อหลัก 3 ประการ เป็นที่ยอมรับกันว่าขณะที่อารยันอพยพเข้าสู่ลุ่มแม่น้ำคงคา ชาวอารยันได้รับอิทธิพลแนวคิดจาก คนพื้นเมืองในเรื่องของชีวิตหลังความตาย หรือชีวิตหน้า เมื่อถึงเวลานี้ชาวอารยันได้พัฒนาหลักความเชื่อ - สัมสาระ - กรรม - โมกษะ

ระบบอาศรม ( ASRAMAS: THE 4 STAGES OF LIFE ) ระบบอาศรมเป็นคำอธิบายของพราหมณ์เกี่ยวกับขั้นตอนของชีวิตว่ามีสี่ส่วนหรือวัย อันได้แก่ 1. วัยพรหมจาริน ( BRAHMACHARIN) หรือวัยเรียน ( บางแห่งเรียกวัยพรหมจรรย์ ) 2. วัยคฤหัสถ์ ( GRIHASTHA) หรือวัยครองเรือน 3. วัยวานปรัสต์ ( VANAPRASTHA) หรือวัยอยู่ป่า 4. วัยสันยาสิน ( SANNYASIN) หรือวัยแสวงหาความสงบ

�ݺ�ߣ

อารยธรรมอิ�Ȩ��ึϸ�ย

Recommended

More Related Content

What's hot (20)

Viewers also liked (12)

More from SRINAKARIN MOTHER PRINCESS SCHOOL (20)

อารยธรรมอิ�Ȩ��ึϸ�ย