ݺߣ

ݺߣShare a Scribd company logo

Cantigas Medievais Con Musica

•Download as ODP, PDF•
•
M
Manulourenzo
1 of 10
Downloaded 135 times
Literatura Medieval: As Cantigas Alejandro González Alejandro Molina Ricardo Cao Xalo Rodríguez
As cantigas -De Amigo -De Amor -De Escarnio e Maldizer -Outros xéneros
Cantigas de Amigo As cantigas de amigo son un tipo de composición lírica de orixe tradicional propio da poesia galaico-portuguesa medieval e as mais antigas que se conservan remontan a finais do seculo XII. Achanse no cancioneiro “Colocci-Brancuti”, na Biblioteca Nacional de Lisboa, no Cancioneiro da Biblioteca Vaticana,ambos copiados en Italia a comezos do seculo XVI. As cantigas de amigo presentan rasgos comúns coas “jarchas” (o tema principal ú o amor) cunha linguaxe sinxela e posue maior expresión cas “jarchas” .Tratan dunha enamorada que espera o seu amado nunha ermida ou na costa do mar e non ten a sua orixe na literatura dos trovadores da Provenza, senón que a sua orixe é galega. O seu rasgo característico e o mecanismo estilístico do emprego do paralelismo e o leixaprén. Enlázanse as estrofas de duas en duas facendo que os versos da segunda estrofa sexan unha pequena variante dos versos da primeira estrofa. O paralelismo pode ser de duas clases: -Perfecto:sustituese a ultima palabra do verso por outra sinónima ou repetición das mesmas palabras pero con orde diferente de modo que varie a rima. -Imperfecto:os versos da segunda estrofa producen libremente en estructura sintáctica o significado dos versos da primeira estrofa.
Cantiga de Amigo Ondas do mar de Vigo, se vistes meu amigo?    e, ai Deus! se verrá cedo? Ondas do mar levado, se vistes meu amado?    e, ai Deus! se verrá cedo? Se vistes meu amigo o por que eu sospiro?    e, ai Deus! se verrá cedo? Se vistas meu amado por que ei gran cuitado?    e, ai Deus! se verrá cedo?
Cantigas de Amor As cantigas de amigo son un tipo de composición lírica de orixe tradicional propio da poesia galaico-portuguesa medieval e as mais antigasque se conservan remontan a finais do seculo XII.Hachanse no cancioneiro “Colocci-Brancuti,ou na biblioteca nacional de lisboa no cancioneiro da biblioteca Vaticana,ambos copiados en Italia a comezos do seculo XVI As cantigas de amigo presentan rasgos comuns coas “jarchas” (o tema princiipal e o amor) con unha linguaxe xinxela e posee mallor expresion que as “jarchas” .Tratan dunha enamorada que espera o seu amado nunha ermida ou na costa do mar e non ten o seu orixe na literatura dos trovadores da provenza(propia de galiza)‏ O seu rasgo caracteristico e o mecanismo estilistico da utilizacion do paralelismo e o leixaprén. Enlazanse as estrofas de duas en duas facendo que os versos da segunda estrofa sexan unha pequena variante dos versos da primeira estrofa.O paralelismo pode ser de duas clases: -Perfecto:sustituese a ultima palabra do verso por outra sinonima ou repaticion das mesmas palabras pero con orde diferente de modo que varie a rima. -Imperfecto:os versos da segunda estrofa producen libremente en estructura sintactica o significado dos versos da primeira estrofa. A cantiga de amor é un tipo de composición literaria , propia da poesía Galaico-Portuguesa medieval . Deriva da canço da literatura trovadoresca en Occitania . Case todalas composicións tratan do tema da coita (tristeza) do poeta , causada polo desdén ou o rechazo da sua dama a que se denomina en masculino (senhor) seguindo usos propios da literatura provenzal . Os terminos do feudalismo trasladanse aquí como na canço provenzal a experiencia amorosa. Ten nelas unha gran importancia o paralelismo. Solian vir xente da provenza polo Camiño de Santiago transmitindonos o sua forma de trovar xa que ali estava de moda.
Cantiga de Amor Proençaes soen mui ben trobar e dizen eles que é con amor; mais os que troban no tempo da frol e non en outro, sei eu ben que non an tan gran coita no seu coraçon qual m'eu por mha senhor vejo levar. Pero que troban e saben loar sas senhores o mais e o melhor que eles poden, soõ sabedor que os que troban quand'a frol sazon á, e non ante, se Deus mi perdon, non an tal coita qual eu ei sen par. Ca os que troban e que s'alegrar van eno tempo que ten a color a frol consigu', e, tanto que se for aquel tempo, logu'en trobar razon non an, non viven [en] qual perdiçon oj'eu vivo, que pois m'á-de matar.
Cantigas de Escarnio e Maldizer A cantiga de Escarnio é un xénero satídico da lírica medieval galego-portuguesa , derivado do sirventés provenzal. Existía unha distinción entre as cantigas de escarnio e as de maldizer na que o poeta expresa ben claro os seus insultos.Sen embarco,nos cancioneiros non soen distinguirse entre ambas. En canto a métrica,seguen as mesmas características que as cantigas de amor , existen tres tipos: (A)-Sátira Literaria. (B)-Sátira Politica e Moral:Destacan Martim Moixar, Pedro da Ponte e Airas Nunez. (C)- Sátira Personal. Nalgúns casos as cantigas de Escarnio mostran as extensións existentes entre os trovadores,xeneralmente pertencentes a nobreza,e aos xograres, de baixa extracción social. Solía haber repercusións entre os trovadores.
Cantiga de Escarnio e Maldizer Ai, dona fea, foste-vos queixar que vos nunca louv'en [o] meu cantar; mais ora quero fazer um cantar en que vos loarei toda via; e vedes como vos quero loar: dona fea, velha e sandia! Dona fea, se Deus me perdon, pois avedes [a] tan gran coraçon que vos eu loe, en esta razon vos quero já loar toda via; e vedes qual será a loaçon: dona fea, velha e sandia! Dona fea, nunca vos eu loei en meu trobar, pero muito trobei; mais ora já un bon cantar farei, en que vos loarei toda via; e direi-vos como vos loarei: dona fea, velha e sandia!
Outros Xeneros Cantigas menores son aqueles xéneros de escaso cultivo na lírica galaico-portuguesa que non sufriron ningun tipo de mutación no seu paso pola lírica provenzal. Cantigas de Serir :é a cantiga realizada a partir dunha composicon anterior da cal imitaran elementos como a rima esquema metrico ou musica . Tenzón : xogo poético dunha composición dialogada escrita por dous autores na que debaten sobre un tema determinado . Pranto : composicion elexiaca (de inspiración occitana) na cal se canta o lamento pola morte dun persoaxe celebre.
Fin do traballo

More Related Content

Cantigas Medievais Con Musica

  • 1. Literatura Medieval: As Cantigas Alejandro González Alejandro Molina Ricardo Cao Xalo Rodríguez
  • 2. As cantigas -De Amigo -De Amor -De Escarnio e Maldizer -Outros xéneros
  • 3. Cantigas de Amigo As cantigas de amigo son un tipo de composición lírica de orixe tradicional propio da poesia galaico-portuguesa medieval e as mais antigas que se conservan remontan a finais do seculo XII. Achanse no cancioneiro “Colocci-Brancuti”, na Biblioteca Nacional de Lisboa, no Cancioneiro da Biblioteca Vaticana,ambos copiados en Italia a comezos do seculo XVI. As cantigas de amigo presentan rasgos comúns coas “jarchas” (o tema principal ú o amor) cunha linguaxe sinxela e posue maior expresión cas “jarchas” .Tratan dunha enamorada que espera o seu amado nunha ermida ou na costa do mar e non ten a sua orixe na literatura dos trovadores da Provenza, senón que a sua orixe é galega. O seu rasgo característico e o mecanismo estilístico do emprego do paralelismo e o leixaprén. Enlázanse as estrofas de duas en duas facendo que os versos da segunda estrofa sexan unha pequena variante dos versos da primeira estrofa. O paralelismo pode ser de duas clases: -Perfecto:sustituese a ultima palabra do verso por outra sinónima ou repetición das mesmas palabras pero con orde diferente de modo que varie a rima. -Imperfecto:os versos da segunda estrofa producen libremente en estructura sintáctica o significado dos versos da primeira estrofa.
  • 4. Cantiga de Amigo Ondas do mar de Vigo, se vistes meu amigo?    e, ai Deus! se verrá cedo? Ondas do mar levado, se vistes meu amado?    e, ai Deus! se verrá cedo? Se vistes meu amigo o por que eu sospiro?    e, ai Deus! se verrá cedo? Se vistas meu amado por que ei gran cuitado?    e, ai Deus! se verrá cedo?
  • 5. Cantigas de Amor As cantigas de amigo son un tipo de composición lírica de orixe tradicional propio da poesia galaico-portuguesa medieval e as mais antigasque se conservan remontan a finais do seculo XII.Hachanse no cancioneiro “Colocci-Brancuti,ou na biblioteca nacional de lisboa no cancioneiro da biblioteca Vaticana,ambos copiados en Italia a comezos do seculo XVI As cantigas de amigo presentan rasgos comuns coas “jarchas” (o tema princiipal e o amor) con unha linguaxe xinxela e posee mallor expresion que as “jarchas” .Tratan dunha enamorada que espera o seu amado nunha ermida ou na costa do mar e non ten o seu orixe na literatura dos trovadores da provenza(propia de galiza)‏ O seu rasgo caracteristico e o mecanismo estilistico da utilizacion do paralelismo e o leixaprén. Enlazanse as estrofas de duas en duas facendo que os versos da segunda estrofa sexan unha pequena variante dos versos da primeira estrofa.O paralelismo pode ser de duas clases: -Perfecto:sustituese a ultima palabra do verso por outra sinonima ou repaticion das mesmas palabras pero con orde diferente de modo que varie a rima. -Imperfecto:os versos da segunda estrofa producen libremente en estructura sintactica o significado dos versos da primeira estrofa. A cantiga de amor é un tipo de composición literaria , propia da poesía Galaico-Portuguesa medieval . Deriva da canço da literatura trovadoresca en Occitania . Case todalas composicións tratan do tema da coita (tristeza) do poeta , causada polo desdén ou o rechazo da sua dama a que se denomina en masculino (senhor) seguindo usos propios da literatura provenzal . Os terminos do feudalismo trasladanse aquí como na canço provenzal a experiencia amorosa. Ten nelas unha gran importancia o paralelismo. Solian vir xente da provenza polo Camiño de Santiago transmitindonos o sua forma de trovar xa que ali estava de moda.
  • 6. Cantiga de Amor Proençaes soen mui ben trobar e dizen eles que é con amor; mais os que troban no tempo da frol e non en outro, sei eu ben que non an tan gran coita no seu coraçon qual m'eu por mha senhor vejo levar. Pero que troban e saben loar sas senhores o mais e o melhor que eles poden, soõ sabedor que os que troban quand'a frol sazon á, e non ante, se Deus mi perdon, non an tal coita qual eu ei sen par. Ca os que troban e que s'alegrar van eno tempo que ten a color a frol consigu', e, tanto que se for aquel tempo, logu'en trobar razon non an, non viven [en] qual perdiçon oj'eu vivo, que pois m'á-de matar.
  • 7. Cantigas de Escarnio e Maldizer A cantiga de Escarnio é un xénero satídico da lírica medieval galego-portuguesa , derivado do sirventés provenzal. Existía unha distinción entre as cantigas de escarnio e as de maldizer na que o poeta expresa ben claro os seus insultos.Sen embarco,nos cancioneiros non soen distinguirse entre ambas. En canto a métrica,seguen as mesmas características que as cantigas de amor , existen tres tipos: (A)-Sátira Literaria. (B)-Sátira Politica e Moral:Destacan Martim Moixar, Pedro da Ponte e Airas Nunez. (C)- Sátira Personal. Nalgúns casos as cantigas de Escarnio mostran as extensións existentes entre os trovadores,xeneralmente pertencentes a nobreza,e aos xograres, de baixa extracción social. Solía haber repercusións entre os trovadores.
  • 8. Cantiga de Escarnio e Maldizer Ai, dona fea, foste-vos queixar que vos nunca louv'en [o] meu cantar; mais ora quero fazer um cantar en que vos loarei toda via; e vedes como vos quero loar: dona fea, velha e sandia! Dona fea, se Deus me perdon, pois avedes [a] tan gran coraçon que vos eu loe, en esta razon vos quero já loar toda via; e vedes qual será a loaçon: dona fea, velha e sandia! Dona fea, nunca vos eu loei en meu trobar, pero muito trobei; mais ora já un bon cantar farei, en que vos loarei toda via; e direi-vos como vos loarei: dona fea, velha e sandia!
  • 9. Outros Xeneros Cantigas menores son aqueles xéneros de escaso cultivo na lírica galaico-portuguesa que non sufriron ningun tipo de mutación no seu paso pola lírica provenzal. Cantigas de Serir :é a cantiga realizada a partir dunha composicon anterior da cal imitaran elementos como a rima esquema metrico ou musica . Tenzón : xogo poético dunha composición dialogada escrita por dous autores na que debaten sobre un tema determinado . Pranto : composicion elexiaca (de inspiración occitana) na cal se canta o lamento pola morte dun persoaxe celebre.